uyanmamış olmayı istemek

bir istemek hali. ne güzel açıkladın miyav. kısa ve öz.

orhan veli’nin rahat şiirini akıllara getiren başlık.

şuan tam da istediğim şey. uyanmamış olmak ama maalesef uyandım.

çocuk gibi davranan olgunlaşmak istemeyen yetişkin hayatının ağırlığıyla ezilen ve sorumlulukları reddeden eski sevgili yanında uyanmak istemiyorum, ölsem daha iyi derim yani.
çocuk bakıcısı olmayın sevgili hamfemdiler.
erkeklerin anne travması ve birtakım psikolojik bozukluklarını biz gidermek zorunda değiliz.. neden sevdiğiniz erkeklere anne gibi davranıyorsunuz?
bunu normalleştirmeyin. bırakın annelerinin eteklerine saklansınlar.
bu tarz erkeklerle olmayın. içiniz ölür.

çatlamış sabır taşım
ve gözyaşım deniz olur
sektiririm üstünde sekiz-dokuz
işte böyle aklımın hazin sonu
yok mu bunu def etmenin bir yolu
yok mu bunun kurtarılır bir yanı
ve orda burda gördüğünde sen beni
sanma sakın nefes alan bir ölü

çünkü benim hiç bir işim yok
gücüm yok
başım yok
sonum yok
neden yok
bilen yok
gelen yok
giden yok

hiç uyanmasam
dünya döner devam
bu cehennemde bu boşlukta hiç yer kaplamasam
gidemem ben buna bağlandım durdum saçmasapan

yalnızım en az bir korkuluk kadar
ve ansızın akşamüstü bastı bir keder,hüzün
inan bu iş beni aşar
dedim bi gün olursa olur olmadı kader
kesin, altını çizin kanatın her sözün
ben midyelerin ortasında bir yosun
ister irdeleyin ister üstüne basın
(evdeki saat-hiç uyanmasam)