vicdan azabı

ölü birisine karşı hissedileni en ağır yaralayandır. ölmüştür baban, annen, sevgilin.. ömür boyu da, "şunu yap" demiştir ama yapmamışsındır. hayatının geri kalanında yapma şansın olsa da, o göremeyeceği için zırlar durursun. erirsin. erimek için uyarıcı maddelere başvurur, erir, hayallerinde, "bak gör halimi ben eriyorum" dersin ölü kimseye.

her zaman bireye karşı duyulur, orası kesin.

ya sorumluluklarını (beklentileri) yerine getirmediğin için, ya da haksız yere çok büyük bir kötülük yaptığın için duyarsın.

seri katillerin yarısının polislere gitme nedenidir bu azap. anlatma ihtiyacı, hayatının geri kalanını hapiste geçirme zorunluluğundan ağır basar. teslim olur herif. samanyolu dizilerinde sakallı dede görüp korkan tipler gibi gider anlatır, rahatlar, arınır.

ergen yazarı hakan günday, ilk vicdan azabı duyan ve hayalet gören insanın, en yakın arkadaşını öldürüp pişman olması ve pişmanlığını takıntı yapması neticesinde, onun silüetini odada gören biri olduğunu iddia eder.

iğrenç gibi bir şey.

en sevdiğin aradığında, başkasıyla yataktasındır.
annen telefonda sınavın için dua ettiğinde, sen sınava girmeyeceğine karar vermişsindir.
mecburen o zayıf adamı kazıklamışsındır.

her şeye karşı yalama olursun, cool takılırsın da, vicdan azabı yine de gece yastığa kafayı koyunca kemirir. kemirmiyorsa zaten seri katilliğe falan atlamak lazım. ya da, "12 yaşında kızını vurdu" gibi 3. sayfa haberleri yakışır o bünyelere.

kişinin kendi içinde kurulan mahkemedir. herkesi kandırabilirsin ama orayı asla. eğer bir kişi vicdandan yoksunsa insanlıktan da yoksundur. bir insana verilecek en büyük ceza onu kendi vicdanıyla baş başa bırakmaktır, tabii varsa.

kişinin başkasına yaptığı haksızlık veya verdiği zarar karşısında duyduğu pişmanlık ve kendine kızma hali.
“vicdan, tanrı’nın tatlı bir fısıltısıdır”

evrende, ters yönde gelişen iki vicdan azabı birbirini götürür.

gerçekten sevdiklerim dışındaki insanlara yönelik zararlarım konusunda vicdan azabı duysam bile çok kısa sürüyor. bir süre sonra olan olmuştur diyorum. birine zarar vereceğin zaman ilk anda üzülmesen bile acaba daha sonradan bu canımı yakar mı diye düşünürsün. vicdan azaplarımın oldukça kısa sürmesi bana cesaret veriyor. birisine zarar verme imkanım olsa ve versem bile ne de olsa ya hiç vicdan azabı duymayacağım ya da çok kısa sürecek diyebiliyorum. bu da beni özgür kılıyor. bu özelliğimi seviyorum çünkü düşüncelerimle duygularımın tutarlı olmasını sağlıyor.

insana acımamam, üzülmemem gerektiği düşüncesi duygularımla tamamlanınca benden huzurlusu olmuyor.

yaraya tuz basmaktan başka bir şey değildir her şey daha da kötüye gidecektir bunu yapmaktan vazgeç dostum.

"vicdan azabı kabir azabına denktir ey dostlar"

son zamanlarda beni içten içe öldüren şeydir. sözlüğe bile girmemişim kaç haftadır.
yiyemiyorum, uyuyamıyorum, gülemiyorum, sadece kafamın içinde aynı iki cümle tekrarlanıyor:
“bunu x’e nasıl yaptım”
“peki ya şimdi ne olacak”

aşk-ı memnu firdevs hanım’ın behlül’e güzel bir öğütü vardı, onu bırakayım…

bırakın, bir kötülük hakkı verin bana. bunu yaptıracağım.

ergenliğimin sona ermesi ile birlikte emeklisi olduğum zanaat.

emekliliğimin ardından gelen furya sonucunda öldüm zaten.

allah, kimseyi yastığa başını koyduktan sonra vicdan azabıyla sınamasın!( amin)

ikide kaldığım bir olayı yapmak zorunda kalırken temsili bendir.

insana insan olduğunu hatırlatan şey olsa da fazlası gereksizdir.

kilidi olmayan kumbarada en çok biriken şey.

vicdanı olanlarda vuku bulur.