yakın arkadaşı tanıyamamak

bir insanın yaşayabileceği en büyük hayal kırıklıklarından biridir. aşina olduğun tavırların, sohbetin bir anda çok yabancı birindenmiş gibi gelmesiyle birlikte kalırsın öyle yetim gibi.
akabinde soğursun soğursun ve beklenen son gelir.

yakın arkadaşın yüz nakli yaptırması olayıdır.

zamanla olacak kaçınılmaz sondur. şu an benim lise arkadaşımı tanıyamamam gibi. o değişiyor siz degisiyorsunuz. ortak paydada buluşmaya devamsa ne ala güldüğünuz şeyler bile farklılaşınca yapılacak pek de bi şey yok. sadece boş boş suratına bakarsınız

o kaçınılmaz son geldi hem huzura erdim gibi hissediyorum hem de alışkın olduğum düzenden çıkacağım için tedirginim. çok yıprattı çok canımı yaktı ona onun bana davrandığı gibi davrandığımda ise benden adeta nefret etti. hatasını fark etti düzeltmeye çabalıda ama ana problem karakterlerimizin çakışmasıydı. yıllarca ben taviz verdim o ise asla buna yanaşmadı ben taviz vermeyi kesip onun benim üstümden eğlenmesine izin vermediğimde ben onun üstüne geldiğimde neye uğradığını şaşırdı. evet bu hikayedeki değişen taraf benim değişmem özüme yaklaşmam ben olmamdı o ise eski bende kaldı , artık eski benle.

"onu çok iyi tanırım." lafının sanrıya dönüşen an'ı.
bir yerden küçük küçük başlar: "sen bir şey olmaz, olabilir yani." dersin.
bir süre sonra biraz daha büyükleri olmaya başlar:
"bunu yapacak biri değildi niye yaptı ki? ilk ve sondur." dersin.
büyük şeyler olmaya başlar: "ya bak bu yaptıkların beni rahatsız ediyor. niye böyle davranıyorsun bir sıkıntı mı var?"
büyük ihtimalle "bir şey yok." der ama kesin çok şey vardır. ya demeye cesareti yok ya da yaptıklarının anlamından haberi.
büyük şeyler olmaya devam eder: "geçen sana beni rahatsız eder şekilde davrandığını söyledim. sen hâlâ devam ediyorsun ve bir sıkıntı da yok dedin ama öyle gelmiyor?"
"fark etmedim ya özür dilerim. daha dikkatli olacağım." der ama tekrarlamaya devam eder. sen ise ona gösterdiğin toleranslardan dolayı kendine kızmaya başlarsın. çünkü sana bunlara değmediğini gösterdi. bu özür dileme olayını 3-4 kez farklı durumlarda yaşamıştım.
sebebi de sevdiğim biriydi (çocukluk arkadaşım/kuzenim.). ben ondan kopmamak için kendime acı çektirip durduğumu sonralarda (biraz büyüdükten sonra) fark etmiştim. onun ise kopmamak için zerre çabalamadığını. ne kadar aptalmışım dedim o zaman lise sonlardaydım...
şimdilerde ise o küçük şeylerde yol veriyorum. başlayan şey illa ki yol alacak sen bunu engelleyemezsin ama kendini çekebilirsin. ve bir insanın değerlisi olmaktan çıktığınızı tavır ve davranışlarında görüyorsunuz. çoğu insan sizi istemediğini söyleyemeyecek kadar ödlek ama basitleşecek kadar cesurdur...

çocukluk arkadaşımdı. gençliğimizi beraber yaşadık, eğlendik.
ama adam asker olunca ki astsubay oldu.
herifte bir anda kayış koptu.
şuan izinlerinde geliyor buraya, kalıyor bir süre ama ben taniyamıyorum kardeşimi.
baktıkça da kahroluyorum.

yarı yolda bırakılana kadar tanıdığımı zannediyordum, meğer hiç tanıyamamışım