yazarların dibe vurduğunu hissettiği an

şu an. sıfırlandım. tahammülüm yok kimseyi göresim yok bir şeyler yapasım yok. tükenmişim de yeni farketmişim gibi...

muhsin bey yalnızlığına sahip olduğunu anladığın o an.

umutsuzluğun zirveye çıktığı anlardır.

bugün bir vurdum. fena vurdum ama. dedim ölüyorum herhalde. zihnim elektrik sayacı gibi fır fır bir yandan, bir yandan rutinim olan şeyleri bile yapamaz hale geldim. sebepleri ve tetikleyicisi uzun zamandır vardı zaten. sadece bunları arka plana itip, normal yaşama devam etmeye çalışınca vücut error verdi. sonrası bir ağlama seansı. şimdi bir kutu sakinleştirici içmiş gibi, saf ve boş uyanıklık hali. dipteyim ama elden de bir şey gelmeyince ne yapacağız ne edeceğiz yine yaşayacağız.

bir mezarın başında göz yaşları yanakta çaresizce ve delice o yatanın uyandığını beklediğim an.

çok değil, bundan birkaç hafta önce her şey o kadar üst üste geliyordu ki, daha ben birini hazdememişken diğeri geliyordu, tam toparlanıp kalkıyordum biri daha güm! gerçekten kötüydü. bir gece balkona çıktım hüngür hüngür ağladım. kendimi dipte, bundan sonra sadece o kötü hisleri yaşayacakmışım gibi hissediyordum. ağlamaktan derdimi anlatamıyordum. ağladım ağladım ağladım ve geçti. sonrasında o aldığım kötü haberler iyiye döndü, şu an 3 senedir beklediğim hayalim gerçekleşiyor ki o zaman bu hayalimin hayal olarak kalacağını sanmıştım.

eminim daha bir sürü şey yaşayacağım nefes aldıkça. ama her gecenin bir sabahı var gerçekten. geçiyor. hiçbir şey o ilk hissettiğin andaki kadar canını yakmıyor. önemli olan, o an hissettiğimiz duygu ne olursa olsun durmamak. muhakkak yol kat ediyorsun. ve ben böyle anlarda çevreme çok dikkatli bakarım. kaçının umrunda diye. o ayaz elbet geçeeer, geride kalıyor olması her şeyi unutacağımız anlamına gelmiyor koçum.

nefes aldığım her an. yaşamın kendisi sürekli dibe vurmak ve o dipte debelenip durmak zaten.

bilekleri hemen kes bu gece.

en temizi.