travmalarla yüzleşmek neden zordur sorusu

yüzleşmek kabullenmektir, kabullenmek zordur.
yüzleşirken o ânı yeniden yaşamak yüzleşmeyi zorlaştırır...

(bkz: naçizane)

kişiden kişiye değişen birçok zorluğu vardır. şahsım adına şöyle söyleyebilirim ki, travma sonucu tekrar eden kalıpları insan ilişkilerinde görmek çok zordur. zarar gördüğünüz insanlar gibi insanları çekmek ve bundan fark etmeden aslında haz duymak genelde yapılır. bunu fark etmek dünyanızı başınıza yıkabilir, çünkü burada suçlayacak başka birisi yoktur, o insanları siz seçmişsinizdir.

insan yaralarını tekrar açıp temizlemeye korkuyor haliyle. çünkü tekrar canı yanacak, sızlayacak belki kanayacak.. tekrar başa dönmek.. birbirine girmiş bir yumağı düzenli bir şekilde sarmaya çalışmak gibi bazen off yeter diyip bir kenara atarız ama sonra tekrar alırız o karışık yumağı çünkü ondan başka elimizde ip yoktur ihtiyacımız vardır ona ve düzeltmemiz gerekir. insanda öyle işte kendine ihtiyacı var kendinden başka kimse yardım edemez düzelmesi gerek yoksa devam edemez ki. hep takılır bir yerlerde..

duygularını bastırmayı alışkanlık haline getirmiş biri için duygularını hissetmek bile zordur da ondan...kaçmak daha kolaydır, çünkü yüzleşmek beraberinde hayatının sorumluluğunu almayı gerektirir ama insan, başkalarını suçlayıp kurban rolünü benimsediği zaman, günden güne kendini güçsüz, çaresiz ve aciz hisseder. hiçbir acı, kurban rolünde sıkışık kalmaktan daha kötü değil inanın acıyı hissedersin ve geçer ama kurban psikolojisinden kurtulmak çok daha zor ki çoğu insan, maalesef ki ömür boyu kendi hayatının sorumluluğunu üstlenmekten korkarak kurban rolünden çıkamaz... korkmayın, cesur olun ve kendi hayatınızın başrolünde "kendiniz" olun...kurban tuzağından kurtulmak adlı kitabı okuyarak güzel bir başlangıç yapabilirsiniz. hadi yolunuz açık olsun...

herkesin var bir travması durur içerisinde.

öğretmenim beni çok pis dövmüştü unutamıyordum.
bi kere de birikmiş öfkemi kendime yöneltmiştim kendime zarar vermiştim.

duygular da bayatlıyor veya travmalarınız aklınıza gelince yaşadığınız duygular silinip gidiyor.
yıllar geçince bende hiçbir anlamı kalmadı tabii.

insanın ben sandığı bir şeylerle yüzleşmesinden dolayı..

işine geliyorsa ben böyleyim diye kendini savunduğu kaleleri tek tek yıkılacaktır da o yüzden.. o kalelerin arkasında acı çeken çocuğu görecektir de o yüzden... o acı çeken çocuğa bu sefer kendisi annelik babalık yapmak zorunda kalacaktır da o yüzden.. bir yandan büyürken bir yandan da o çocuğu büyütmeye çalışacaktır o yüzden..

bazen o çocuğun sinirini öfkesini kendisinin sanacaktır da o yüzden..

yani demem o ki.. o saklanan çocuğu bulmak yüzünden..