yaşamın pahalı olduğu gerçeği

parası olan yaşar deyiminin yaşandığı gerçektir. özellikle istanbul gibi bir şehirde iliklere kadar hissedilir.

türkiye'de yaşam*

(bkz: enflasyon)

türkiye sınırları dışında biraz da batıya yönelebilirsen bir yalandır.

yaşamın türkiye' de türk vatandaşına pahalı olması gerçeği

yaşamın pahalı hayatın ucuz olduğu gerçeğidir.

dizilerdeki hayat için en az yüz milyon doların olmalı. onun dışında uygar yaşam için istanbul'da ayda yirmi bin şart.

pahalı değil çok pahalıdır. tabii bu ülkede altını çizelim! ve insanımıza nefes aldırmayacak raddeye gelmiştir.

abi adamlar pet bardakla sıvı yağ satıyorlar
kaç tane dükkan kapandı
şimdi çıkıp da hayat ucuz dersek
yanlış yapmış oluruz cumhuriyet dönemimizin en pahalı 3 dönem say deseler
ilk 3 e girecek bir dönemdeyiz

biz de ona inat her şeyi satın almaya çalışıyoruz.
eskiden bir şeyleri ertelerdik, sıra ile alırdık.
evinde her türlü mutfak ürünü, her türlü spor ürünü, her türlü teknolojik alet, her türlü ayakkabı olmayan yok gibi.
pandemide de ipin ucunu hepten kaçırdık.

en ucuz marketler zincirine de girsek iki üç parça şey alıp "o kadar tuttu mu ya" dedirten gerçektir. ama ilginç bir şekilde herkesin elinde en pahalısından bir akıllı telefonu, çılgın indirimler aşkına o şu bu sitelerinden aldıkları sebebiyle susmayan kapı zilleri vardır. yaşam bu kadar pahalıyken nasıl bu kadar müsrif olunabildiği sorusu tam bir merak konusudur.

urgan ve silahların olmadı ilaçların pahalı olduğunu düşününce ölmenin daha pahalı olması.

yaşam pahalı değil biz fakiriz.

yaşadığım yerde sabahtan akşama kadar insanlar özellikle esnaf kesim pahalılıktan, borçtan yakınıyor. yetkili birini görünce ya da kameraların açıldığı bir ortamda "allah'a çok şükür durumumuz iyi, her şeyimiz var." moduna geçiliyor. sanırım anlatabilmişimdir.

paran varsa bemeve,
paran yoksa binmeyive.

egeliler böyle diyor galiba.

ayrıca bkz:
paran varsa range rovet, paran yoksa game over.

tanım yaptığınız "yaşamın pahalı olduğu gerçeği" başlığı, "yaşamın paralı olduğu gerçeği" olarak değiştirilmiştir.

yaşam pahalı değil pahalıya talep çok.

insanları asosyal bir varlık haline getirmiştir.

teknolojik aletleri geçtim temel yaşam ihtiyaçları bile karşılanamaz durumda. benim yedi sene kullandığım telefonu annem de bir 2-3 sene kullandı. şimdi yeni telefon almak istiyorum ona ama çöpe atılsa bakmayacağımız telefonlar bile o kadar pahalı ki.

başlığı türkiye'deki olarak revize edelim.

çünkü başka ülkedeki yaşamlar pahalı değil, zaruri ihtiyaçlar çok rahat karşılanıyor, insanlar bir pantolon almak için kara kara düşünüp, bir sezon öncesinin ürünlerini kovalamıyor, bir ayakkabı için para biriktirmeye çalışmıyor, telefonmuş, oyun konsoluymuş bunlar bir hülya değil onlar için. bir pazar günü sosyal aktivite planı onlar için sıradan ve bütçesini sarsmayan cinsten.

sen burada bir yere oturup iki bira içmek icap ettiğinde, soğuk soğuk terlemeye başlıyorsun. bir sinema bileti, patlamış mısır + kutu kola, çıkışta da bir yemek yemek kaç para? en son bunu yapan yazar varsa fiyatı yazsın.

aslında tüm bu sosyal aktiviteler de bir zaruri ihtiyaçtır çünkü insanoğlu sosyal bir varlık, bu basit şeyleri yapamaz, evinde tıkılıp kalırsan kafayı yer, mutsuz olursun.

burada ekmek olmuş 3 lira yahu, başka bir şey demeye gerek var mı?

mahvettiler ve istikrarlı şekilde devam ediyorlar mahvetmeye.