yazı yazmanın terapi olması

sait faik abasıyanık bunu şöyle dile getirmiştir:

kesinlikle herkesin yapması gereken eylemdir.

okuyunca tekrar psikolojin bozuluyo hele bi de kendi yazdığımı okursam hastaneye kaldırılıyorum..

herkesin enerjisini aktardığı ve kendini daha rahat ifade ettiği bir alan vardır. kimi şarkı söyler, kimi çizer, kimi yazar. eğer böyle bir yeteneğiniz varsa farkındasınızdır ki bu şeyler hobi olmaktan çıkmış ihtiyaca bürünmüştür...

bazen senin ruh sağlığın için bazen dinleyenin ruh sağlığı için her an her şeyi anlatamıyorsun. ama yazmak bu noktada alıyor omuzlarımızdaki yükü. kâğıt çok iyi bir dinleyici, seni yargılamaz ve sır tutmakta da üstüne yoktur.

kişinin kendini çözümlemesi ve ruhsal gelişimini analiz etmesi açısından da yazmasının önemli hatta çok önemli olduğunu düşünüyorum . yaş ilerledikçe duygu evrimini birinci ağızdan okumak insanı kendine getiriyor.

ne demiş yunus emre, şu alemde tek "marifet" kendini bilmektir.

tanıdığım biri her kötü hissettiğimde yazmamı söylemişti. söyleyen kişiyle mi alakalı yoksa gerçekten iyi geliyor mu bilmiyorum ama faydası var.

nedense ara vermiştim buna(gerçek anlamda bir şeyler yazmaya), şimdi bir kaç kelime yazınca kendime geldim. valla enerji artışı sağlıyor bünyeme, günlük rutine çevirmem lazım kendi iyiliğim için.

10 sene boyunca eksiksiz günlük yazmış biri olarak; o an gerçekten rahatlatıyor. kendinize bile söyleyemediğiniz şeyleri kağıda dökmek bazı durumlarda içinizi acıtsa da yüzleşip aşmanızda büyük etkiye sahip. ancak ben bir zaman sonra şunu fark ettim ki, sadece kötü şeyleri yazmışım. hayatımda iyi giden şeyleri yaşamayı seçip kötü şeyleri yazarak atlatmak istemişim. bu o zamanlar için bana çok iyi gelse de yıllar sonra defteri elime alıp baktığımda aralarında iyi olan bir şey yok. gülerek hatırlarız ya normalde. ben elime aldığımda gülmüyorum. çok acı geliyor, acımı tazeliyor. bu yüzden elime almaya cesaret edemem çoğu zaman. ondandır ki yıllarca yaşadığım serüvenleri yazmayı bıraktım..

hafife alınmaması gereken bir bakış. denemeniz gerekir. bir konuda düşündüklerinizi, nedenlerini, gerekçelerini, sizin neden ve gerekçelerinize karşı ileri sürülebilecek neden ve gerekçeleri yazmaya çalışın. yazarken, bunu başkalarının okurken yanlış anlamayacakları bir sıra, biçim ve objektiflikte yapıp yapamadığınızı kontrol edin. yaptıysanız şimdi de tarafsızca okuyun. o konuda hala aynı düşünüyorsanız, hem düşündüğünüz şey doğrudur hem de sizin konulara yaklaşımınız doğrudur. ta ki biri çıkıp sizin bilmediğiniz bir noktayı size gösterene, öğretene kadar. (bunu da kabule hazırlıklı olmanız gerekir.)
daha ilginci mi, ya yazarken düşünceleriniz değişecek, ya bitirip okuduktan sonra, ya da okuyanlardan biri, size o konuda yeni bir şey bir bakış öğretene kadar.. bilgilenme böyle bir süreçtir. ve yazmanın büyük gücünü o zaman farkedersiniz. yazarken düşünemiyor, kendinizle tartışamıyorsanız yazmayın. henüz hazır değilsiniz. başkalarınca söylenegelmiş olanların katipliği, yazmak anlamına gelmez.
ama yazmaya çalışın dostlarım. unutmayın ki:
" söz uçar yazı kalır.." daima...

kesinlikle katıldığım teori. yazmanın rahatlatıcı bir etkisi var.

benim açımdan şudur ki; kimseye anlatamayacağım, söyleyemeyeceğim, anlayacaklarını da düşünmediklerimi buraya döküyorum. yani bu imkânı sağlayanlara çok teşekkürler. en azından içimden çıkartabiliyorum bunları yoksa içime ata ata ruh halim daha da berbat bir hale gelebilirdi.
şahsen ben sözlüğün bana sağladığı bu imkân sayesinde daha da sakinleştiğimi söyleyebilirim.

çok doğrudur. ne yazdığının önemi yok kafanın akıntısına kendini verip yazınca rahatlıyorsun.