yazarların en fazla yalnız hissettiği an

lise döneminde (bkz: halüsinasyon görmek)
nedeniyle psikiyatri kliniğinde yattığım zamanlardı.ailemle küsüm, arkadaşlarım desem bir kere aramamıştı ve 2 yıllık sevgilim benden ayrılmıştı velhasıl zor zamanlardı.o süreçte öğrendim ki et tırnaktan ayrılıyormuş.

geceleri herkes uyurken camdan boş sokağa bakarken. o sarı sokak lambası yer yer yanıp söner falan. inanılmaz derecede yalnız ve kötü hissederim.

üzgünken, elim telefona gittiğinde artık onun olmadığını hatırladığım zaman.

üniversiteden mezun olunca 4-5 aylık bir boşluktan sonra istanbul'da iş buldum. pılımı pırtımı toplayıp ankaradan yola çıktım. gel zaman git zaman, eve geldiğimde ocakta yemek yok, aile yok. velhasıl bi gün aşırı derecede baş ağrısı, öksürük falan derken üşütmüşüm. akşam saat 22 falan çıktım yürüyerek tuzla devlet hastanesine gittim eve yakındı bayağı. pandemi servisine yönlendirdiler.sıra aldım, sıram geldi derken test yaptılar, ama çok kötüyüm bugün böyle geçmez diyorum kendi kendime neyse gittim doktora bana ağrı kesici yazar mısınız dedim izah ettim. yazdı, hemşireye gidin dedi (ben serum sanıyorum tabi, kalçadan vurulan iğneye karşı aşırı fobim var çocukluktan gelen birşey) hemşireye verdim kağıdı, sedyeye uzanın kalçanızı açın demesin mi, dedi.. el mahkûm uzandık bir güzel, iğneyi yaptı, kalktım ayağa, bir göz kararması, kulak çınlaması, soğuk soğuk ter atmalar falan. topallaya topallaya gidiyorum hastanenin dışına, birşey de yememişim. elim ayağım titreye titreye şu yiyecek falan olan makinaya para attım o da vermedi zaten bozukmuş. miğdem bulanıyor eğilip bükülüyorum, düşecek gibi oluyorum, kimse de demiyor yahu neyin var diye. zar zor bir banka gidip oturdum, ev arkadaşımı aradım taksi yollayabilir misin ya da taksi numarası bulup atabilir misin dedim, bakayım dedi, sonra taksi numarasını attı saat gece 12, 12.30 oldu. biraz kendime gelir gibi oldum yürüyüm açılırım biraz dedim. eve gittiğimde saat 01.30 du, 15 dakikada geldiğim yolu 1 saatte anca gidebildim. işte o günün akşam saatleri hayatımın en yalnız anlarıydı..

pandemi başlamasından sonraki ilk yaz. evden bunaldım biraz gittim öğrenci evine. tek dersten okulu uzattığımı daha benden başka kimseye de haber etmemişim. geceleri ışık yakmayı çok seven biri değilim zaten. çıkmaz sokağın sonundaki evdeyim. gece saat 3 suları. perde aralı. sokak lambası odanın yarısına kadar geliyor. çıt ses çıkmıyor. öylece oturuyorum yatağın üstünde. ne kadar geçti öyle bilmiyorum.

kendimi yalnız hissetmiyorum çünkü ben varım.

anlaşılamadığım her an.

kaç yaşındasın da ne yaşadın da yalnızlığı hissettin diyeceksiniz şimdi.
dün gece annemin fenalaşmasını akabinde bayılayazmasını görmek sözlük. kendisi astım hastasıdır, bu yüzden pimpirikliyiz pandemi günlerinde bir de bu olunca üstüne insanın aklına bin türlü şey geliyor. kalp krizi geçiriyor sanmam babamın “kalbin nasıl, kalbin mi sıkışıyor?..” diye dehşet endişeli sesini bi daha kulaklarımdan silemem ben. babamın ilk defa bu kadar korktuğunu gördüm, o sert bakışlı adam bile bu kadar gerilmişken benim şoka girmem şaşırtıcı değildi zaten.
devamında hastaneye gitmeleri, adını bilmediğim sürüsüne bereket testin sonunda şükürler olsun bir şey çıkmadı sözlük; ama o korku sabaha kadar uyutmadı beni evde tek başıma.

yalnız olduğum zamanlar.

#778704 ek olarak bir de progressive rock, doom metal yahut post rock eşliği...

beni anlamayanların ortasında kaldığım an.

bir defasında anahtarı evde unutmuştum ve koca istanbul'da çalabileceğim hiçbir kapı yoktu, çok üzülmüştüm.

üniversite dönemindeyken bir ara fazlaca yalnız kaldığım bir dönem vardı. bu benim tercih ettiğim bir şey değildi ama. bazı sorunlar neden olmuştu. ışte o zamanlardan bir zaman çok fena şekilde hasta olmuştum. ardından doktora kendim gittim, ilaçlarımı kendim aldım, eve gelip yine kendimle kendim ilgilendim. sonra da oturup ağladım. ulan yanında kimse kalmamış napıyorsun sen böyle diye.
edindiğim en acı tecrübe oldu bu. bir-çok seyin de farkına vardım ama iyi de oldu.

6 kişilerdi kaçacak bir yerim yoktu. aralarinda beni nasil döveceklerini tartisiyorlardi. bende onlarla birlikte okullarının kantininde televizyon izliyordum. öteki arkadaslarinin dersten çıkmalarını bekliyorduk. biraz sogukkanliyim yada salagim. olay sonucunda alt dudagim patlak gezdim. *
ne mi yaptimda bu hale düştüm ?
sormaaaaaa

tamamen eve kapanma dönemleri, hayır zaten yalnız insanlarız da eve kapanınca daha bir hissedilir hale geliyor. gad demmit!!

geceleri herkes uyuduktan sonra gelen hayatımı sorgulama evresi ve istemsizce gelen ağlama. bir de bunu yaparken boş boş sokağı izlemem. sanırım her gece bu yalnızlığımı fazlasıyla hissediyorum.

geceler yalnız hissedelim diye var sanki

ayrılığın ilk gecesi. iyi geceler mesajı alınmamış, saatler önce söylenmiş duyulmuş sözlerin bıraktığı etki, acaba o ne yapıyo diye merak etmek, uyanınca günaydın mesajı almayacağını bilmek.

sabah uykudan uyanıp gece uyuyana kadar geçen an.

açıkcası şu aralar gece derim..

normalde geceyi çok severim ve bundan zevk alırdım.. fakat geceleri ailenizle bile olsanız, yalnızlık size çöküyor..

evet aile değerli bir yapı fakat sevdiğiniz insanla beraber olmak veya onun size destek olduğunu bilmek bence daha iyi hissettirir.ailenin sizinle olması sizi somut anlamda yalnız tutmuyor ama içsel anlamda size kendinizi mutlu hissettiren biri olmadığında biraz daha yabancı kalıyorsunuz..

şahsen insanın kendisine geliştirdiği yalnızlık hissine kendisinden başka kimse çare bulamıyor.. annesi ve babası bile.. bunu kendi halimde su aralar deneyimliyorum..şükürler olsun rabbime bunuda aşacağım ve güçlü biri olarak hayatıma devam edeceğim.