yaşanmışlıkların ağırlığına dayanamayan gözler

gözler yaşanmışlıkları unutamaz .ya kimse yokken ağlar ,yada boş boş bi tarafa dalar .akla geldikçe ,unutmak istedikçe hep gözler ilk tepkiyi verir .sevdiğin birini kaybettiğinde ,sevdiğin birinden ayrıldığında yada geçmişle ilgili bir özlem duyduğunda gözler bu ağırlığa dayanamaz

yorgundur ,doludur, dokunsan ağlayacak bahane arayan gözlerdir. ne kadar ağırsa yaşananlar o kadar derin bakar o gözler. bazen bir çığlıktır bazen se bir susuş.

dayanılır gibi değil. öyle olmalı.

kaldıramadığım gözler oldu hep. aa dedim fırlattım merdivenlerden onları.

malkoçoğlunun bir filmi vardı. gözler falan yakılıyordu. cısss cıss ettiler. acı acı yandı gözlerim. beyaz sargı beziyle örttüm onları. tıpkı malkoçoğlu gibi.

savulunn ulenn dinsiz köpekler dedim. matrix’te de gözleri gitmişti leblebi tozu yutmuş neonun. afgan gibi dolaştırdılar çocuğu, korkunçlu.

gözler mühim.

öpülesi..

ilk gözler görmüştür, o gözler sayesinde gönül verilmiştir. ona bakan gözlerdir en çok mutlu eden.
bu kadar güzelliği gönül kapısından içeri misafir ederken güzeldir her şey.
ama kara sayfalar gözükünce, mecbur kalınan, sanki kabusların gözünün önünde vücut bulmasıyla o koca yük yine gözlere kalacaktır.
kaç gece, kaç sene o gözler ne bedeller ödedi. tabi kimin umurunda.