yazarların en son yaşadığı hayal kırıklığı

kabartma tozunu bir adet eksik attığım için yanlışlıkla minyatür kek yapmış olmam ve ufacık olduğu için bir demlik çayla bitmiş olması. ve buna en az iki gün gidecek kekle eş değer malzeme harcamış olmam..

meşhur hataylı künefecimin batmanlı olduğunu ögrendiğimde bir kırıldım sanki.

giderken söylemesi aslında ben seni sevmiyordum demesi.

"özel" mesajın 3. bir kişi ile paylaşılması. bir de bunu beklediğin son kişi olunca da bu seviye yükseliyor.

o kadar çok var ki hangisi en sondu karar veremedim be sözlük.

yeniden yanlış bir insana aşık olmak ve onu unutmak zorunda kalmak.

sahte arkadaşlıklar. gerçekten ben bu konudan muzdaripim, bilmiyorum belki ben bu olayları gereğinden fazla abartıyorum ancak bazı insanların sanki mecburiyetten veya o an çevresinde kimse olmadığı için benimle arkadaşlık ediyormuş gibi hissediyorum. fazla uzatmadan bunu en yakın zamanda hissettiren olaya geleyim. vakti zamanında bir sevgilim vardı ve onunla birlikte dahil olduğumuz bir arkadaş grubumuz vardı. ben bu insanlarla sevgilim bahanesiyle tanıştım doğru ancak ikimiz de bu insanlarla aynı anda tanıştık yani o olmasa onlarla tanışamayacaktım ancak zaman olarak baktığımızda o da çok eski bir arkadaşları değildi. her neyse bu arkadaş grubu bir şeyler yapacağı zaman çoğunlukla* ya sevgilim vasıtasıyla haberim oluyordu ya da o çağırılırsa çağırılıyordum ve bu yüzden zaman zaman sevgilime bu konu üzerine ''onlar beni arkadaşları olarak görmüyor senden dolayı beni aralarına kabul ediliyorlar'' şeklinde yakınıyordum, tabi ki ''olur mu öyle şey canıımm ?'' gibi cevaplar alıyordum genellikle çünkü arkadaşlarına toz kondurmak istemiyordu. aradan zaman geçti ve sevgilimle ayrıldık dediklerim gerçekten de çıkıyor açıkçası buluşma fikri whatsapp grubunda konuşulmadığı sürece hala haberim olmuyor. bu arkadaş grubu aynı zamanda üniversitede arkadaşlığı grubun içinde farklı bölümden olan 2-3 kişiyiz geri kalan aynı bölümde okuyor bunu da belirtmeliyim ki bir kısmı artık mezun oldu. bu sene içerisinde mezun olanlardan bir kaçı şehre geldi ve whatsapp grubuna yazdıkları için ben de buluşmaya gittim nede olsa arkadaşlarım öyle değil mi ? mezun olmayan bir kaç arkadaşla ise özellikle böyle hissetmeme sebep olan bir arkadaşımla ise bu sene daha samimi olduk ve kendisine bir gün bu durumu, hislerimi açmıştım ancak şuan ki yakınlıktan dolayı yanıldığımı anladığımı söyledim kendisi de ''olur mu öyle şey biraderim ben hiç öyle düşünmemiştim, sen de bizim arkadaşımızsın'' diye cevap vermişti. ben aslında istanbul'da yaşıyorum, dün akşama kadar da istanbul'daydım bu gruptan da istanbul'da yaşayan bir kaç arkadaş var ara tatil sebebiyle başka bir arkadaşımız da istanbul'a gezmeye geliyor* ve dün buluşuyorlar. bana koyan şu ki sadece söyleyebilirdiniz, biz buluşuyoruz müsait misin ? gelmek ister misin ? ama maalesef bunu yapan olmadı daha sonra gruba attıkları fotoğraflarla öğrendim buluştuklarını. teşekkür ederim gerçekten bana sunduğunuz ''güzel arkadaşlığınız'' için bana ''istenmediğimi'' hissettirdiğiniz ve daha öncesinde sırf sevgilim yüzünden bana katlandığınız için. ek olarak şunu da söylemek istiyorum ki siz incelik yapıp çağırsaydınız da ben gelmezdim, gelemezdim eğer olur da bu yazıyı okuyup ben olduğumu anlayanınız olursa vicdanınızı bu şekilde rahatlatabilirsiniz. tabi rahatsızlık hissederseniz.

önlem olsun diye yaptırdığım covid testimin pozitif çıkması..

bugün oldu. ben yoruldum dediğim biri merak etme birlikte halledicez demek yerine sonra konuşuruz ben maç izlicem demeye getirdi

1 hafta beklediğim canlı radyo programının bant yayın çıkması. *
(bkz: sarı tramway.)

bronz malzemeyle mor kumaş çok da iyi gitmiyormuş. rezillik.

o kadar özene bezene yazıyoruz, kimse okumuyor.
yazık lan bize. kitapları ile soba tutuşturulan yazar gibi hissediyorum kendimi.

bu sabah eşimin ilk defa beni öpmeden evden çıkması.
daha yeni oldu kırıldım be sözlük

akşamdan kahvaltı için özenle hazırladığım chia pudingin tadının çok kötü olması.

online mezatta akşam pay vermeyi unutmuşum hayata dair bi umudum kalmadı artık.

güzel insan dediğim kişinin aslında tam bir puşt olduğunu ogrenmem.

kırkyılın başı birileriyle sosyalleşesim, etkileşime giresim geliyor; her seferinde de insanlar hevesimi kursağımda bırakıyor.

lisede konuşabilir miyiz dediğimde hayır diyen ilk aşkım ınstagram hikayeme bakmış. neyse mazi gözümde canlandı ben de onun hikayelere baktım şimdi habire gerekli gereksiz hikaye atıyorum yıl yok! -hey okuyorsan bak artık hikayeme be- anlayacağınız hayal kırıklığı yok; hayaller yerle yeksan.

bazı şeyler yazılamaz .içinde yaşarsın ama her duygu gibi bu da geçici geçmesini beklicem .

ya ne kadar aptal insanlar var kendi huzurunu kendisi bozan.
özgürlük ister verirsin korkar sığınır hemen alıştığı yere.
valla bazı insanlar gerçekten hasta. böyle ruhsal olarak hasta ve yanlış kodlanmışlar gibi hareket ettikçe doğru bildiklerini okuyup hatalı sonuçları kabul ettikçe diyorsun ki vah vah yazık be.
hasta bir insanın daha iyisine sahip olması gerekirdi. bu cehennemi dünyada yaşıyor yetmezmiş gibi sana suç bulup sana da yaşatıyor.
bunu bilmeliler ya.