yalnızlık tanrıya mahsus ise neden insanlar yalnız sorunsalı

tanrı bazı kullarının kendisi gibi olmasını istemiş olabilir. ona inanmayanları falan.

bayatlamış bir sorunsaldır. tanrı yalnız falan değil. insanları elinde maymun eden bir psikopattır.

başlığa göre kendimi tanrı ilan etmem gerek.

tanrıya dost olsunlar diye.

buradaki mesele yalnız kalmak değil. yalnız kalabilmek. ben kendimi yalnızlık aşığı biri olarak görürdüm. yalnızlığın insanoğluna göre olmadığını da pandemide 5 ay boş bir binada tek başıma yaşamak zorunda kalınca anladım. boş duvarlara bakarsın, kendi sesini unutursun, uyuyamazsın, beden sağlığın gider. en son akıl sağlığın da gitmeye başlar. bu arada ilkokuldan beri yatılı okullarda büyüdüğümden mentalim de hiç zayıf değildir. ben 5 ay dayanabildim. en son sabah 4 gibi bavulu toplayıp attım kendimi dışarı. ailemin yanına döndüm. aile hasretinden değil he insan hasretinden.

yanlış yorum

o söz; yalnızlığa katlanacak kadar yürekli olamayan insanın; ''buna ancak tanrı dayanır ben değil'' savunmasını anlatıyor

insanın zayıflığı: bir ses, bir nefes olsun buna bile razıyım... oysa çıkarmayı bilene ne cevherler var o yalnızlıkta

çünkü tanrı yok. bir tanrı ve yalnızlığı sadece bir inanış, soyut, düşünsel ve kavramsal bir 'şey'.. bir kabul yani. oysa insanlar ve yalnızlıkları son derece somut bir şey..
( ve unutmayın ki, insan yalnızlığını çözebilir, aşabilir.. oysa "her şeye kadir" tanrı, bu durumu aşamaz da, çözemez de. çünkü bu paradoksal durum onun varlık nedenidir.)

bir yerde kendimizi de tanrılaştırıyoruzdur belki...

ya da buna itiliyoruzdur...

olamaz mı?..

tanrı'nın yalnızlığı eşsizlikten ve teklikten gelir.

insanın ki ise bazen tercih bazen de hatalarının faturasıdır.

bu ikisi arasındaki farkı dahi idrak edemeyenler de böyle komik teoriler üzerinden kendini doğrulamaya çalışır.

tanrıyla kendinizi kıyaslamaya çalıştığınızın farkındasınızdır umarım.