üniversitede yaşanmış en büyük pişmanlık
başlık "kendiniarayanbireyimsi" tarafından 08.11.2020 21:59 tarihinde açılmıştır.
okula daha fazla gitmemek.
okulumu ilk tercih listeme yazdığımda bile bi' hayal kırıklığı vardı üstümde, başka bir okulu çok istiyordum ama hacettepe'ye gireceğimi biliyordum. çok da yüksek bir puanla oldukça iyi bir bölüme yerleştim. zaten tercihler açıklanana kadar ben az çok tahmin ediyordum ve kabullenmiştim. sonrasında ise alışmam ve heveslenmem çok hızlı ve kolay oldu. yeni insanlar, topluluklar ve yeni ilgi alanları, kocaman bir kampüs, önümde dolu dolu geçireceğimi düşündüğüm 5 yıl vardı. sırf 4 sene değil de 5 sene okuyabileyim diye hazırlık sınavına bilerek girmemiştim.
velhasıl, okulumu çok seveceğimi ve harika bir üniversite hayatım olacağını düşünürken bu 5 sene içinde ruh sağlığımı kaybedecek noktaya gelmiştim. başladığım dönemde o zamanlar fark etmediğim hafif düzeyde depresyonum hayatımı her geçen sene daha çok ele geçirmişti. okuldan nefret ediyordum, pandemi olduğunda bile okula gitmeyeceğim ve kimseyi görmek zorunda kalmayacağım için çok mutluydum. aradığımın ne olduğunu bilmeden aradığımı bulamamanın mutsuzluğu ve huzursuzluğu vardı üstümde. mezun olmama birkaç ay kala yeni yeni iyileşmeye başlamıştım. sonrası ise zaten ben anlamadan akıp geçti. o zamanlar bana buraları çok özleyeceksin deselerdi imkansız derdim herhalde. şimdi ise o kadar özlüyorum ki okulumu sırf gidebilmek için yüksek lisans mı yapsam diye düşünmüyor değilim :)
okulumu ilk tercih listeme yazdığımda bile bi' hayal kırıklığı vardı üstümde, başka bir okulu çok istiyordum ama hacettepe'ye gireceğimi biliyordum. çok da yüksek bir puanla oldukça iyi bir bölüme yerleştim. zaten tercihler açıklanana kadar ben az çok tahmin ediyordum ve kabullenmiştim. sonrasında ise alışmam ve heveslenmem çok hızlı ve kolay oldu. yeni insanlar, topluluklar ve yeni ilgi alanları, kocaman bir kampüs, önümde dolu dolu geçireceğimi düşündüğüm 5 yıl vardı. sırf 4 sene değil de 5 sene okuyabileyim diye hazırlık sınavına bilerek girmemiştim.
velhasıl, okulumu çok seveceğimi ve harika bir üniversite hayatım olacağını düşünürken bu 5 sene içinde ruh sağlığımı kaybedecek noktaya gelmiştim. başladığım dönemde o zamanlar fark etmediğim hafif düzeyde depresyonum hayatımı her geçen sene daha çok ele geçirmişti. okuldan nefret ediyordum, pandemi olduğunda bile okula gitmeyeceğim ve kimseyi görmek zorunda kalmayacağım için çok mutluydum. aradığımın ne olduğunu bilmeden aradığımı bulamamanın mutsuzluğu ve huzursuzluğu vardı üstümde. mezun olmama birkaç ay kala yeni yeni iyileşmeye başlamıştım. sonrası ise zaten ben anlamadan akıp geçti. o zamanlar bana buraları çok özleyeceksin deselerdi imkansız derdim herhalde. şimdi ise o kadar özlüyorum ki okulumu sırf gidebilmek için yüksek lisans mı yapsam diye düşünmüyor değilim :)
devamını gör...