zen ustasından iletişim dersi

bir zamanlar bilge bir zen ustası varmış. insanlar binlerce kilometre yol tepermiş ona ulaşmak için. bilge de onlara aydınlanmaya giden yolu öğretirmiş.

bir gün kıdemli bir öğretmen uğramış zen ustası’nın yanına. “beni aydınlat!” demiş.

ancak biraz vakit geçtikten sonra zen ustası anlamış ki öğretmen kendi bilgisi ve fikirleriyle dolu; sürekli ustanın lafını kesip kendi bildiğini söylüyor. usta da sakince çay içmelerini önermiş.

usta, öğretmenin bardağını doldururken bir yandan da onu dinliyormuş. ancak bardak dolmuş olmasına rağmen dökmeye devam etmiş. masa, yer, en sonunda da öğretmenin cübbesi çay olmuş. sonunda öğretmen haykırmış:

“dur lütfen, görmüyor musun bardak zaten dolu.”

“kesinlikle,” demiş usta gülümseyerek;

“sen de bu bardak gibisin. o kadar çok fikrin var ki yenilerine yer yok.”

“bardağını boşalttığında yine gel.”


bazı insanlarda böyledir. kendileri ile o kadar dokudurlar ki, onlarla dertleşilmez, sohbet edilmez. onların her konuyla ilgili kendileri vardır. hep kendi hayatından konuşur kendi sorunlarına bağlarlar her şeyi. böyle insanlar karşısındaki insanı çöp kutusu gibi görürler. negatif her şeylerini anlatır, sizin ne önerinizi dinler ne de anlattığınız herhangi bir şeyi. ve başka bir sohbette laf size gelince anlattığınız her şeyi ilk defa duymuş gibi sizi dinlemediğini alenen belli ederler. kendileri ile dolu insanlardan uzak durun. kimsenin çöp kutusu olmayın. iletişim işteştir. birliktelik ve karşılık ister. bir tarafın “ben” baskısı anlayışlı tarafın enerjisini emer.