ankara'yı sevme sebepleri

yaşlı olmak olabilir.

gece olunca tüm şehrin gerçekten pavyon gibi ışıl ışıl olması, muazzam güzel hayran kalmıştım.

(hayır hiç pavyona gitmedim fmdmdkd)

istanbul'da tutunmamı sağlıyor. aspava var abi, ne olsun daha.

4 senedir her sonbahar ayak basıp yeni açılan mekanlarda alımlı, güzel kadınları .biramı yudumlarken keserim hayaliyle, geldik 2023'e.

bir zamanlar fink attığım barların muhtemel çoğu el değiştirmiş, çalışanlardan ise tanıdığım kimse kalmamıştır.

öylece siliniyorsun işte. hayat yutuyor her şeyi. belli ki böylesi olmalıydı. hakan günday denen ergenin hoş lafları vardır bu konuyla alakalı, yazmaya üşendim şimdi.

ben o mekanları, mekanlara gelen kadınları çok seviyordum. çocukluk arkadaşlarımla paylaştığım anılar burnumda tütüyor. amaçsızca tunalı'dan, sakarya'ya kadar yürürdüm. bir şeylere kafa tutuyordum ama neye.

istanbul'a katlanmak bir var oluş meselesine döndü.

buraya ilk geldiğim seneki luci ile şu an takım elbise giyip ahkam kesen luci arasında uçurum var.

umut oldu. bi gidip görsem ankara'yı çok mutlu olacakmışım gibi. erteliyoruz hala. umut işte.

asıl plan fethiye.

plansız, istanbul çekilmiyor.

kendimi bildim bileli ankarada yaşıyor olmam.
iyi ki bu şehirdeyim. başka şehirde asla yapamam. tepeden tırnağa her şeyine aşığım bu şehrin.

zibilyon tane sözlüğe "ne yazsam ne yazsam"diye düşünüp anıtkabir yazmisligim var. yil oldu 2023 hala aynı noktadayim.

bir şehri güzel yapan tek şeyin deniz olmaması.

kampüs gölbaşındaydı kızılaya inip şehri solumak şehirden kaçıp gölde yürümek. bide gençlik anılarının onda saklı olması. ankara güzeldir... bir zamanlar ankaralıların en çok istanbul'a dönüşünü özlüyordum şimdi ankara'lı yıllara dönmeyi özlüyorum. kısaca zalimsin zaman...

istanbul gibi mega kaotik değil ve güzel mekanlar var.

özellikle şu eski apartmanların teraslarındaki roof barlar falan baya hoşuma gidiyor
tipler falan daha düzgün, içki fiyatları yaşadığım şehre göre daha uygun.

güzel bi' yer
sık sık giderim.

yaşanmışlıkları her yürüyüşümde hissetmem. okuduğum topraklarda bir cumhuriyet kurulmuş, bunun sorumluluğunu bilerek kıtırda kokoreç yerim mesela.

ankara'ya bugüne kadar iki kere geldim. sevsem sevsem atam oradadır diye severim. onun dışında yokuşu bitmiyor; metro diye bindiğim şey ankaray çıktı, ankaraydan çıkmaya çalışırken metroda falan buldum kendimi, ayrıca metrosu da çok eski, o ne ya öyle türkiye'nin ilk metrosu falan mı o, metronun kalabalığı, her yerden birilerinin çıkması falan. sevmedim ankara seni, şehir insanın üstüne üstüne geliyor resmen. ay bak darlandım gene.

ankara dirlik düzenlik demek. sen istediğin kadar dağıtabilirsin, başına hiç bişey gelmez, şehir seni derler toplar yerine eriştirir. bu nedenle davranış konusunda özgür hissedersin kendini. bu istanbul'un zıddı dır. istenbulda kendini sürekli kontrol altında tuttarsın, biraz kendini dağıtsan başına beter şeyler gelebileceğinden korkarsın. üstünde bir mekanda, köşe başında, bir parkta koyverememenin gerginliği vardır. taksiye el ederken içindekiyle bir marazam olur mu kaygısı ankarada olmaz. severim memur kentimi ankaramı.

yakın arkadaşların varlığıdır. kaldı ki bu, ankara'dan bağımsız olarak herhangi bir yeri sevme nedeni olabilir. sevdiğiniz insanlar olduğu sürece yozgat dahi dünyanın en güzel yeri olur. ( yozgatlı arkadaşlar varsa alınmasın, bir dönem internette geyiği en fazla dönen il olduğu için bu örneği verdim)

bir gel memlekete. bir gör de git hele….
ankara’nın kıymeti, bu şehirden çıkınca biliniyor sanki…

çünkü orası ankara' dır.

ankara dediğimiz şehir, geceleri ölür. insan evladı insanlar uykuya dalar, aradıkları şeyi gündüz bulamayan bir avuç insan çıkar sokağa. büyük şehir olmasına rağmen geceleri uyuyan yegane şehir ankaradır. sokağa çıkan insan sayısının azlığından ötürü koca şehir ufak bir mahalleye dönüşür.

bir derece tekinsiz olabilmekle birlikte random encounterlar yaşayabileceğiniz iki yerden biri skyrim, diğeri ankaradır. kendinizi gündüz parayı kıran o köşebaşı kafesinin sahibiyle sabahın 6'sında etil alkol limonata karışımı içerken bulabileceğiniz yegane yerdir ankara.

-günaydın!
+efendim?
-günaydın diyorum a** günaydın!

şeklinde bir diyaloğu bomboş asfalt yolun ortasında giden alın feneri takmış bisikletli bir insan evladıyla sabahın 4'ünde yaşayabilirsiniz. özür dilerim abi, beklemiyordum sadece. öküzlük etmek istememiştim. sana da günaydın.

ankara sevap olsa sevilmez ya, geçin onu.

geceleri serin serin yatarsınız .güney ve güneydoğu anadolu bölgesi veya bazı karadeniz kentlerinde olduğu gibi yazları kıçınızı açık pencerelerden uzatmaya gerek yoktur.

el mahkum,g*t gardiyan.

meja yaşıyor bikavs.