yazarların en büyük hayali

stresten uzak bir hayat.

en büyük değil ama küçük iskender ' in mezarına gitmek.
sıla ve sezen aksu ' yu görmek.
istediğim mesleği yapmak.
sevdiğim insanlarla mutlu olmak.
koronanın bütün dünyada bitmesi.

kimseye muhtaç olmadan ölebilmek

kısıtlı insan hayatına sahip olmasaydım muhtemelen dünyada var olmuş ve varlığını sürdüren tüm dilleri öğrenirdim gibime geliyor. hayat kısa olunca öğrendiklerimi birilerine doğru düzgün, kendi kafamda aktaramadıktan sonra daha da öğrenmek ara ara bendeki etkisini kaybettiriyor.

sağlıklı olmak

mutlu ve huzurlu olmak.

bu hayattan kendimi kurtarmak istiyorum nasıl olduğu önemli değil kurtulayım yeter

1+1 yüksek tavanlı, balkonlu, tuvalet penceresi bile güneş alan tercihen bahçeli bir ev.

hayallerim buraya sığmaz hele en büyüğü...

insan avlamak istiyorum..

dünyaca ünlü bir yazar olmak.

mutlu olmak galiba ama mutluluğumda bir kaynağının olmasını istemem. çünkü o kaynak elimden gidince yine depresif hale dönersem geçmişteki mutluluğun ne anlamı kalır.
(bkz: diyojen) kankama bir selam çakayım swh

ege'nin incisi'nde yeni bir hayata başlamak.

mutlu huzurlu sağlıklı bir aile, sevdiğim işte başarı. en sevdiğim iş de zaten yazarlık. inşallah bir gün tam bir yazar olabilirim.

tam olarak şu:

dünyayı dolaşmak. sadece bu. kimseyi de istemiyorum yanımda.

öğretmenlerin ve öğretmen adaylarının bu kadar ezildiği ve göz ardı bir düzende eğitim sistemine yeni ve köklü bakış açısı kazandırmak.

dünyaya dair hiç bir hayalim yok. neden her şeyi yaşamış tecrübe etmiş gibi bir tükenmişlik içindeyim bilmiyorum lakin yaptığım şeyler beni mutlu ediyor ve yetiyor ama kazık cakacakmis gibi planlarım yok isteğim de yok. hevesim yok.
sakinlik ve huzur istiyorum, keşmekeş ve kısacık hayatı büyuk hayaller peşinde debelenerek geçirmek benim anlayışıma hitap etmiyor. küçük düşünüyorum, çünkü dünya üzerine yapılan her büyük plan bana aşırı salakça geliyor. yani ölüm gibi bir gerçek var aga bir şeyler için kıçını yırtarken gittiğini düşün. ölüm senin hayallerini planlarınla ilgilenmiyor onun planı farklı. bu yüzden dünyada fazlaca debelenmek...ne bileyim ya. isveç te iş kurma planımız var yemin ediyorum içimde zerre heyecan ve istek yok alüminyum. herhangi bir şekilde farklı yada cezbedici gelmiyor belki de hayatı yaşayış şeklim her yerde aynı olduğu için.

üniversiteyi bitirmek.

başardım diye editlemek nasip olur inşallah.

biraz daha yaşım ilerleyince, çok da küçük olmayan bir kasabada civardaki çocuklara ücretsiz matematik, fizik dersleri anlatabileceğim, temel elektronik ve yazılım/kodlama bilgilerini öğretebileceğim, kendim de çok anlamasam da fırça tutmayı öğrenecek kadar resim yapmak ya da bir enstrümanı tanıyacak kadar müzikle buluşturacak bir atölye kurup, zamanı gelince henüz 1buçuk yaşındaki oğluma da devredip geberip gitmek.