yazarların yaşadıkları ilk vicdan azabı

geçen hafta minik öğrencilerimden biri amcasına artık git dediği için bütün gün ağladı sonra da amcasını kırdığını ve içinde bir şeyin ona ağlaması gerektiğini söylediğini ifade etti. bir kaç sonra başka bir öğrencim evlerindeki minik bir kuş yavrusunu severken yanlışlıkla kuşunu öldürdüğünü, bunu bir türlü unutmadığını ve uyurken bile bunu düşündüğünü, o günden beri hiç mutlu olmadığını ve yaşadığı azabı "buramda bir şey var midem bulanıyor gibi sonra ağlayasım geliyor" diyerek ifade etti.
o kadar etkilendim ki. ilk pişmanlıkları, ilk vicdan azapları onları ne kadar derinden etkiliyordu. insan olmaya başladıklarını görebiliyordum resmen. sonra düşündüm acaba benim vicdanımı sızlatan ilk şey neydi?