yazarların çıkmaza düştüklerinde yaptıkları şey

uyumak . hani demişler ya uyuyalım hiçbir şey olmazsa sabah olur.

yürümek nereye gittiğimin bir önemi yok. bazen koşmak.

belli bir süre ağlamak sonra da en yakın arkadaşımı arayıp nasıl çıkacağım ben bu çıkmazdan diye iki saat konuşuruz. birazda onunla ağlarım sonra istiklal marşı ve derin bir uykuyla kapanış.

annemin yanına gidip çekirdek çitleyerek normalde hiç izlemediğim dizileri izlemek ve bir yandan da bu kimdi bu kimin karısı aralarında noldu diye anneme senaryoyu anlattırmak. o ara sadece dizinin saçma sapan konusunda odaklanır telefona bakmaz önümdeki çekirdek kasesini bitirmeye çalışırım. çekirdek biter dizi araya girer ve ben de ücretsiz terapi seansı sonrası kalkar işime bakarım.

ayağa kalkıp üstümü başımı silkeledikten sonra tırmanmak.

o duygu durumundan çıkmak için dibine kadar iniyorum. eksik bir şey kalmasın, düşünürüm durmadan. öyle başımdan savamam hemen, üstüne yatamam, hiçbir şey olmamış gibi yapamam çünkü nefes alamam. yeni bir rota oluşturmak gerekir, bunun için kendime zaman veririm. ağlarken kafamda bir sürü farklı plan belirir. bunu çok yapıyorum "her şey bitti" deyip dövünürken bir sürü olasılık düşünüyorum. acımı layıkıyla yaşamalıyım, bitince bakacağız.
genelde dalga geçerek bitiririm provayı. "güzel oynadın şimdi kalk çalış."

burası denemeler ve yenilgiler dünyası.

"hep denedin, hep yenildin. olsun. gene dene, gene yenil. daha iyi yenil."

kulağıma küpedir.

3 kulhu 1 elam.