aleyhe beyan yazar profili

müsait misin diye sorulmadan direkt konuya girilmesi kadar tedirgin ve rahatsız hissettirmeyendir.

karanlığa uyandık şeklinde cevap vermek zorunda kaldığımızdır. her anlamda karanlığa.

bir insan hakkı olarak tanınması gerektiğini düşündüğümdür. istismar edilmeyeceğini bilsem hakikaten böyle bir mazereti izin sebebi sayardım. insan bazen mesai gününde iş için hazırlanırken birden üstünü çıkarıp, pijamalarını geri giyip, oturup bir güzel ağlamak istiyor. insan bazı günlerde de işe gitmek yerine, kaçık keyfini bulmakla meşgul olmalı. ölümlü dünya sonuçta.

içinizde olsa da size mi ait olduğu konusunda çok da emin olamadığınızdır. ebeveyniniz olabilir o konuşan mesela. çocuklukta öğrendiğiniz bir şey olabilir. aklınız ne kadar aksini söylese de iç ses sürekli o çocuklukta belletilen yargıyı bağırır durur olduğu yerden. arada bir durup bu ses kimin sesi diye düşünüp, bize ait değilse ona kulak vermeden eylemlerde bulunmaya kendimizi alıştırmamız lazım. çok zor ama mümkün olduğuna inanıyorum ben. bir gün olacak.

son günlerde sürekli dinlediğim, uyurken aklımda olan, uyanınca aklıma ilk gelen, içimde sürekli çalan büyük ev ablukada şarkısı. sözlerinin güzelliğinin yanında duygusu da insanı çepeçevre kuşatan bir şarkı. gözlerinizi kapatıp, müziğin ritmiyle salınarak, eşlik etmelik şarkıların en güzellerinden biri. hem hüzünlü ama hem de teselli eden hatta yüreklendiren bir şarkı. "yerine koyucam bir bir" derken, inanıyorsunuz sözlerinize. hepsini bulup bir bir yerine koyalım...

günü çok güzel başlatan fakat öğleden sonra, ikindi vakitleri gibi artık iyice yorgun olmanıza sebebiyet verebilen durum. alışan bünyelerce eminim sorun olmuyordur fakat arda bir yapıldığında "bugün de bir türlü bitmedi yahu" hissine gark eder pek çok bünyeyi.

"ben bugün üç günlük filan yaşadım ve hala uyku zamanı gelmedi "diyen birileri bu işin amatörüdür mesela. o sabah sekizde kalktığında bugün erken uyandım diye mutlu oluyordur. arada bir sadece değişik bir deneyim olsun diye gün doğmadan uyanıp o vaktin güzelliğine hayran kalıyor ama ertesi gün muhakkak yine alarmı beşinci kez filan erteliyordur.

böyle bir arzuyu içinde taşıyanın başını iki elinin arasına alıp ben neden "bir kadını kırmadan ona şişman olduğunu söylemek" ihtiyacını hissediyorum diye düşünmesi gerekendir. mesela bir kadına onu kırmadan siyah saçlı yahut mavi gözlü olduğunu söylemek gibi dertler de ediniyor muyuz?

başarı ile sonuçlanırsa, yani o bebek kişisi uyursa müthiş zevkli olaydır. hatta güzel bir deneyimdir demek daha doğru belki. özellikle tüm süreci dikkatle izlerseniz bence hayretler edersiniz. resmen bir karakteri var bebeklerin ayan beyan görünüyor orada.

iki gündür 2 yaşındaki yeğenimi uyutuyordum hem öğle hem akşam uykusunda ve müthiş keyifliydi. tam uyumadan önce sağına dönüveriyor ve uyurken sarıldığı oyuncağını indiriyor mesela. bir bacağını toplayıp emziğini emmeyi yavaş yavaş bırakmaya başlıyor. ve tüm süreçte ne kadar kıpırdasa da hep bir şekilde temas halinde kalıyor benimle fiziksel olarak. yandan yandan uyuyup uyumadığımı kontrol ediyor gözüyle. eğer uyuduğuma ikna olursa kıyafetime, yüzüme filan dokunuyor minik minik. böyle detaylar filan yakalamaya başlıyor işte insan. nefes alış verişini, yüzünün aldığı şekli filan izlemek hele bambaşka bir his. aynı ninniyi saatlerce söylemiş olmama değen bir his. öyle güzel.

