üniversitede aileyi özlemek

bu sene fazlaca sahip olduğum duygu durumu. oysaki ben lisede de ayrıydım. üstelik üniversitede ilk senem de değil. niye böyle oluyor anlamıyorum. büyüdüm artık daha güçlü durmalıyım diyorum ama yok olmuyor. resmiyette yaşım büyüdükçe ruhen yaşım küçülüyor, anne babama daha yakın olmak istiyorum. çocuk gibi hep yanlarında olmak istiyorum. oysa o kadar az kaldı ki biraz sabretsem. hep çok sabırlı bilirdim kendimi ama ya sabrım erkenden tükendi ya da ben sabır nedir hiç bilememişim. bazen kızıyorum kendime şuan olduğum yerde olmak için çok çabaladım çünkü. o kadar emek veren o kıza haksızlık ediyorum biliyorum fakat bazı duyguların önüne hiç geçilmiyor hiçbir telkin işe yaramıyor. umutsuz bir platonik aşkın pençesine düşüp duygularına ket vuramazya insan tam olarak o haldeyim duygularımı kontrol etmek konusunda. ne yapacağım hiç bilmiyorum. buraya içimi dökmek istedim gecenin bir vakti çünkü sabah yolcuyum okuduğum kente döneceğim ama gitmek istemiyorum. bana sabır ve güç dileyin. şimdiden hepinize teşekkür ederim

aileyi değil evinde her şeyin hazır olmasını özlüyorsun. dürüst olun.