üzüntüden sabahlamak

yaşanan üzüntüyü kafaya kazırken, bir yandan da o yaşanan acının da benzerlerini, alışveriş sitelerinde olur "diğer kullanıcılar bunlara da göz attı" yada " bunlar da ilgini çekebilir" kısmı var ya, aynı onun gibi, beynin sürekli üzecek şeyler hatırlatıp uyumayı engellemesi durumu.
sabaha mı?
"fondötenim nerdeydi ya? göz altlarım morarmış"

gündüz bir şeylerle meşgul olup dusunmemeyi denedikten sonra olmadığı anlaşılır.gece çöker güller kapanır kümes sesleri kesilir ve insan düşünmeye başlar ve arkadan gelen bir ses:hayye alel felah...!
sabah olmuş ve bir gram uykusuz.

gece 1'den önce uyudun, uyudun. o saati kaçırırsan 3'e kadar müzik dinler şiir yazarsın. 3'ten sonra 6'ya kadar eskiyi düşünüp ağlarsın. 6:30 gibi yaşananları kafanda rasyonelize etmeyi zar zor başarırsın. 7 gibi durgunlaşırsın. 8 gibi yorgunluktan yapışırsın yatağa, öyle bir lüksün varsa. yoksa bir 15 dakika düşünürsün kendine yaptığın bu kötülüğü, niye yaşadığını sorgularsın. onca acı çekiyorsun, hayatta kalmak için kalkıp işe veya okula gitmen gerekiyor. 1 gün daha yaşayıp böyle cehennem gibi geceler geçirebilmek için mi?

sonra kalkarsın, elini yüzünü yıkarsın ve bombok bir gecenin sarhoşu olarak hayatını idame ettirmeye gidersin. kimsenin umrunda değilsin. sen ağlayıp zırlasan da dünya dönmeye devam ediyor. üzüldüğün zaman faturalar beklemiyor, karnın tok kalmıyor, okul tatil olmuyor.

yaşlanıp artık önemsenmeyen bir mesele uğruna üzülmekle geçen yıllara dönüp bakarak kendine kahretmek bambaşka bir pişmanlık.

üzüntüden sabahlamak artık yok çünkü onlar eskidendi. eskide kalması güzel oldu. bana hem tecrübe kazandırmış oldu, hem de bir daha bana uğramamak üzere gittiler.

en ufak bir can sıkıntısının bile sebep olabildiği olay...
depremle uyanıp bir daha olursa diye uyuyamamak da bu olayı tetikliyor...

son 1 haftadır aralıksız gerçekleştirdiğim eylem. 2. günden sonra bağımlılık yaptı.

ben bunun için yeni bir anlayış geliştirmeye ve uygulamaya çalışıyorum. tek geçerli olan 'an' ya. 'an'da kalmaya çalışıyorum. kendime telkin ediyorum: geçmiş yok geçti ve yok oldu ona ait ne varsa bitti gitti, üzüntü de dahil. sonra yarını siliyorum gelecek yok ki. şu an için olmayan bir tasarım. onu da siliyorum. tek fiziki-bilimsel-evrensel gerçek şu an. tek somut gurum şu an. diğer hiç bir şey gerçek değil diyorum. an da kalıp bu anın gereklerine odaklanıyorum. eh işte hallice teselliye giriyor. an da kalalım hepimiz mümkünse. 'an'ımız mutluluk olsun.

üzülünce insan kafasında kurar ve içinden çıkamaz cevapsız soruların. o yüzden normaldir.

yeterince üzülürseniz yatak döşek yatarsınız.

o üzüntüyle gelen karın ağrıları, ağlandıysa ağızdaki garip tat *, baş ağrısı, kusma hissiyatı,düşünceleri susturabilmek için kafayı kopartma isteği...
bir de o sabahlarda kendimce radikal kararlar aldığımı düşünürüm hep. fakat anlık gazla aldığım kararlar olduğu için icraate geçiremem pek. sonra yine aynı sebepten ötürü üzüntüden sabahladığım sabah o radikal kararları alırım. yine icraate geçiremem ve her seferinde aynı radikal olduğunu sandığım kararları alırım. sonuç değişmiyor tabii, koca bir hiç.
gerçi yok, hiç demeyelim de daha fazla üzüntüden sabahladığım günler diyelim.
şey de var. gözlerim hayvan gibi şişik şekilde o sabah aynaya bakıyorum mesela , kim olduğumu anlayamıyorum bile. alt tarafı üzüntüden sabahladık yani ne bu şov di mi? ama yok. cildin, gözlerin, her şeyin gözüne bir garip gözükecek o zaman.
ama bu sabahlamada sevdiğim tek şey geceden ve üzüntüden fazlasıyla ilham topluyor olmam. bir şeyler yazabilmem, daha doğrusu kendime göre iyi şeyler yazabilmem için acı çekmem gerekiyor ne yazık ki. zaten bu olmasa da yazarken acı çekerdim .
neyse ki bugün üzüntüden sabahlayacağım günlerden birinde değilim gibi gözüküyor. her ne kadar arkada sezen aksu'nun sesinden sorma, ne haldeyim cümlesini duyuyor olsam da.

üzülünce uyumak istersin yahu ne sabahlamasi. hatta sabah uyanırsin ve sadece bikac saniye sonra üzüntün dank eder.

uyumak lazım ya da uyumaya çalışmak. hiç bir şey olmasa bile sabah olur.

uyanmak istememek için uyumayandır.

sonuçsuz ve faydasız bir eylemsizlik. sabahladın da ne oldu? olgun olmamak.

tuhaf bir bohemliğin içindeyim. ne zaman geldim, ne zaman beni bu kadar sardı bilmiyorum. tuhaf bir hüzün ve keder sarıyor bedenimi. uyu, uyuyabilirsen.