yazarların küçükken allah sandıkları şeyler

kimseyi aşağılamak için söylemiyorum hiç o kadar saf olmadım. bana nasıl anlatıldıysa öyle öğrendim kendimi övmüş gibi olacak ama zeki bir çocuktum. daha küçücük çocukken sorduğum soruları şu an duysam ben inanamam. sonuç olarak bir şeyi allah sanmadım hiç ya da hatırlamıyorudur ama öyle bir şey olduğunu düşünmüyorum çünkü soruyu görünce ailemin bana anlaytıkları aklıma geldi ve neyi ne sandığımı anımsadım sanki allah benim için hep soyuttu.

görünmediğini söyledikleri için böyle bir sanrıya kapılmamıştım.
hise dayalı olduğunu söylemişlerdi ve bizi hep duyduğunu. bazen bir şey olurdu "allah'ım burada mısın, beni duyuyor musun?" derdim. tabi cevap yok. cevap vermediği için kendimi (6-7) kötü bir çocuk sanıp ağladım mesela. yani konuşulanı duyuyorsa cevap vermeli gibi gelmişti.
"sevgi inanca dayalı kanıtladığında anlamını yitirir. veya kanıtlandığında inanmama şansın kalmaz. böyle olunca inanç duymak çok kolay olur. onu görmeyeceksin, duymayacaksın, bilmeyeceksin hissedeceksin. sevgi gibi, o da görülmez ama hissedilir anladın mı?"
o zaman bu tarz şekilde bahsetmişlerdi. o benim için sevgi kaynağı gibi bir şeydi. görülmüyor ama kalbinde yer verirsen hissedebilirsin.
bundan sonra ki sesli konuşmaları elimi yüreğime koyarak yapardım. (: bu sefer de uzaktan bakınca kalbim ağrıyor sanmışlardı. :/

bi bölümde buggs bunny ve kızılbıyık sam cehenneme gidiyolardı. o zamanlar cennet, cehennem kafamız basmadığından şu şeytanı allah sanar korkardım.

ekmek.

hiçbir şey. küçükken kuzenim bir gün yağmur yağarken bak allah işiyor demişti, umursamamıştım.

henüz hiç görmemişken zihnimdeki tanrı obelisk idi. kollektif bilinçdışı budur işte. teşekkürler jung!

beşinci boyuttaki şu adamı gördüğümde korkuyordum allah sandığım için. yanındaki diğer genç çocuğu da yardımcısı gibi bir şey zannediyordum.

annem de dalga geçiyordu benimle beşinci boyutu izleyerek ağladığım için.
ne salakmışım be.

bulutlar.

hic 1 seyi allah sanmiyodum. ama allah'i insan, yasli sakalli 1 adam olarak dusunuyodum. ama gordugumu sanmiyodum yani padisah gibi aramizda mertebe farki var diye goremem diye dusunuyodum

selena dizisindeki yüce honos.

ya allah değil de mesela yağmur yağınca allah üstümüze işiyor falan zannediyordum. ay dedeye inanıyordum.

ezan sesini yüce honos salihin yanındaki amca

#3091331
gecenin bu saatinde yüreğim yarıldı.
çizgi filmler niye böyle ya

caminin kubbesi.

dedem

cami minaresi.

ay.

(bkz: ay tanrısı)

gökyüzü

allah sandığım bir şey yoktu, daha çok hayal ediyordum. büyümüş olsakta kafamızdaki yaratıcı yine çok farklı muhtemelen.

öyle değil de küçüklüğüm allahı bir insan gibi tahayyül ettiğim zamanlardı.