toplumdan dışlanan insanın daha da agresifleşmesi

dikkat edin bir şekilde uç fikirleri hareketleri olan hatta çoğu zaman kalitesiz insanların toplumdan dışlandıkça daha agresif olduğunu görürsünüz. dikkat çekmek için ellerinden geleni yaparlar. aciz ve zavallı görünürler.

illa topluma dört dörtlük uyum diye bir şey yoktur. genel geçer görmüş ahlaki vicdani değerler vardır. onlara uysa yetecektir. hem etrafından zevk alır hem hayattan.
ha bu insanlara üzülmekten acımaktan başka elimizden bir şey gelmez.

insan, doğada sürüyle iç içe yaşayan bir canlıdır. onu sürüden koparıp doğadan uzaklaştırdığında psikolojik olarak kafayı kırması doğaldır. hele ki bu denli kalabalıklar içinde ve kapitalizmin "yetersizsin" mesajıyla iyice tahtaları eksilir.

doğru önerme. hatta uzağa bakma, bu sözlükte de var bir iki tane. kendilerinden nefret ettikleri için başkalarını da kışkırtıp kendilerinden nefret ettirmeye çalışan tipler. sonra millet galeyana gelince kıs kıs gülüp, bir an kendinden nefret ettiğini unutur ve sonra ‘niye insanlar beni sevmiyor’ , ‘niye bana kelek yaptı’ ühüjüj diyerek ağlarlar yalnız köşelerinde.
kısaca, uzakta arama çünkü onlar içimizde.

iş yerinde bir adam var, maalesef ondan "çalışma arkadaşım" diye bahsedemiyorum. çok şüpheci ve çok agresif. bizimle-tüm insanlıkla-söylediklerimiz ve davranışlarımızla daima bir sorunu var. bahçedeki bankta hareketsiz öylece sigarasını içerken bile anlıyorsunuz içinde ne savaşlar verdiğini.

ilk geldiğim sıralarda herkesin onu dışladığı hissine kapılmıştım. sanırım bu da ona daha hassas ve açıklayıcı yaklaşmama sebep olmuştu. şüpheleriyle baş etmeye çalışıyor diye düşünmüştüm. ama zaman içinde anladım ki doğruluğu ispatlanan bir düşünceyi bile mantıklı bir argüman sunmadan reddediyor ve komplo teorilerine sıkı sıkıya tutunuyor.

hayatımda ilk kez birini tanımadan onunla aramızda aşılmaz sorunlar meydana geldi. devamlı bir mücadele halindeydik. içinde hiç olmak istemediğim tartışmalara maruz kalıyordum ve bunu asla istemiyordum. bir keresinde keyfim hiç yerinde değildi ve hak vermiş gibi davranmıştım. ne oldu biliyor musunuz? buna katlanamadı. tartıştığımız zamanlardan daha çok yükseldi sesi. sonra ona karşı çıktığım durumlarda gözünün nasıl parladığını ve içten içe sevindiğini fark ettim. işte o günden beri kendisiyle tartışmıyorum.

o koca bir topluluğu tek başına dışlamak istiyor ve belki kendini özel hissetmek istiyor. açıkçası umrumda da değil. hararetli tartışma dönemlerinde kendisinden ölesiye nefret ettiğim bile oldu ama artık onu zihnimde nötrledim. böylesi daha iyi ve daha az yorucu.