yazarların psikolojisini bozan filmler

srpski film - bir sırp filmi

fragman

memento

(bkz: babam ve oğlum)

sonra düzeliyor hemen ama, beraberinde keyif de getiriyor.

requiem for a dream
when the moon was full

gel ve gör olarak çevrilmiş bir film.
asla unutamıyorum, bazen kabuslarıma giriyor. renkler, sahneler, atmosfer, diyaloglar; midem bulanmıştı izlerken.
max. 3 saat sürebilecek bir film ama bana aylarca izlemişiz gibi gelmişti. 3 kere durdurup mola vermeme rağmen hem mental hem de fiziksel olarak çok yıprattı. kimseye önermiyorum, biri açarsa ters istikamete doğru koşun.

(bkz: it follows)
daral getiren bir film oldu benim için.

incendies - içimdeki yangın

2010 yapımı savaş/dram filmidir. filmin son 20 dakikasına kadar çok yavaş ve sıkıcı geçiyor fakat son 20 dakikasından sonra olayları birbirine bağlayınca psikolojiniz alt üst oluyor.

çok sevdiğim bir film olup herhangi bir gerilim unsuru içermemesine rağmen truman show. uzun süre 'izleniyor muyum acaba' tribine soktu beni.

psikolojimizin bozulması için filme gerek var mı ki? koronavirüs herkesin psikolojisini bozdu.

(bkz:million dollar baby)

mulholland drive

oldboy (film) - 2003 yapımı

hei tai yang 731 aslında eski bir film bu yüzden çoğu işkence sahnesi biraz tırt fakat bu rahatsız ediciliğinden hiçbir şey eksiltmiyor... evet doğru okudunuz işkence yazdım. japonya'nın ikinci dünya savaşı yıllarında kurduğu tesiste yaşanan insanlık dışı olayları ele alıyor. film görsel olarak çamur gibi fakat bu yaşananların gerçek olduğunu bilmek çok rahatsız edici.

(bkz: midsommar)

yazılmış ama eklemem lazım. srpski lanet bir film. hele film bittikten sonra etkileri sürüyor.

çok saçma ama çocukken kutsal damacana izleyip 20 gün uyuyamamıştım. çocukların yanında ne izlendiğine dikkat edilmeli.

yaşım 6-7 falandı galiba, televizyonda hayvan mezarlığını izledim. çocuk komşusunu kıtır kıtır keserken korkudan yorganı başıma çekip izliyordum, geçen yıl ya da daha evvel açtım bu neymiş dedim, hepsi o kadar, pek tesir etmedi açıkçası.

tam olarak psikolojimi bozan diyebilir miyim bilmiyorum da, kötü yönde etkileyen filmlerdir.

çocukken izlediğim beter böcek filmini hala izleyemiyorum.

adını hatırlayamadığım ve türü gerilim olan (10 senelik falan bir film), filmin sonunda da, eve giren kişinin hamile kadını merdivenlerde yakalayıp karnını makasla kestiği sahne gözümün önünden gitmiyor. testere serisini hiç etkilenmeden izleyen ben, o filmden sonra
izlediğim filmlerde kan görünce midem bulanıyor, bakamıyorum bile o tarz sahnelere.

son zamanlardaki filmlerden biri ise platform. sonunu izleyemedim.

edit: hatırlayamadığım filmin adı (2007 fransız yapımı) “içeride” imiş. bilgilendirme için “the matrix isn’t real” nicki yazar arkadaşıma teşekkür ederim.

jagten (film)'dir. izlerken yumruklarınızı sıkıyorsunuz. korktuğunuzdan değil, orada olsaydınız işleri yoluna koyabileceğinize inandığınızdan dolayı... mads mikkelsen ağbimiz ince çizgimizdir. alem aktör görsün.

johnny got his gun.

hayatımda sayamadığım kadar korku filmi izledim. cinlisi perilisinden tut insanların birbirini doğradığı kan gölü filmlere kadar. şöyle bi gözümü kapatıyormuşumdur eskiden izlerken belki maksimum, bu filmden sonra kılım kıpırdamaz oldu. yanlış anlamayın, film korku filmi değil. ne bir damla kan ne de jumpscare'ler var. bütün uzuvlarını (evet bütün. kollar, bacaklar, burun, ağız, kulak, göz) kaybetmiş bir birinci dünya savaşı askerini anlatıyor. kurgu olduğunu öğrenince sevinçten ağlayacaktım ki hayata böyle mahkum edilmiş birilerinin yaşamış olabileceğini, belki de yaşadığını fark edip kendimden utandım. ölene dek, belki yedi gün belki yetmiş yıl, kendi vücudunuzda hapsolduğunuzu düşünün.