achilles come down yazar profili

love kelimesi, lower fiilinden türemiştir. eskiden vahşi batıda birisini sevdiğinizi, silahınızı indirerek kanıtlardınız. lowering guns olarak da adlandırılırdı bu. i lower you zamanla i love you'ya evrildi. lower, günümüzdeki love hâlini aldı. bundan önce amo-amor şeklinde latincedeki haliyle ingilizcede var oluyordu.

bi' tane yavşak görüyor :d yavşak küfür sayılmaz bence, bit yavrusu sonuçta dimi? tam bi yavşak bu. evet, kesinlikle.

sana o mektubu vereceğim. gelecekteki ben eğer pişmansa da ona şunu söylemek istiyorum, şimdiki sen bunu mantıklı buldu. pişman olmana gerek yok. keşke yapsaydım demediğin için mutluyum. keşke yapmasaydım demek ise ayrı bir boyut. sadece şunu bil ki, aldığın cevap her ne olursa olsun bir şey denedin. hayat kısa ve sen içinde o ukteyle kalmak için fazla iyisin. kendine dikkat et sevgili ben. bizden başka bir tek kişimiz bile yok.

uyku ihtiyacı duyan insandır.
(bkz: ben)

tanrım açamadık içimizi
artık buluşmamız mahşere kaldı
ne yelken ne gemi var limanda
kaçmak bir uzun sefere kaldı
mercan bir sahildeymiş gemiler
bulmak kasvetli günlere kaldı

rüştü onur - nedamet

(bkz: house md)'nin ilk bölümünün ismi.

yazmak yazmak yazmak yazmak yazmak yazmak yazmak. hemen hemen her şeyi yazmak, kurgu yapıp yazmak. gerçekleri yazmak, düşüncelerimi yazmak, alakasız şeyleri yazmak.

olur da yukarıdaki sökmezse eğer kesinlikle uyumak.

ne zaman bir hissi ekstra yaşasam gider uyurum. ne zaman olursa olsun. mutlaka. gider pat diye uyurum.

uğrunda ölmeye değer bir hayat yaşa.
- illuminae dosyaları, obsidio.

sevdiğim, güzel bir kitap. içindeki tasvirler gerçekten beni yoksul hissettirdi. kendi hayatından alıntılar olduğuna dair bir şeyler okumuştum ama ne kadar doğru bilmiyorum. okuduğum yayınevi de çevirisi de saçma gibiydi gerçi, yakın zamanda kuvvetli bir kalemi olan bir çevirmenden okumak için internetten araştıracağım.

ne zaman bitecek bu? ne zaman kendimi bir yere ait hissedeceğim? ne zaman gerçekten anlaşılacağım? bütün bunlar neden bir anlam ihtiva ediyorlar? neden olduğum yerde daireler çiziyorum? neden dokunduğum her şey ölüyor? neden bir türlü ulaşmak istediğim şeyi bulamıyorum? neden devasa, karanlık bir okyanusun ortasında, kapkara bulutların altında ahşap bir kayık içinde küreklerle oturuyor gibi hissediyorum? neden ufku göremiyorum? neden kürek çekmeme rağmen bir yere gidemiyorum? neden hareket etmiyorum? neden canım yanıyor? neden artık sessiz kalmak istiyorum? neden kendimi anlatmak, anlatmamaktan daha zor geliyor? neden hiçbir soruma cevap bulamıyorum? neden insanlar depresyon diyip geçiştiriyorlar? neden ya alay ediyorlar ya da depresyonda olduğumu söyleyip yardımcı olmaya çalışıyorlar? neden sadece bir dakika ayırıp anlamayı denemiyorlar? neden bunları düşündüğüm için suçlu hissediyorum? neden “herkesin bir hayatı ve meşgaleleri varken bana zaman ayırmalarını isteyecek kadar bencil ve benmerkezci miyim?” sorusunu sorup duruyorum? neden ben herkese zaman ayırıyorum ama kimse beni görmüyor? neden hep bırakılan kişi oluyorum? neden hep arkada kalıyorum? neden kum parkında oyun oynarken arkadaşlarının bırakıp gittiği bir çocuk gibi hissediyorum? neden tek başıma kumdan kaleler yapıp yıkıyor ve kumların içinde öylece oturuyorum? neden o kalelerin hiçbirinin gerçek olmadığını, arkadaşlarımın büyüdüğünü ve o kum parkının hatırasından çok daha uzakta olduklarını göremeden öylece o parkta bekliyorum? neden akşam olduğu hâlde hala orada öylece oturuyorum?

uyku.

duvet - boa

hünkâr.

şu sıralar pes etmenin eşiğindeyim.

9 yıldır kendisiyle yaşıyorum. hiç gitmedi. gitmeyi de düşünmüyor sanırım. fark etmez. artık gitse de ben onun peşinden giderim sanırım. yoruldum. düşünmekten, işin içinden çıkamamaktan ve her şeyden. çok yoruldum. o kadar yoruldum ki 16 saat uyuyorum hâlâ yorgunum. ağlıyorum ama geçmiyor. göz yaşlarımın bile içi boş, öylesine akıyorlar. artık ölmek bile istemiyorum. hiçbir şey istemiyorum. midem bulanıyor. saatlerce ağlasam bile bir çıkış olmadığını biliyorum. dünyaya çocuk getirmek, o çocuğa yapılabilecek en büyük kötülük. isterseniz kraliyet ailesinden olun isterseniz gezegenin en fakir ülkesinden olun. fark etmez. bir çocuk dünyaya getirmek, onun için yapılabilecek en kötü şey.

uyumama ramak kaldı ve bir defa olsun bu sözlerin sahibi şarkıcıyı dinlemememe rağmen bir şekilde aklımın bir köşesine oturmuş şu dizeleri hissediyorum,

“bir yanım yalnızlık bir yanım bahardı. yerim yurdum falan vardı, ışıklarım yanardı.”

kendimde en nefret ettiğim özellik tipi bana uymayan bir karşı cins gördüğümde "eh, belki ilgisini çekiyorumdur ama benimle asla bir şansı olamayacak birisi, kesin kendisi de bunu biliyordur." düşüncesi. ister eli yüzü düzgün olsun ister olmasın fark etmiyor. eğer tipi benlik değilse beş saniye gördüğüm biri de olsa bu düşünceye kapılıyorum. hani neyim ben bulunmaz hint kumaşı falan mı? neyin egosu bu önce kendine bir bak diyorum hep ama bir şekilde bu düşünce kafama sızıyor. normalde insanları düşüncelerine göre hayatıma alırım ya da atarım ama bazı durumlarda bu içi boş ego beni ele geçiriyor ve bunun farkında olmak daha da kötü.

hiçbir pozisyon almayın arkadaşlar kendilerini vazgeçilmez sanıyorlar yoksa.

geçtiği.

durduk yere tehdit amaçlı söylenmez bu, demek ki sınırları zorlamışsınız ki bunu duymuşsunuz. benim sabır eşiğim gereksiz derecede yüksektir ama bunu aşarsanız kendime geldiğimde yaptığım hiçbir şeyi hatırlanmayacak kadar gözüm kararabilir. bunu sesli dile getirmiyorum ve herkese nazik davranıyorum diye insanlar güçsüz sanıyorlar, varsın sansınlar. kötü tarafımın ne yapabileceğini ben bile bilmiyorum bu yüzden onu tutabildiğim kadar kapalı bir yerde, zincirli ve yedi kat kilitli tutuyorum.