yürekten sevilmediğini bilmek

insanın canını acıtır bunu bilmek. öyleyse neden bu insaların hayatındayım ve mış gibi yapıyorlar diye sabahlara kadar sorgulatır.

başlığı okuduğumda canım yandı. bu durumu yaşamanın acısı kelimelerle anlatılamaz ki.

yürekten sevilmediğini anladığın an bir kırılma anı.sonrasi aşk kırıntısıyla doymaktansa tek başıma aç kalırım bu hayatta.

çabuk vazgeçilen taraf olduğun için, sabahlatır.

anlaması çok zor değildir. sadece inanmak istediğim zamanlar olmuş olabilir.

kötü insanlar için de böyle olduğunu düşündüğüm şeydi'r, ancak çaresi yoktur engellememeni'n çünkü bu ona yapılacak en büyük iyilikti'r

insan belli yaşlarda yüreğinin nereye kaçtığını bilemiyor. tekrar çocuk gibi sevebilir miyim birini acaba/acep? çünkü hayat boyu anestezi dozu almış gibiyim.

insan bir süre kandırır kendini, beslenmeyen şey tükenmeye mahkumdur.

olur olmalıdır, hepimizin ayrı bir yüzü ayrı bir yolu vardır, her yol herkesle gidilmez, yürekten sevmemesi onun yararınadır

sevildiğini sanırken aslında hiç sevilmemiş olduğunu anlamaktır.

bugün sevdiğim kişiyi yanında bi kızla alışverişten dönerken izlediğimi görünce hissettiğim duygu. bi hafta önce gözlerimin içine bakıp beni sevdiğini söylerken, yağmurda beraber sırılsıklam olup birbirimize sarılırken yürekten sevildiğimi hissetmiştim. büyük yanılgılar, pişmanlıklar, keşkeler tırmalıyor beynimi. kalbim sıkıştı onu bi kızla görünce ama elimden gelen sadece uzaktan izlemek oldu. aklımdaki tek soru "neden" di. cevabını duymak bile istemediğim bu soru yüreğimi delip geçiyor. bazen insan avaz avaz bağırıp "beni neden sevmedin" diye bağırmak isterken sessizce pencere kenarında sigarasından bi fırt daha çekip her şeyi kabulleniyor. zor da olsa.

insan ideal sevilmek ister. her zaman kendi kafasındaki ideali arar. ama asla ideal sevmez.

çoğu zaman işe yaramaz çünkü sevgi karın doyurmuyor. eskiler doğru söylemiş.

herkes kendi hissettiğinden sorumlu bence. sevmiyormuş ne gam..
o zaman benle olmayı haketmiyordur hepsi o kadar.

kimsenin gerçekten sevmediğini bilmektir.

yürekten sevdiğin biri tarafından görüldüyse kat be kat daha acı vericidir.

belki ciğerden sevilir dediğimdir.

birilerinin sizi sevmesine ne gerek var ki. kendinize gelin len. her insan kendine yeter.

sevmeyenler kaybeder şampiyon
ben üzüleceğime onlar üzülsün.

yürekten sevilmediğini bilmek...

başlığı okurken bile derin bir nefes aldım. aslında insan gerçekten yürekten sevilmediğini hissediyor mu yoksa sadece öyle mi düşünüyor bunu çözemiyorum. bazen, bazı anlar gerçekten deli gibi sevildiğimi -ki aile, arkadaş vs.- düşünürken bazen sanki hepsi birer düşünceymiş ya da anlık anılarmış gibi geliyor.

bilmiyorum, belki de sevilmek benim için bir travmadır ve sevildiğimi bilsem dahi içimden bir şeyler her zaman aksini söyleyecek... en çokta bu halime üzülüyorum. bazı insanların gerçekten sevdiğini hissedebiliyorum ama sanki bırakıp gidecekmiş ve bir daha görüşmeyecek ya da haberleşmeyecekmişiz gibi geliyor. emin değilim. neden sevilmek bu kadar kaçtığıma, sevgi sözcüğünü duyduğum zamna uzaklaştığıma anlam veremiyorum.

belki de sadece sevilmediğini bilmek seviliyormuş gibi hissetmekten daha adil ve tutarlı geliyordur. sevilmeyecek bir insan olduğumu sandığım için kimsenin de sevgisine layık değilimdir...