kendini öldürmeyi düşünmek

çok uzun zaman boyunda peşimi bırakmamış bir şey. son 2 yıldır rahatım aslında, eskisi kadar beni yoklamıyor bu düşünce. 6 yıldır net olarak kafamda var. müstesna dönemler hariç hiçbir zaman kendimde o cesareti bulamadım. bulan insanlara hem çok acımışımdır (çünkü inançlı birisiyim ve bana göre cehenneme gidecekler. aynı zamanda intihar edenler daha eğitimli kişiler oluyorlar. zaten intihar oranlarına bakarsanız medeni ve müreffeh ülkelerde bu menfi manada oldukça artış göstermiştir. boş herif intihar etmez.) hem de benim zihnimde oldukça cesur bir intiba bırakmışlardır. her insan bu davranışı sergileyemez ve bu kadar radikal bir kararı asla alamaz. her neyse, bu gece birden yine aklıma geldi. nedendir bilinmez fevkalade müteessir hissettim. sanki bitap düşmüş, bedbin birisi gibiyim. sanırım inancım olmasa böyle bir şeyi kesinlikle yapardım. bu dengesiz hayatı sürdürmenin ne manası var ki? halbuki daha geçenlerde rab'be o kadar çok dua ettim ki ömrüm uzun olsun diye. ne kadar tuhaf. dengesizlik işte tam olarak böyle bir şey. neyse, bilmiyorum. şu an çok tuhaf hissediyorum. az evvel anlattıklarımın aksine cesur da hissediyorum. inançlı birisi olmasam belki yapardım, yapmalıydım. bilmiyorum, bilemiyorum.

inancin, dinin onemi iste. sonra biri aglasin din afyon ehueuhu diye. din olmasa belki bu adam intihar edecekti.

yapma etme, yaparsan sonsuza yakin yanacan zaten alimlerin dedigine gore, bigun dinden ciksan bile yok olacan. 2 ucu pekmezli degnek.

yasa gonlunce.

eski erkek arkadaşım agnostikti, hiç bir inancı yoktu aslında ama bu düşünceye daha yakındı.

bir çok psikolojik nedenlerden ötürü intihar girişiminde bulundu. hâlâ daha ara ara aklına geldikçe kendisine zarar veriyor.

mesele bir dine inanmak veya inanmamak değil yaşanılan psikolojik sorunlar ve işin içinden çıkılamayan nedenler. en azından ben öyle düşünüyorum.

hiç kimse ya da hiçbir şey sizin için sizden daha değerli olmamalı. ben bunu biraz geç anladım ama anladım. yaşayacağınız çokça güzel ihtimaller var hayatta. o yüzden ölüm düşüncesini aklımdan geçirmedim hiç.

yaşıyoz olm işte gelmişiz bir şekilde bu dünyaya. yaşatmak için verilen çabalar bile tek başına yetecek bir şey.

bir kere akla düşünce, zamanlı zamansız, olur olmadık kendini yinelenen düşünce.

çok fazla git gel yapıyor kafamda. özellikle yakın ihtimal olan yerlerde; yüksek bir yerde, direksiyon başında ya da bir adımlık yerlerde. saniyelik hatta saliselik bir sürede o eylemi gerçekleştirdiğimi hayal ediyorum, ne olacak ki bir adım daha atacaksın ve her şey bitecek. sonra, sonra eninde sonunda zaten varacağın yere biraz daha erken varmış olacaksın. koşuşturmana gerek yok, bunca hengameye gerek yok, bunca sıkıntıya gerek yok, erkenden bitmiş olacak hepsi. zaten istediğin kadar koşuştur, istediğin kadar kazan ya da kaybet ne olursa olsun bir gün hepsi geride kalmış olacak. burada yaptığın her şey bir süre sonra zaten unutulacak, sen de unutulacaksın, en fazla bir kaç nesil sonra ismin bile zar zor hatırlanacak, ne gerek var bunların hepsine, daha ne kadar yaşayacaksın ya da daha ne yaşayacaksın. daha fazla ne kazanabilirsin ya da kazandıklarınla ne yapabilirsin. daha iyi bir ev mi, daha iyi bir araba mı, daha lüks bir yaşam mı. eninde sonunda hepsi burada kalacak ve sen gideceksin. alıp götüremeyeceğin şeyler için daha ne kadar çabalayacaksın. giderken sadece kendini götüreceksin ve bir süre sonra sen de tamamen yok olacaksın. böyle böyle uzayıp gidiyor kendimle muhabbetim. gitme isteğim artıyor. işte tek alıkoyan inançlarım oluyor. çok aradım taradım belki bir açık bulurum diye ama yok, bütün kapılar kapalı. bir parça aralık bulsam bir saniye bile duracak değilim ya.

lütfen bu düşünceye sahipseniz birinden yardım alın ve içinizi açın dökün. yalnızlık daha da harlıyor bu isteği genelde. eğer anlatacak kimseniz yoksa bi mesaj uzağınızdayım. özellikle erkekler kimseye açamıyor içini saklıyor içinde. yapmayın anlatın, dökün. sizden bir tane daha yok.

#3224689#3224805
bu iki entry işte. gidin bu iki yazara sorun. ikisinininde aklından aynı şeyler geçiyor. ne bir eksik ne bir fazla tam olarak bu. şu iki yazının altına da imzamı atarım.
inanmamış olsaydım tek kurşun ile yapardım. psikolog falan boş iş hocam, sonsuz hayatın olmadığına inansam. bu kadar cefanın, üzüntünün sevincin ne anlamı var. zaten sonu ölüm değil mi? ha bir gün fazla ha bir gün az. bu kadar işte , beni inancım tutuyor.

çok anormal, rastlanmadık bir şey değildir. normal insanlar bile bunu, hayatlarının bir anında düşünebilirler.. ancak yerleşik bir düşünce olarak buna eğilimli psikiyatrik tipler açısından bu sorundur. kimileri ilgi amaçlı, kimileri gerçekten ölmek amaçlı eylemlerde bulunurlar. tıbbi destek, kontrol ve hastayı ona iten neden ve gerekçeler, öykü araştırılır. özgün ilaç ve terapi gerektirir.
buna yönelik düşünme sıklığı hafife alınmamalı tıbbi destek aranmalıdır.

dolaylı yoldan düşünmüştüm bir ara. gayet onurlu bir yöntemdi, bu sayede kimse arkamdan bana zayıf gözüyle bakamayacaktı da vazgeçtim sonra.
gitmek; gidene değil kalana koyar çünkü. o kadar insanı uzmenin vebalini ödeyemeyeceğime kanaat getirdim. ama hala ne bileyim..