tokyo'nun son çocukları

ne zaman hayata karşı yelkenleri suya indirsem bu eseri alırım elime, hayata karşı tutunma cabamı tekrar kazanırım bu eser ile. felaketler insan için lakin bu felaketlerden çıkmak güdüsü de insana ait, o nedenle bu güdüleri tetikleyici seylerin üzerinde durmak gerekiyor.

mumei ve yoşiro'nun bu değişen dünyalarına uyum sağlamaları ve yaşamaya çalışmalarını anlatan bir kitap. distopyaları çok severim ve bunu da sevdim. ben de bazı şeylerin tamamlanmadığı hissini uyandırsa da severek ve merakla okudum. yoşiro 100 yaşını geçmiş bir yaşlı. yaşlıların ölmediği ama yaşamaya devam ettiği, çocukların ise büyüyemediği ve gelişemediği bir japonya'da torununun çocuğu mumei'ye bakıyor. distopya olduğu için koşullar felaket. japonya kendini dünyaya kapatmış. insanlar her ülke bunları yaşıyor mu bilmiyorlar. teknoloji önemini kaybetmiş. son çocuklar denilen nesil beş metre yürüyünce yorulan, yemek yerken sindirim güçlükleri çeken, dişleri zayıflıktan dökülen, mutasyon geçirir gibi aniden cinsiyet değiştiren bir nesil. kimse niye böyle olduğunu bilmiyor ama araştırmalara devam ediyorlar. mantıksız bulduğum kısımlar olsa da distopyalar da kurgu için her şey mübahtır diyerek çok irdelemiyorum. kitabın en güzel yanı ise tüm bunlar yaşanırken büyükbaba ve torunun duygularının anlatılış şekli oldu. koşullara uyum sağlamaya çalışmaları, birbirlerine gösterdikleri özeni okumak çok güzeldi. benim için mükemmel olmasa da güzel bir kitaptı. distopya severler, japon edebiyatı ile ilgili olanlar kaçırmasın.