yalnız yazarlar kulübü

mensubu olduğum kulüptür. halimden de çok memnunum.

kusmak üzereyim. kaburgam batıyor, yüküm ağırlaşıyor, gözlerim dalıyor...

ooo yalnızlık. tam benlik bir grupmuş.
yalnız benim rütbem orgeneralliğe gelmiştir.
dile kolay; bu gruba 36 senedir hizmet ediyorum.*

öyle yalnızım ki bu yalnızlıktan sıyrılmak için binbir formda profil oluşturdum ama tüm formlarda yine yalnız olmayı becererek yalnızlığıma kat çıktım, eldeki bulgurdan da oldum. yaşayan, hatta varolmuş tüm insanlar ve hatta dunyadaki canlılar da arkadaşım bile olsalar yine de yalnız hissedeceğim çünkü evren o kadar büyük ki neredeyse yok gibiyiz ama tabii ki ben daha bir arkadaşa bile sahip olmaktan ırağım.

yalnızlık iyi hoşta, bir süresi var. ınsanın akıl ve duygu durumunun en önemlisi ruh sağlığının bozulmaması için mevcut yalnızlığın, isteğe bağlı yalnızlık olması lazım. karantina bunu çok iyi gösterdi diye düşünüyorum. öbür turlu dünya tek hücreli bir hapishaneye dönüşüyor. yalnızlık dediğin uzakta bir yerde sevdiklerini bilme duygusu. olması gereken yalnizlik aslında uzaklaşmaktan ibaret.

evet bir aşk sevgili olarak yalnızım fakat ailem ve arkadaşlarim sayesinde yalnız değilimdir.

bu kulübün daimi üyesiyim.