yazarların küçükken allah sandıkları şeyler

dayımı allah zannediyordum. bunu düşünmemin sebebini anlatayım,
dayım benim küçüklüğümü gördü fakat ben bir iradeye sahip olduğumda gözlerini kaybetti. dayımı çok severdim ve gözlerini kaybettiği için çok üzülürdüm. bir gün babam bana ağlamama sebebiyet verecek bir şey yapmıştı. e ben de ağladım. dayımın yanındaydım ama hiç ses çıkarmadan ağlıyordum, üzülmesin diye.
dayım ağladığımı anlayıp bana sarıldı ve ağlama dedi. ağladığımı nereden anladın dediğimde ''benim gönül gözüm var, her şeyi görüyorum ben'' demişti. allah için de her şeyi görür demişlerdi. bu nedenle çok uzun bir süre kendisini allah sandım.

ben de hayal ediyordum, bir şeyle özdeşleştirdiğim olmadı galiba. sadece çok büyük olduğunu ve gökyüzünde olduğunu düşünüyordum.

ben şu sol üstteki tarih yazan tabelayı allah sanıyordum. tarihte geçmişe falan gidiyordu. bizim kültümüzde de yukarı da allah var diye bir söz olduğu için allah zannediyordum. allah affetsin hala allah deyince gözümde bu canlanıyor. ama güzel çizgi filmdi. ismi "bir varmış bir yokmuş"

küçükken değil, biraz önce sandım