the road to hell

1989 yapımı bir chris rea şarkısı. uzun versiyonu için:

kendini yollara vurmaya meyil ettiren şarkıdır.

the blue cafe*'de where have you been?(nerelerdeydin?) where are you going to?(nereye gid(ecek)iyorsun) sorusunu soran, boğaza kelimeleri tıkayıp bırakan chris rea'nin; 2 bölüme ayrılmış olan(part i-ii), bilinen ve popüler olanının benim bu yazıma da konu olan part ii olduğu 1989 çıkışlı; aynı adlı (the road to hell) albümünün, girişteki görselde gördüğünüz, ingiltere'nin kanıtlı şekilde en nefret edilen yollarından olan m-25* üzerinde yazdığı şarkı(iki part olarak görürsek -ları)sı. (i'm standing on a river bölümü zaten fotoğrafa hafiften yakınsıyor). dün akşam yoldayken radyoda(moskva 95.2) denk gelmesi ile beraber yine yeniden vakti-sezonu gelen, eylül-ekim aylarının, sonbahar yollarının şarkısı. romantizmin yaptığım şey sonbahar değil bu şarkı ki zaten eylül romantizminden pek hazzetmem. yine aralık ayına kadar bu tempoyla en çok dinlediklerim arasına girecektir ve chris'in dinlendirici sesinin 2-3 ay boyu bana sezonlardır olduğu gibi eşlik edeceğine eminim. zaten, geçtiğimiz sezondan sonra dün akşam duyar duymaz(ki sözlüğe ara vermişken tekrar yazma hevesi getiren bir ilham perisi gibi oldu), dosta rastgelir gibi sarıldım ve loop'a aldım bir süre. aşağıda ise girişteki bu cümleler dışında bir de ben kendimce(arada rae'nin sistem eleştirisini de yazıp) yorumluyorum. amacım yorum yapmak ki en sevdiğim şeydir; gördüğüm şeyi yorumlamayı ve bendeki yansımasını kendimce anlatmayı severim, mükemmel olup olmaması benim kendi egomu tatmin etme ve hissettiklerimi anlatırkenki mutluluk seviyemle yarışamaz.



giriştekinden ayrı, 2. görsel neden var? rea'nin güzel anlatımından dolayı; benim zihnimdeki author(anlatıcı)olan rea, bir nehirde durduğunu(yol), suyun ise(trafik) akmadığını ve fokur fokur zehir gibi(güneşin kavurucu sıcağından oluşan yanılsama yani serap) kaynadığını betimlerken...

well, ı'm standing by a river but the water doesn't flow
ıt boils with every poison you can think of

...yol devam ettikçe bitmeyecek bir işkence gibi bu durumun devam ettiğini anlatıyor ki anlatırken yaptığı gitar dokunuşları ise keyiften dört köşe ediyor. yolda gördüğü her bir surattaki öfke, şiddetin yansımalarından bahsederken, yükselen yaşam standartlarının, aksine hayat(lar)ı nasıl çöp yığınına dönüştürdüğünden dem vurup sonuna ise "hayır, bu tamamen cehenneme uzanan bir yol" diyor.




bütün yollar yürüyen krediler( satın alınan taşıtlar genelde nasıl alınır malum) ile dolmuş taşmış, yapabileceğin bir şey yok, ki hepsi elinden uçup giden birer kağıt parçası (para). oh, insanlık, şöyle dön bir bak neler oluyor aşağılarda.

and all the roads jam up with credit and there's nothing you can do
ıt's all just bits of paper flying away from you
look out world, take a good look what comes down here





2008 versiyonunu hiç ama hiç sevmem. 80'lerin sonuna özgü o nefis gitar tonu ve rea'nin ses tonu yenilenemez. şarkı biterken son 1 dakikada ortaya çıkardığı tonu ise tekrar tekrar dinlemeden bırakmam; yaşlanmayan şarkılardan yalnızca bir diğeri ki her bir dinleyişte ilk dinleme tecrübelerinin mutluluğu hissedilir, birleştikçe ve arttıkça güzelleşir. buradan


not 1: the blue cafe, aynı adlı albümün 12. şarkısı olan ve birçokları için klasiklerden sayılan chris real şarkısı. buradan
not 2: m-25 karayolu 2016 yılındaki şu haberde en nefret edilen(en yakın rakibinin iki katı)ve 1989 yılındaki şarkıdan alıntı yapılarak road to hell ismini hak etmiştir.buradan

not3: road to hell part 1 de aslında güzel bir yazıyı hak edebilir fakat ben çok az dinlediğim için ona dokunmadım. o bölüm için de buradan

elim her gittiğinde kışın kar gibi yağar, yazın lunatik bir gülüş atar.
her daim bir zaman kapsülü.

(bkz: stratocaster)
(bkz: slide)

bunun bir de yerli apar(t)ılmışı var sanki.
ipucu: ...aşk bestesi...