yazarların kendini sevme sebepleri

daha iyisini mi bulcam…

aaa bi anda başıma kalmış başlık görüyo musun.. neyse fikrim sabit, daha iyisini mi bulucam :))

yazarların kendilerini neden çok sevdiklerini belirttiği başlıktır.

örneğin, kendimi çok seviyorum çünkü en iyi ben tanıyorum.

kendimi çok seviyorum, çünkü çocukluğumu biliyorum.

kendimi çok seviyorum, çünkü yazdıklarımı seviyorum.

gibi gibi...

kendini sevemeyen biri, kimseyi sevemez. diyip kaçıyorumm

dik duruşum, güçlü oluşum, hırsım, çalışkanlılığım, merhametim ve vicdanım.

yok

güzelim, zekiyim, güçlüyüm, hayallerim var, inancım var daha ne olsun ki ??

kimi seveceğim ki başka? eheh şaka bir tarafa, kendimi seviyorum çünkü bu dünyayı keşfetme fırsatı sunulmuş bana, imkanlarım dahilinde keşfe çıkıyorum. herkes gibi özelim, bedenimden de öte duygularım var, düşünebiliyorum, hissediyorum, merak ediyorum... güzel şeyler.

bazen arıyorum ama bulamıyorum. allahını seven üzerime sebep atsın.

arkadaşlar kendimi sevmeyeceksem neden varım ki.
hayır bir de ben beni sevmesem başka kim sever ki

bir çoğu gibi ben de kendimi farklı zannediyorum. belki öyle değilim ama o kendime has halimmiş gibi gibi. öyle bir şey işte.

sıradan bir ölümlü olduğumu kabullendim. tabii bunu anlamak biraz zaman almadı değil. böyle olunca hayatın sadece zamandan ibaret olduğunu idrak ediyor insan. ne anlatıyordum? ölüm de yaşamın bir parçası, dünya denilen sınavda tüm öğrenci arkadaşlara başarılar. kendimi bunun için seviyorum, iyi ki yok gibiyim..

bu konu hakkında biraz uzunca konuşmak istiyorum.

kendimi aslında hâlâ daha tam olarak seviyorum diyemem ama en azından nefret etmiyorum. 8. sınıfta karantinaya girdikten sonra kendimle başbaşa kalmak zorunda kaldım. neyim var, neyim yok hepsini düşündüm. o yaşa gelirken yaşadığım tüm zorluklar gözümün önüne geldi. hiç dert etmiyordum aslında hayatımdaki şeyleri ama düşünmeye başladığım andan itibaren hayatım bana zindan oldu. bastırılarak yetişmiş bir çocuktum zaten. ilkokulun ilk günü, kendi adımı soyadımı bile annemin arkasına geçip ona söyletmiştim. tüm bunlarla büyüyünce, ortaokulda da gereksiz bir yarış ortamına girince azıcık olan özgüvenim yerle bir olmuş, bir de üstüne sosyal anksiyete bozukluğum ortaya çıkmıştı. lisede küçük bir soruya bile cevap veremez hâle gelmiştim, fotoğraf çekimlerinden kaçtım. kaç defa kriz geçirdiğimi tek ben bilirim sanırım. o an ki nefes tıkanıklığım, bütün vücudumun titremesi, ağlayış vs vs. kişilik olarak kendimi ben zaten pek sevmiyordum. çünkü ilgisiz ve sevgisiz kalmış bir çocuktum, bu yüzden bulunduğum ortamda hep ilgi çekmeye çalıştım. bu beni mutlu etti. kendimi bir yere ait hissettim ve buna devam ettim. sonra görünüşüm de beni rahatsız etmeye başladı. ince dudaklarım, yamuk, ayrık dişlerim, büyük ve kemerli burnum, asimetrik yüzüm, kum saati gibi olmayan vücudum, kısa ve tombul parmaklarım... birini halletsem başka şeye odaklanmaya başladım. hepsi artık beni kendimden nefret ettirdi. hem kişiliğimden hem de görünüşümden iğrenir oldum. neyseki 10. sınıfımın çoğunluğu maskeyle geçti.

