zengin cenazesi ile fakir cenazesi farkı

binlerce yıldan beri hiç değişmeyen farktır.
3000 sene önce mısır da, yunanda, sümerde, avrupa da, hindistan da yada çin de hiç farketmez;; bir kral, bir bey yada bir zengin yada bunların kendisi, oğlu, kızı, karısı öldüğünde şatafatlı törenler düzenlenir ve özel mezarlar yapılır,
bir gariban öldüğünde muhtemelen kendi dar çevresinden başka hiç kimsenin haberi bile olmaz, sessiz sedasız uğurlanır.
yunus un dediği gibi: bir garip ölmüş diyeler, üç günden sonra duyalar, soğuk su ile yuyalar, şöyle garip bencileyin.

(bkz: rayban)

az önce ahmet say'ın cenazesinden bir kesit izledim. (öncelikle ışıklar içinde uyusun, acılı ailesine sabırlar ve bize fazıl say gibi bir oğul bıraktığı için teşekkürler) herkes jilet gibi giyinmiş, üzgünler ama ağlamıyorlar... fazıl say piyano çaldı. ortamdan kalite akıyor...

bi de bizim fakir cenazelerine bakıyorum. permaperişan insanlar ağıtlar, kadınlar biyerde çığırıyor (adet olmuş), organizasyon yok bişey yok. yaka miktofonuyla, pilli amfiyle konuşan bir imam... helva ekmek... sıfır atistokrasi.

ben şahsen fakirim ama 1.sini tercih ederim. ben ölürsem siyah siyah giyinip gelsinler, beni rezil etmesinler. helva ekmeğe kesinlikle karşıyım. benim cenazemde cips ve bira dağıtılsın. ağlama, feryat falan edip rezil etmesinler beni.

teşvikiye camii