yazarların dibe vurduğunu hissettiği an

ayağa kalkma fırsatı.
dibe vurdum, kendimi öldürmeye çalıştım; ruhumdan, bedenimden, kişiliğimden nefret ettim. uyandığım her sabah benim için bir intihar fırsatıydı. imkanım olduğu her anda kendime zarar veriyordum, acınacak haldeydim.
bir yabancının gülümseyişine muhtaç, sevilmeyen, sevmeyen, hayatta kalan ama yaşamayan birini tekrar yaşama bağlayan şey yine bu kişinin ta kendisi oldu. yıllarca türlü türlü antidepresan kullandım ama hiçbiri beni kendimi sevmek kadar ayağa kaldırmadı. bu ruhu sevmek de o kadar kolay olmadı tabii.
yıllarca şanssızlığımdan yakındım. kötü bir aile, psikolojik sorunlar, rastladığım insanlar benim şanssızlığım değildi oysa. ayağa kalkmam için bir nedendi.
dibe vurduktan sonra gereken cesareti bulmuştum, zaten olduğum yerden daha aşağısı yoktu.

token’ı cüzdandan borsaya çekerken kaybolması:(

ne yapacağını bilememek toplamak için ele ihtiyaç olsa da o eli tutmaya güç bulamamak.

hiç değilse ölüm var tesellisi, zihnimin bir köşesine ilişiyor.

bir dip daha olduğunu keşfedebilirsiniz

tam olarak geçen hafta salı günü hissettim. planladığım her şey alt üst oldu ve elimde hiçbir şey kalmamış gibiydi. o gün ne yapacağım hakkında hiçbir öngörüm yoktu. tamamen duygusal davranıyordum ve çok karamsardım, dokunsalar ağlayacaktım. kimseye cevap vermek istemiyordum, sadece bir arkadaşımın düşüncelerine güveniyordum, ona anlatmak istedim ama o da o an müsait olmadığını söyleyince iyice dibi boyladım. eve gittim, anneme anlatıp anlatmama arasında kaldım. ama öncesinde de böyle tecrübelerim vardı, stres yaparsam fazlasıyla, ciddi sağlık sorunları yaşıyordum. "tutma içinde, en kötü ihtimal biriyle kavga eder yine enerjini boşaltırsın, eskisi gibi düşüncesizce çıkmıyor kelimeler ağzından en kötü zamanlarında bile" dedim kendi kendime ve anlattım anneme. onun da yapacak bir şeyi yoktu, halimi de görüyordu, bir şey demeden erkenden benimle uyudu. ertesi gün daha iyiydim, en azından durumu daha net görebiliyordum ve bu sefer tüm olasılıkları sıraladım kafamda. sonra birkaç kişi ile daha konuştum. böyle böyle 3-4 gün geçti. ama dün her şey çok netti kafamda, bu sabah o kadar hafif ve net uyandım ki, dün sabah uyanınca kendime demiştim "en karanlık an, güneşin doğacağı andır, sabret lütfen" ve en güvendiğim arkadaşlarımla konuşunca da aklım da kalbim de daha netleşti ve artık ne yapacağımı biliyordum, korkmuyordum da. bugün ofise yüzümde kocaman gülümseme ile gelmiştim.

diyeceğim o ki, çok zor zamanlarımız olabilir, dibin dibini görebiliriz ama hiçbir şey dünyanın sonu değil, sadece nereye bakacağımızı bilmiyoruz dibe çakılınca. ve bence en güzeli de ilk anlarda biraz hareketsiz kalıp kendine zaman tanımak ve sonrasında da gerek kafanda gerek yazarak durumu özetlemek ve seçenekleri belirlemek. o arada zaten süreç sizi bir şekilde sonuca götürüyor.
ama en önemlisi kendimize zaman vermeyi atlamamız lazım, her şeyin içinden bir şekilde çıkmayı beceriyoruz.

geçtiğimiz pazar günü 12-17 arasi. şaka değil.ama halledicem. sadece pes etmeden çok yoğun çalışmam lazım

şu an.

dermanım yokken dahi koşmuşum insanlar için. olabilir. merhamet insana yakışan bir şey bence. ayaklarım olmasa dahi yine koşmaya çalışırdım. ama benim için yüremediler bile. bununla ilgili sevdiğim bir laf var,

kendini düşünerek yaşayanları düşünerek yaşadın

kader.

hayatın dönüm noktalarından biridir. çünkü kaybedecek bir şeyiniz kalmamıştır artık. hani sorarız ya ara sıra ‘en kötü ne olabilir’ diye. işte o anda daha kötüsü de yoktur. ancak o dip noktasını görenler yüzeye çıkabilir. çünkü kaybedecek bir şey kalmamıştır artık. bu yüzden daha kolay risk alır ve çoğu da bir şekilde o bataktan çıkar. ramazan ayında denir ya ‘açın halinden anlaman için oruç tutman gerekiyor’; işte hayatı ve kapasiteni anlamak için de insanların dip noktalarını görmesi gerekiyor bence. ben gördüm; her seferinde de daha güçlenerek çıktım.

george orwell’ı da bu yüzden çok seviyorum sanırım. kitaplarında o dip noktasını o kadar net biçimde anlatır ki; insan bir kaç şey kaybettiği zaman hayatında, daha fevri davranıp kalanı da kaybetmeye çalışıyor. belki insan o an dibi görmek istiyor; kendini sınamak istiyor, elinde bir şey yokken ne yapacağını görmek istiyor… sıfırlamak istiyor kendini, resetlemek istiyor. bilgisayar ekranı donduğunda refresh yapmak gibi, hayatını yeniden başlatmak istiyor.

