yeşilçam filmlerindeki klasikleşen sahneler

kız fakirdir ama sevdiği zengin gence kendini mecburen zengin olarak tanıtır, babacan bir fabrikatör; fakir kıza sahip çıkacaktır; yada tam tersi erkek fakir kız zengindir, aynı konu.
ince ayar sahnesi: filmin bitimine doğru yada tam bitiminde esas oğlanın hem kıza hemde kötü adama edebiyatın bütün sanatlarını kullanarak ayar verdiği olmazsa sahnelerdendir.
acılardan, aşktan, parasızlıktan dertlenen esas adamın meyhaneye gidip sarhoş olması, bu sahneye sıklıkla bir kavga sahnesi eşlik eder.
paran yoksa meyhaneye nasıl gidiyorsun orası ayrı konu tabi.
çılgınca dans eden elit tabaka şımarık gençler, genelde esas oğlanın bunlara dayak attığı bir sahne eklenir.
esas kıza asılan zengin, yakışıklı, itici, hovada züppe. seyirci senaryo gereği rol ve sözlerle bundan o derece nefret ettilirki filmin sonunda dayak yemesi izleyicinin yağlarını eritir.
küçük yaşta yetim kalmış korkusuz kabadayı motifi. genelde bunun yıllardır görmediği oğlu yada küçük kardeşi komiser olur ve karşı karşıya gelirler.

(bkz: senin annen bir melekti yavrum)

(bkz: belinda ailenizin şampuanı)