öncesinde de çeşitli hayal kırıklıklarım olmuştur ama hatırladığım ilk ciddi hayal kırıklığım şöyle olmuştu.

köydeyken, abimle balık avlamaya gittik. çocuktuk daha, ilkokul öğrencisiydik. o azmak senin bu sulama kanalı benim geziyoruz; gördüğümüz her balıklı su birikintisinde, çarpma iğneli oltalarımızla balık avlıyoruz. öyle bir kaptırdık ki hava karardı. o aralar da, kaybolan çocukların bulunduğu anlardaki anne sarılmaları falan aklımızdan geçiyor. amerikan filmlerinde olur ya... kim bilir ne sevinecek annem kaybolmadığımız için diye hayaller kuruyoruz. sarılacak bize falan; tipik güzel drama sahnesi...

elbette annem öfkeden deliye döndü. o zaman, yaşadığım ve yaşayacağım hayatın, o parıltılı amerikan filmlerindeki gibi olmayacağını anlamıştım. büyük hayal kırıklığıydı ama öğretici bir deneyimdi de.

devamını gör...

(2) (0)