iki - iki buçuk ay önceydi sanırım, mutlu olmak için artık sebep bulamadığım bir gündü.

iyi bir ailem var, iyi bir çevrede yaşıyorum, iyi bir okulun iyi bir bölümünde okuyorum, eksiğim yok, orta halli bir hayat sürüyorum. sahip olduğum her şey için minnettarım, sahip olamadıklarım için de vardır bir sebebi. nefes alabiliyorum daha ne olsun. bu açıdan bakınca şımarıklık gibi de gelebilir ama her zaman o güneş doğmuyor malesef, tüm bunlar olurken de mutlu olmak için sebep bulamayabiliyorsun. sebebi ev, okul, hatta sokaktaki muz kabuğu bile olabilir. herkes kendi yaşadığını yaşıyor sonuçta.

mutlu olmak için sebep bulamadığımı aileme açtığım an dedim ki "bir şeyler ters gidiyor, artık kendi söküğümü dikemiyorum". aileme sorunumu açtıktan sonra bir kere profesyonel yardım almayı denedim ama benim için ilk izlenim çok önemlidir ve bu nedenle annem ve ablamdan farklı konuşmayan birine o kadar işimin arasında bir daha gitmek istemedim. ileride farklı bir profesyonel ile bir daha denerim belki.

eskisi kadar mutsuz muyum? hayır. hala dipte miyim? evet, malesef bu kolayca çıkabileceğimiz bir çukur değil. en azından eskiden tutunmadığım dallara tutunmaya çalışıyorum, bunu da bir çeşit ilerleme olarak sayabiliriz sanırım.

son olarak hayatımızdan "daha ne olabilir ki?, en kötü ne olabilir ki? " kavramını çıkarmak - en azından çıkarmaya çalışmak- lazım. çünkü "en kötü ne olabilir ki?" dedikçe o "ne" olan şey oluyor sevgili sözlük ahalisi. gerçi sizi bilemem ama benim başıma çok geldi, o yüzden daha temkinliyim bu kavramlar konusunda.

dipte olanların sağlam dallara tutunarak çıkması temennisi ile,

iyi akşamlar.

bugün inanılmaz böyle hissediyorum. genelde gerçekten umut olmadığını gördüğünüz an dibe vuruyorsunuz çünkü umut hüzünleri erteliyor.

(bkz: başkası var)

bu aralardır. depresyondayım deyip çağırmak istemiyorum kendisini ama ağır bir hayat ve gaile anlamlandıramama sorunu yaşıyorum. ciddi manada kof geliyor her şey. allahını seven üstüme biraz polyannacılık atsın.

herkesin vardır o anı kendine göre dibe vurduğu andır ama dışarıdan baksan en sağlam durduğu an derler. bu yine kişiden kişiye değişen bir görüş içeriyor.

3 gün önce, pazar günü sahiden dipte hissettim. hâlbuki hiçbir şey çaresiz değil. sonra allah'ı hatırladım.

sabah saat 7.30

haramı dere rampayı iniyorum..hastaneye gidiyorum.

ibb aradı. başınız sağolsun eşinizi kaybettiniz.

o an dibe vurdum ve hala çıkamadım..

aydıncık'da sürekli denize girdiğimiz bir yer var, birde uzun bir iskelesi var ama hesap kitap yapılmadan yapılmış, denizden baya yüksek, denizde 2 metre derinliğinde. balıklama atlamayı pek beceremem ama hep özenmişimdir. bizim apaçiler (oranın gençleri) 3 lü salto 2 li burgu falan yaparak bıçak gibi dikilerek atlıyorlar, içim gidiyor. ben ya kıyıdan giriyorum yada ismet inönü gibi çivileme atlıyorum. dedim oğlum şunu bir yapayım, tenha bir saati kolladım, akşam üstüydü. koşa koşa iskelenin sonuna geldim ve dikildim... tomruk gibi dibe battım ve kafamı öyle bir çarptım ki
zemine (zemin full kum) dedim oğlum öldüm herhalde. ya beyin kanaması geçirdim yada boynum kırıldı dedim... neyse ki ucuz atlattım, hiç bir şey olmamış gibi şezlonga uzanıp kendime geldim.
dibe vurmak neymiş, nasıl olurmuş fiziken yaşadım.
dip: benden sonra oraya yabancı bir doktorda yapmış aynısını... boynu kırılmış ölmüş adam.
dip2: iskeleyi söktüler...

sağlıkla ilgili konularda dibe vuruyorum ben. küçük kızımın kalp yetmezliği tedavisi, büyük kızımın şeker başlangıcı, babamın yoğun bakımı. ev almak için 80 bin tl yaptırdığımız evim zımbırtısı battığın da bile bu kadar dibe vurmadım. para gelir geçer bir şekilde yerine konur dedim. ama sağlık öyle değil. hele sevdiklerinin sağlığıysa

hangi birisini yazayım ki.. hatta üzerine daha kötü ne olabilir dediğim pek çok şeyi rabbim çok kısa süre sonra 4k yaşattı.

o yüzden yapabildiğim kadar ölü taklidi yapmaya çalışıyorum dibe düştüğüm zaman. yapamadığım zamanlar elbette oluyor.

daha vurmadım.