bir yerden sonra hayatımdan sıkılmaya başladım. 3 yıl boyunca ölme düşünceleriyle güne kalkar olmak beni yordu. hayatımda yapmak gereken şeylerin bilincindeydim ben zaten ama bunu değiştirecek gücüm yoktu sanıyordum. önce kendi duygularımı dizginlemeye başladım. ilgi çekmek istediğim ortamda kendimi susmaya zorladım. her yerde susmaya başladım, fazla konuşmadım. bana zarar veren arkadaşlarımı yavaş yavaş hayatımdan çıkarmaya başladım, başka arkadaşlar edindim. bir gün otobüs şoförüne bir şey sordum, diğer gün siparişleri ben verdim. böyle küçük şeyler yapa yapa sosyal anksiyetemi azalttım. şuan bu konuda eskisine göre çok çok daha iyiyim. daha sonra görünüşümü sevmeye çalıştım. kusur olarak gördüğüm şeylere alışmaya başladım. önce abartılı snapchat filtrelerini bıraktım, sonra direkt snapchat filtrelerini bıraktım, normal kamerada fotoğraf çekinmeye başladım. kendimi sevmeye başlayınca arka kamera şokunu yaşadım ve uzun bir süre de buna alışmaya çalıştım. şuan bazenleri arka kamerayla çekindiğim fotoğrafları seviyorum.

aslında bahsetmek istediğim daha çok şey var ama insanları sıkacakmışım gibi hissettiğimden yazımı, sonuçları yazarak bitireceğim.

şuan kendimi kişilik ve görünüş olarak eskisine göre daha fazla seviyorum. kendimle barışmaya çok yakınım. artık ölmek istemiyorum. yaşamanın güzel taraflarına rastladım, yaşamadığım çok daha güzel şeyler olduğunu gördüm. bunlar için çabalayacağım. psikolojik olarak çok iyiyim diyemem ama kötü de değilim. her şeyin ortasındayım. hayatımı düzene sokmaya başladım. mesela artık 3 haftada bir duş almıyorum-eskiden, çok eskiden öyle yapardım- odamı topluyorum, fazla dağıtmıyorum, kitaplığım hep düzenli artık, gardroptaki kıyafetlerim temiz ve dürülü... gitmem gereken daha çok yol var ve bunlar bana şuan aşırı zor geliyor çünkü çok yorgunum. adım atacak halim yok. ama bu zamanlarında geçeceğini ve birkaç yıl sonra böyle hissetmeyeceğimi biliyorum çünkü bundan daha zor dönemleri atlattım.

kimse şu zamana kadar demedi ama kendimle gurur duyuyorum, kendimi seviyorum. çünkü bunu benden başka yapacak kimse yok.

tüm bunları yazdım çünkü benimle benzer şeyleri yaşayan insanlar olabileceğini düşündüm. hem kendim yalnız hissetmek istemedim hem de onlar hissetmesin istedim. kendinizi sevmeye çalışın.

bu arada tüm bunları kolay bir şeymiş gibi yazdım ama o kadar zorlandım ki hayatımı değiştirmeye çalışırken ama yine de pes etmedim. zorlanacaksınız, düşeceksiniz ama kendinizi kalkmaya zorlayın.

yanlış olduğunu düşündüğüm hiç bir şeyi yapmıyorum. yaparsam kendimi sevemem.

yok ki.

insan olarak iyi yetıstırdım kendımı,olaylara bakışım, tepkilerim, önce kendıme aonra çevreme saygım bunları farkettıgım olaylar yasadıgıdıgımsa kendımle gurur duyuyorum. aferin kızım sana diye. tüm bunların dısında yasamı sevıyorum. ben oldugum ıcın de mutluyum.

gerçekten bir şeyi istediğim zaman onu elde etmek. asla bırakmam dediğim 2 şeyi bıraktım. merve ve mariuhana. hayatımın dönüm noktalarımdan biriyidi ve gerçekten çok iyi hissediyorum kendimi. aferin bana ulan!