uyuyan birinin uyuduğunu reddetme refleksi

nedendir bilinmez ama nerede bir "uyuyor musun?" "uyudun mu?" veya "yeni mi uyandın?" sorusu gelse kimse kolay kolay "evet uyuyordum, tabi yeni uyandım hatta sen uyandırdın" demez. bunun yerine "yok ya ne uyuması, yok gözümü dinlendiriyorum, yok yahu ben uyanalı çok oldu" demeyi tercih eder.

bu sözde uykusuzluğun mağrur gururu nedir nereden gelir bilen yok. tabi ben de bunu asla kabul etmem ve sesimi dahi dinçleştirmeye çalışarak saatler önce uyanmış ve hatta uyku bana hiç uğramamış rolü keserim. gerçekten bir manasızlık denizi.

bu durumu hemen çözüme kavuşturuyoruz.
(bkz: abi geç oldu git yat istersen)

uyuyor olmaktan anlamsız şekilde suçluluk duymak...

o değil de bizim toplumumuzda uyuyan insanın üstüne çok gidiliyor. suçlu muamelesi yapılıyor çaktırmadan. işe yaramaz muamelesi yapılıyor. diğer yanda ise erken uyananlar kendileriyle gurur duyarak "erken kalkan yol alır" falan diyorlar mağrur bir edayla. az uyumakla övünülüyor vs. "yatan adam" nefreti var toplumda. bu refleks de belki buradan çıkageliyordur.

izlediği filmin görüntü yönetmenin adı ekranda belirirken gözleri kapanmaya başlayan annelerin, alakasız bir kanalda alakasız bir belgeselin alakasız bir sahnesinin aydınlığında göğüs kafesinin hafif alçalıp yükselişi fark edilen babaların, uyanması gereken zamandan birkaç saat sonra yanına varılan ve saçı ayrı kıyafeti ayrı dağılmış arkadaşların dudaklarında vuku bulan refleks.

çoğu zaman sebepsiz bir utanç veya dayanma gücünün tabi tutulduğu anlamsız bir testle hayat bulur.

daha tatlı olanıysa, "uyandırdım mı ya?" sorusuna verilen "yoo" cevabının, haddinden biraz erken telefon etmiş karşı tarafa kendini suçlu hissettirmeme motivasyonuyla şekillenmiş olanıdır. ses çatallı, gözler hala bulanıktır ama bilincin kazanıldığı o ilk birkaç saniyede bile ahizenin diğer ucundaki kalbin kırılmaması her şeyden önemlidir.