zor zamanlarını tek başına atlatan insan

tek başınadır, yalnız değil.

sürüden ayrıdır. sesinde ve gözlerinde zor zamanların izlerini taşır. kendini güçlü hissetmediği zamanların aslında en güçlü olması gereken zamanlar olduğunu bilir.

bazen kendi tercihi değildir. yapısı budur.
belki de laneti...

mutluluğunu paylaşma hususunda mâhirdir, zorluğu ve sıkıntıyı ise ruhunun en dibine hapseder. belki yanlış yerde, yanlış zamanda bulur onu zorluk, paylaşamaz.yahut paylaşmakla değeri artan mutluluk olgusunun aksine, yansıttıkça benliğini âcz içinde ve değersiz hissettiren muvakkat bir mevcudiyet olarak görür zorluğu.

akıl almaktan nefret eder bir yapısı bile olsa,köpeğin kemik aradığı gibi kendisine akıl verebilecek bir insan arar da bazen bulamaz, bulsa isteyemez. çünkü zor olanı seçen bizatihi kendisidir.

ağlayacaksan oynamayalım...

oyunu kendisi istemiştir, ağlamayacaktır. ve ağlamadan bitirir oyunu, bilmem kaç bin damla gözyaşını göğüs kafesine sıkıştırıp. belki bundan sebep , paylaşırken bile bir mutlu ânı durulur birden, ruhu dalar gider çetin dalgalı mazi okyanusuna.

göğsünde , kendi kendine tedavi ettiği irili ufaklı onca kurşun yarasına karşın madalya da alamamıştır. hoş; madalya, şilt beratı, taltifnâme bekleseydi, devlet memuru olurdu zaten.

güçlü olduğu tartışmaya açık olup, yorgun olduğu muhakkak olan insan.

zor zamanları etrafındakilere de zor görünüp, akabinde terk edilmekle sonuçlanan bir süreçtir. maalesef kimseyi tanıyamazsınız, en yakınınızdaki dahil. zor zamanlar bir şekilde tek başına ve kimsesiz geçer, geçer ama bıraktığı yara, yıkım hiç bir zaman geçmez.

benim. sadece zor zamanlarımı değil genel anlamda hayatta pek kimsem olmadığından her şeyi tek başıma yaşadım

sonra bir zaman geliyor ve "zor anımda yoklar en zor anımı daha zor kıldılar. " diyor insan. zorla itilen yalnızlık yapışıyor insana.

her zaman her yerde hayatta kalacak olan insandır.

bazen bir tercih olabilir mesela benim için. zor zamanlarında yanımda hiç bir arkadaşımı istemem ve bu dönemlerimde yanımda olanlar ve olmayanlar olarak bir kategori oluşturmam ama iyi zamanımda çoğu arkadaşımı yanımda isterim ve buna göre ayırabilirim çünkü benim için kıymetli olan iyi zamanlarım. mutlu günlerimi paylaşmak isterim. şu kısacık hayatta kimseyi kendi derdimde boğamam kimsede beni boğmasın derdinde.

benim. dün arkadaşla telefonda konuşurken yüzüme çarptı.

"sohbet ediyoruz diyoruz ama hep dertleşiyoruz, hep de benim derdimi konuşuyoruz, sen hiç anlatmıyorsun" dedi, o an fark ettim cidden anlatmadığımı. anlatmak aklıma gelmiyor ne bileyim, kendi kendime sinirleniyorum sayıyorum sövüyorum kapatıyorum mevzuyu. kalkıp da hiç anlatmamışım bu güne kadar.

sebebi galiba ablası gibi hissetmem: onun problemini çözelim gerisi önemli değil diyorum içten içe.

daha da kimseye minneti olmayan insandir.

kendimi bildim bileli ben.neler yaşadığımdan en yakınlarımın bile haberi olmaz.içinde bulunduğum mezardan yine tek başıma çıkacağıma eminim.

güçlü insandır.hicbirseyden korkusu yoktur.

her şey geçer ama geride devasa oyuklar bırakarak.

zor zamanlardan geçmiştir yeri geldi hasta olduk sırtımıza bir merhem sürecek adam bile bulamadık.

herkes.

ulan yine gelmis duyar kasiyorsunuz.
kim yaninda biriyle atlatiyor bir seyleri ya da kim benim acimin aynisini yasayabilir.

sizi gercekcilige davet ediyorum.

bu hep böyle. ve öyle olmaya devam edecek.
gereksiz duyar kasmayın m*.

yas dediğin tek başına tutulur zaten.

zor zamanların raconu budur, tek başına olmak.

ne diyor sagopa kajmer tek başınalığın yolcusu tek olur diyor.

güçlü insandır. ah keşke ben de öyle olsam.

benimdir uzun süredir durum böyle zor iş zor.

tek çocuk olmamdan kaynaklı sanırım. bilemiyorum ama hiç bir zaman birisine ihtiyaç duymadım. duymuyorum. çok da iyi dostlarım var halbuki ama bir çok konuyu sadece yüzeysel olarak bilirler. o zor zamanıları hep tek başıma aşmışımdır.