lara di lara'nın hipnoz eden muhteşem gibi şarkısı. bazı zamanlar bu şarkıya yakalanıyorum. evet yakalanılıyor bu şarkıya. loopa alıp defalarca kez dinlerken buluveriyor insan kendini. hissi de çok garip şarkının. yalnızca iki dizeden oluşan sözleri ile ne kadar sade ve ne kadar vurucu. çok güzel.

kamil bir haldir. kişinin canını yakan, üzen ve onu mutsuz eden bir yahut birkaç sebebin varlığına rağmen,içinde bulunduğu tüm bu halleri bir şekilde sindirmiş ve orada kendine rahat bir yer bulmuş olmasıdır. rahat bir koltukta kıvrılarak oturup sakin sakin ağlamak, sırtına bir yelek, eline sıcak bir şeyler almayı da ihmal etmemek gibi. karanlık değil loş bir odada bulunmak ama orada bir şeyler yapabilmek gibi. bütün bütün elin kolun bağlanmaması. aydınlık bir hal değil şüphesiz, neşe yok etrafta bir yerlerde ama böylesine de alışmak biraz. hem umut da fazla uzaklaşmış olmaz. tüm bunların toplamı gibi. severiz bu hali.

sosyal fobiklerin canlarına kast edilen durumdur. daha görüntüsüzüne bile kendilerini alıştıramamış, soğuk terler döke döke o telefonla konuşmaya gayret etmekteler iken bir de tutup görüntülü aramayın bu insanları. tüm sosyal fobisi olanlar birleşin.

bende de "çok çok üzülünce ağlayamamak" şeklinde vuku bulan durumdur. normalde halk arasında sulu gözlü diye tabir edilen gruptaki insanlardan biri olmama rağmen, eğer bir şeye çok fazla üzülürsem asla ağlayamıyorum, düğüm düğüm olup kalıyorum bir süre. midem ağrıyor, migrenim tutuyor daha pek çok şey oluyor ama gözümden tek damla yaş düşmüyor. ne zaman ki artık o acı biraz hafifliyor, o zaman ağlamaya başlıyorum.

gerçi bu biraz vücudun göstermediği tepki gibi mi oldu bilemedim ama nihayetinde tepkisizlik de çoğu kez büyük bir tepki olduğundan bu başlık altında yer alabilir sanıyorum.

çok etkileyici bir yorumu olduğunu düşündüğüm, şahsına münhasır müzisyen. ne zaman ağlama anneyi dinlesem sesinden her seferinde gözlerim dolar. daha pek çok şarkısında da öyle. elinde gitarıyla şarkılar söylesin hep, istiyor insan.

asri yahut asrî.
zamanın yeniliklerine uygun, çağdaş anlamında. geçenlerde okuduğum bir sait faik öyküsünde geçiyordu. vurulmuştum bu kelimeye.

kurmalı saatidir. alman malı, koyu yeşil bir saat. canım benim, zamansız günlerde, saate ihtiyacımız olmayan o yerde buluşuruz diye ümit ediyorum.

bunca zahmete neden girdikleri anlaşılamayandır. çok daha kolay yolu varken halbuki.

biz içerideyken mevsimi iyiden iyiye geçiveren ağaçtır. markete giderken gördüm, bizim mahalledeki dökmüş iyice çiçeklerini. bir sonraki baharda daha uzun zaman yolumuza çıkarlar inşallah.

benim için en ama en temel sorun diyaloglardır. ısrarla her denk geldiğimde bunlar neden böyle konuşuyor diyorum. normalde böyle konuşmaz çünkü o karakterler. korkunç kötü diyaloglar yazıyorlar, oyuncunun ağzına oturmuyor bile.

uzun zamandır gördüğüm tek istisna bir başkadır idi bu konuda. bilhassa abi ile meryem'in diyalogları.

stresini dışarı atamayan kişilerde fazlasıyla görülen durumdur. pek çok psikolojik sorundan da kaynaklanıyor olabilir. stres meselesini ve psikolojik temelini çözmek lazım. bir noktadan sonra korkunç bir noktaya ilerleyebiliyor maalesef.

pandemi bitince botox meselesini düşüneceğim ben de, stres kısmını çözebileceğime inancım kalmadı zira. belli ki bir hayat tarzı çünkü benimki. allah kurtarsın diyoruz mecburen.

karşınıza hiç ummadığınız yerden, hiç ummadığınız şekilde çıkabilendir. buram buram hissettirir bazen kendini, bazen başka bir dekorun arkasına gizler. ama genel olarak fazla uzaklaşmış olamaz, daima yakında bir yerlerdedir.