yazarların zorlandığı anlar

samimi olmadığım biriyle sohbet yürütmeye çalıştığım süreç.

ağız şapırdatan biriyle aynı sofrada yemek yemek. genelde sofradan yarı aç kalkıp daha sonra yiyorum.

(bkz: bugün) her şey için çok zorlanmaktayımdır..

yeni bir ortama girince birileriyle tanışmak utangaç bünyeme çok yük biniyor.

mutlu uyandığım ender sabahlarda mutlaka bir selâ verilir. hiç tanımadığım birinin ölüşü bile günümü mahveder. kimdi, neden öldü , şimdi nerede diye düşünür dururum. 20' lik dişim bile bu kadar zorlamaz beni. ama selâ verilirken dünyanın en üzgün insanı olurum. zor oluyor tabii. merak ettiklerinle yüzleşmek.

bana seslenen kişiye seslendiğimde beni duymayıp arka arkaya tekrardan seslendiği an.

hiç ortak bir ilgi alanım olmayan biriyle sohbet etmeye çalışmak.

mesafe tanımayan insanlarla iletişim kurmaya çalışmak zorlu bir çarpışma olmuştur hep. bir de kurallara uymayan insanları uyarmaya çalışmak zorluyor beni. yere çöpünü atıyor veya durakta oturarak sigara içiyor diyelim, uyarsam mı uyarmasam mı ikilemi zorluyor. çünkü saldırabilir geri zekâlı, al başına belayı.

taziye.

kelimelerin gerçek anlamda kifayetsiz kaldığı bir durum. ne diyeceksin? ne kadar iç açıcı, rahatlatıcı bir şey diyebilirsin?

başın sağolsun, metanetli ol, sırtına pışpış. bu kadar. ne kadar manasız, ne kadar yüzeysel, basit.

söyleyene kolay. ateş düştüğü yeri yakar.

onu o an tek bırakmak mı iyidir? alıp akşam bir yere götürmek mi iyi gelir?

babannemiz, anneannemiz, dedelerimiz, amcamız vefat etti. ben kimseyi gördüğüm için mutlu olduğumu bilmiyorum. böyle bir mutluluk en azından benim için yoktu. kimin gelip kimin gelmediğini bile hatırlamıyorum. kimsenin de tesellisi bana güç vermemişti. sarılmalar, üzülme demeler boşa. çok canın olur, görünce onu sarılıp biraz daha ağlıyorsun çok çok. bu kadar.

o kalabalığın dağılmasını iple çekerdim. gitsin şu millet, ne bok yiyeceksem rahat yiyeyim. sürekli insanlar başında, hep aynı laflar. acını bırakıp onun bunun gönlünü eğlemeye de hiç değinmiyorum.

taziye ve düğün sevmem. birinde matem var, birinde cümbüş. üstüne denecek sözüm yoktur artık.

önceki derse çalışmamışsam ve o ders konularından soru sorarsa hoca acayip zorlanıyorum. öncelikle kollarım düşer benim. acayip ağrı hissederim kollarımda. neden böyle bir tepki veriyorum, bilmiyorum. ne kalp çarpıntısı, ne terleme. tabi bu ders kadar basit bir konuda değil daha kritik konularda da aynı.

hiçbir an. zorlanmam, kendimi konu ne olursa olsun yenilmemeye kodladım, zaman zaman gardımı düşürdüğüm anlar olur, bunlar bir tür reşarj olduğum anlardır, son nefesime kadar dimdik, yenilmez ve güçlü kalacağım. güçlü çocuqlar fav. kşlkjjkllkjl

hiçbir şekilde stres ya da baskı altına girmediğim hâlde bayılacak gibi olmam,tek başıma dışarıda olduğumda olması beni daha çok kötü yapıyor. yardım isteyememek beni öldürüyor.

bilmediği bir konuda atıp tutan birine sükunetle cevap vermekte çok zorlanıyorum.

psikolojik atak vurduğunda yapılan işte kilitleniyorum beynim karışıyor, aptalca davranıyorum.

insanların ahlakını ve vicdanını anlamakta zorlanıyorum. arka bahçede kedi doğum yapmış. yavrusunu bir oraya taşıyor bir buraya. bağırıp duruyor bir de. belli ki aç ve susuz da. insanın yerde bir damla kanı görünce canı acıyor. hemen bahçe katında evi olan insanlar da dolap kapağı koymuşlar sığındıkları yere gecemesinler diye. ne mama koymuşlar ne su. bu insanlar sabah akşam arapça okur dua ederler. cennet öyle mi kazanılıyor. canlıya kayıtsız kalıp hayatını zorlaştırarak mı? önce vicdan ve ahlak versin sonra kitap iman. bu ikiyüzlülüklerini anlamada hep zorlanıyorum.

bilmediği bir konuda atıp tutan birine
doğrusunu anlatmaya çalışırken
dinleyenler tarafından
haksızlıkla itham edilince
çok zorlanıyorum.

sabah ereksiyonuyla işemeye çalıştığım an.

sözlükte kavga çıktığında nickaltından diğer başlıklara sıçradığı an. lütfen reca ediyorum, bi oraya bi buraya birbiriniz hakkında yazıp durmayın. takip etmesi gerçekten zor oluyor.