yalnızlığı çok da sevmediğini fark etmek

son iki yıl içerisinde yaşamış olduğum aydınlanma durumu.

önceleri olsa, bana bir oda dolusu kitap verin, aylarca kimseyi görmeden de yaparım düşüncesindeyken, yalnızlığı gerçekten sevdiğimi düşünürken aslında çok da öyle olmadığını fark ettim bu durumun.

çok iyi birkaç arkadaş edindim bu sürede. üç tane hatta hepsi. ve onlarla olmayı sevdiğimi keşfettim sonra. yalnız kalmaktansa onlarla olmayı yeğlediğimi. düşününce, kendi yapıma uygun, rahat olabileceğim ve gerçekten içtenlikle sevip sevildiğim ilişkiler kuramamış olmamdan yalnızlığa daha çok bağlandığımı fark ettim.

yalnızlığı pek de sevmiyormuşum. insanlar yalnız hissettiriyormuş.

candan erçetin'e katılma sebebidir.

yalnızlıkla çokça vakit geçidikten sonra gelen melankolik hâli. yalnızlık gerçekten bir duruş ve güç gerektiren bir olgunluk evresi. uzun bir süre sonrası insanlar arasına katılma isteği uyandırsa da sonra vazgeçiyorsun. çünkü değmeyeceğini biliyorsun değecekmiş gibi görünse bile.
yalnızlığımı bozmama değmeyecek insanlar mağaramın (pekte moderndir) zilini dahi çalmasın...