yazmanın zararları

bir süre sonra konuşmayı unutturması.

okuyamamaktır. uzun vadede yazmak belli başlı konuları zihne kazısa da gerçek anlamda aktüeli takipten alıkoyar. yazarsın yazarsın, sonra bi bakarsın okuman gereken yığınla şey birikmiş. dengeyi tutturması en zor mevzulardan biridir.

bazen performansının düşüklüğünü hissedersin. moralin bozulur.

zararlarından konuşabilmek için yeterinden fazla yazmak lazım. bir zararını yaşamadım. yazmak iyileştirir diye not düşerim hep defterlerimin baş köşesine.

ben zararını görmedim. aksine okumak daha pasig bir eylem. yazarken beyin daha entelektüel bir çaba içinde olduğundan daha çok çalışıyor zira kelimeleri siz çağırıp anlam yüklüyorsunuz.

geriye dönüp baktığında saçma sapan şeyler yazmışsın. kimsenin anlamadığı senin bildiğin hatta. o an düşünürken mantıklı gelen sen bildiğin için anladığını düşündüğün şeyin aslında anlaşılır olmaması olmuş. bunu neden yazmışım demek sonra. yazdıkça anonimlikten çıkmak var bir de.
yazdıkların değer mi değdi mi .
hani mağaraya resim yapmışlar binlerce yıl sonra vay be nasıl yapmışlar diyorlar. resmi yapan o gün ne halde nasıldı. adam av dan gelmiş mağara soğuk. gece yapacak bir şey yok.
birde binlerce yıl öncesinin kitapları var. adam o gün için bir şey yazmış. felsefe bilim işte tarih düşünce. şimdi onları bir şeylerle itham ediyorsun. dinsiz diyorsun veya mal belki saçma .
adam onu istemiyor belki. en azından adı kalmış mı.
bir kalıba sokuyor seni kelimelerin. insanların gözünde belki bambaşka birisi yapıyor. iyi ya da kötü.

penceren, salon ışığın, üstün hep açık kalır.

yaranın kabuk bağlamasını engeller. bir şarkılar bir de yazmak yüzünden kapanmıyor yaralar.