zor zamanlarını tek başına atlatan insan

ona artık hiçbir şey olmaz. en beterini görmüştür çünkü.

okyanusu geçtim derede boğuluyorum. artık atlatmak istemiyorum. insan kendisini nasıl atlatır?

alışkanlık yapan bir durum sonra birisi bana en ufak bir iyilikte bulununca mahcup hisseder buluyorum kendimi.halbuki çok basit bir şey ama o bile seni böyle bir duygunun içine sürüklüyor.bu yandan bakınca üzüyor işte.

şu sıralar benimdir. hallediyoruz bi şekilde

tek başıma atlatmak istememiştim, olmadı.

kardeşimin aylar sürecek bir ameliyat dönemeciydi. annemle babama destek oluyordum. kardeşlerim benden güç alıyordu, hissediyordum. dersler, sınavlar, refakatçilik ve başka şeylerle beraber epey yoğundu. belki nefes olur diye iki yakın arkadaşıma anlatmıştım durumları. ama sormadılar. sorduklarında duymak istemediler. canım yanıyordu, geceleri ağlayıp sabaha umutla uyanıyordum. zorundaydım.

peki ne yaptın şurup derseniz; allah'a anlattım, o hep yanımdaydı. her zaman yanımda olsun diye de çabalayacağım. geceleri ona ağladım. bizimkiler üzülmesin istedim. yalnız değildim. onun sayesinde huzurla yeni sabah uyanırdım hep. beni anladığın için teşekkür ederim allah'ım.

insanlara daha az anlatıyorum mesela. çok şey beklememeyi öğrendim. yakınlık duvarıma birkaç tuğla daha dizdim. mesafeleri daha çok seviyorum. bu olay 2 - 3 yıl önce olmuş olsa da ömür boyu sürecek bir etkisi olduğunu biliyorum. çünkü bu satırları yazarken dahi kalbimde aynı sızıyı duyuyorum.

epey derinime saklamıştım, başlığı görünce pıt pıt döküldü cümlelerim. yazmak şifa oldu.

not: farabi ne demiş bakın
"her kalp kendi hüznünü kavrar. anlaşılmayı beklemeyin."

zor zamanım ne zamandır? tek başınalık nedir? zor zaman geçen bir şey midir? o nedir bu nedir?
bu başlığa 'efendim?' yazmak isterdim.

hepimizin mecbur kaldığı.

aslında zor olan, zor zamanında yanında olacak kişiyi bulmak, kaybetmemek. güçlü insan bunu başaran insan.

tek başıma olduğum için yanıma kimseyi yaklaştırmamayı tercih ederim hele öyle bir dönemden geçerken yanımda olmayan birini direkt silerim. kendi hayatım odağımdır ve insanlar ağırlıktan başka bir şeye yaramıyorlar

kimseye eyvallahı yoktur.

arınmış insandır. zor zamanları insanlarla atlatmaya çalışan zayıf bir karaktere sahiptir.

kimseye anlatamaz çünkü kime anlatsa anlamayacağını bilir. zaten anlatacak kelimeleri de seçemez belki o telaş, o hüzünle. anlatmadan anlaşılmak ister. böyle bir şey de çok nadir gerçekleştiğinden, yalnız atlatmaya mecbur kalır. bu yalnızlık aslında ona güç katar, olgunluk ve farkındalıkla beraber. yine de anlatmadan anlaşılmak ister işte insan, keşke yalnız atlatmak zorunda kalmasak... ya da yalnız atlatmak zorunda kalışımız belki insanlarla atlatışımızdan daha yararlı olacaktır...

güçlü falan olmayan, sadece içten bir "nasılsın" sorusu duysa eteğindeki taşları dökecek olan ve mental açıdan uzunca bir süredir kuvvetsiz olan bireydir. tek başıma halledeceğim diye bir yerlerinin yırtıldığıyla ve anlaşılmadığıyla kalır.

artık söylemeye mecbur kalmadıkça kimseye bir şey anlatmayan insandır.

bu kendi tercihi değildir muhtemelen şartlar onu bu çukura itmiştir.

bu hayatta alınması gereken derslerden birini acı çekerek almıştır ama diğer taraftan bakarsak nasıl başedebileceğini de öğrenmiştir.

artık onu kaybedeceği hiçbir şey kolay kolay korkutmaz hayat dediğin eli sopalı öğretmen tarafından komando gibi eğitilmiştir.

keşke bu kadar zor olmasaydı diyordur ama her şey bitip düze çıkınca hakikati farkedecek ve belki de o boktan günleri onu bu bilince ulaştırdığı için şükürle yad edecektir. tamamen meseleye nasıl baktığınızla alakalı bağımsız hissetmek güzeldir.

benim. zira kimsenin kimseye faydası olmadığını yaşaya yaşaya öğrendim. hani şarkıda diyor ya ;
baba yolunda
anne kolunda
hayat kavganda
tek başınasın...

asla yıkılmayacak olan insandır.
dünya yıkılsa altında kalsam, biliyorum ki sağ çıkarım.

eğer demirse çeliğe , eer camsa tuza buza dönüşecek insandır.
balyozun darbesi camı tuzla buz eder, demiri ise en saglam hale getirir.

bane

kimseye ihtiyacı olmadığını düşünen insandır. o kadar yara almıştır ki zamanında, artık kimseye inancı yoktur.

zor zamanlar daima tek başına atlatılır.

düşenin dostu olmaz.
zor zamanınızda yanınızda kimse olmayacaktır.
bunu şimdiden öğrenin.

fakat zor zamanlarınız bittiğinde ; siz eski siz olmayacaksınız.
etrafınızdaki eski insanların yerinde de ; başkaları olacaktır.