türkiye'de bir kelimenin çok kolay olumsuz hale gelmesi

farkettiğim durumdur.
çocukken dışardan mahalleye misafir gelen bir ailenin çocuğu her tartıştığı çocuğa '' lan kozluk yapma koz '' demesiyle daha önce hiç tepki vermediğimiz koz kelimesini ondan sonra küfür olarak algılamaya başlamıştık.
benzer durumu fıççık kelimesinde de yaşamıştık, bir kaç arkadaşın kavga ettiği kişiye lan fıççık demesiyle bu kezde fıçı ve fıççık kelimesinin hakaret olarak kullanmaya başlamasıyla yaşamıştık.

bu, o anki ruh hali ve kelimeyi telaffuz etme şekliyle de alakalı bir durum.

okulda bir çocuğun tartıştığı kişiye “sana mı sorduk lan eşkenar dörtgen!” diye çıkıştığını ve bu akıllara durgunluk veren hakaret sonucu birbirlerine girdiklerini hatırlıyorum.

her şey bir yana hakaret edilen çocuk kısa ve topluydu yani hakaret eden bu terimi çok kalleşçe kullandı. acımazsızca ama zekiceydi.