apricity yazar profili

bunun hiçbir çaresi yok, kaçarı da yok!
ellerini, kokusunu, sesini, gözlerini özlemenin hiçbirinin diğerinden farkı yok ama çaresi de yok. bazen öyle anlar geliyor ki, o kadar özlüyorum ki birlikte anlarımızı düşünüyorum ve nerde olursam olayım gözümden yaşlar süzülüyor; metroda, sokakta yürürken, oyunun en alakasız anında, bazen bir insanın gözüne bakarken, bazen de şimdi olduğu gibi tek başıma odamda düşünürken…

çok özledim!

yakınımda bir çift var, her gün sevsem bıkmam!

şu hayatta hem en çok sevdiğim hem de en çok özlediğim kişidir.
kısmette mezarına gidip konuşmak varmış yıllar sonra. çok tuhaftır ki inanılmaz iyi geldi bana. yaşayanlarla konuşunca bir şey değişmiyor ama babamla konuşunca rahatlıyorum sanki.

aynı hatta başka ürün üretilmiş mi?
bakterinin kaynağı bulunmuş mu?
sadece etkilenen parti değil; öncesi ve sonrası da toplatılıyor mu?
kök neden bulunup aksiyon alınıp doğrulanana kadar hattan çıkan ürünlerin de piyasa verilmesi durdurulmuş mu?

aklımda daha çok sorular geliyor, iş o kadar ciddi!

bir zamanlar istediğin zaman boynuna sarılıp öpüp kokladığın insanın an gelir sesini bile duyamazsın!

böyle bir ihtimali yok saymadan yaşamak lazım.

buna sevinecek değiliz tabii ki!

özgürlüğüne kavuşana kadar, adalet siyasetten bağımsız işleyene kadar gündemde tutup, peşinden koşacağız!

geçen sene bu zamanları hatırlıyorum, içimiz kıpır kıpır, gözlerimizin içi gülüyor, ailelerimiz yanında, hep birlikte bir bayram sabahını bekliyoruz. biz o kadar kalabalığın içinde bile göz göze anlaşabiliyoruz, kendimize zamanlar yaratabiliyoruz, herkesten kaçıp birlikte vakit geçiriyoruz. tam olarak birlikte bir hayatımız var gibiydi. sonra neler oldu, neler… “ben sana bunları yapacağım” deseydin, asla inanmazdım.

bir de bugüne bakalım mı? nerdeyiz, ne yapıyoruz, kimler var etrafımızda, bayramı nasıl geçirdik, göz göze gelip anlaşabildiğimiz biri var mı? bunların olacağını bilseydik geçen sene, nasıl davranırdık?

oysa ne çok istemiştim birlikte daha çok film izleyelim, oyunlara gidelim, yılbaşı planları yapalım, tatillerimizi planlayalım, evde miskin miskin oturalım, birlikte ağlayıp birlikte kahkaha atalım… ikimiz de biliyoruz ki, bambaşkaydık, birbirinize dokunurken içimiz titrerdi. ah ne çok diledim birlikte bir ömrü bir bilsen…

çok yoruldum, bu sefer öyle böyle değil ama gerçekten yoruldum ve bir damla bile gücüm kalmadı! netlik istiyorum artık, olanlara olmazlara... düşüncelerle dolu geçen birkaç aydan sonra bir günü dolu dolu geçirip sonra hiçbir şey olmamış gibi yoluma devam edemiyorum. bir parçam, aklım, kalbim başka yerdeyken hayatıma devam edemiyorum ama ben hayata devam etmek istiyorum. ya yan yana ya ayrı ayrı... bunu artık bilmek, görmek ve yaşamak istiyorum. aklımın kalmasından yoruldum, kalbimin ansızın deli gibi çarpmasından yoruldum. bu kadar zor olacak ne vardı anlamakta çok zorlanıyorum ama gerçekten artık dayanamıyorum.

sabah sabah nereden aklıma düştü bilmiyorum ama üzerine bir de başlığına denk geldim. uyanınca aklımda da dilimde de şu sözleri vardı:

"söz bitsin, biz devam edelim"

iyi şarkıları var, inkar etmek haksızlık olur ama bir de şunu hep düşünürüm sıla denilince; nasıl öylesi aşklar yaşayıp bitirdikten sonra hayatta kalabiliyor ve yenisini yaşayabiliyor. çok zor değil mi gerçekten o kadar yoğun duygular?

(bkz: tutunamayanlar)

ölene kadar daha kaç defa aklıma düşecek, kaç defa daha okurum bilemiyorum…

şu kısmı söylerken içimde bana eşlik eden bir avaz var:

“neden bu kadar zor yaşamak hiç anlamadım
hep aklımda aynı soru, doğmasa mıydım”

“uykusuz her gecemin haricinde
yokluğun dokunmadı bana”

olmayacaksa artık hiç ama hiç denk gelmeyelim bu hayatta, birbirimizden bir kelime bile duymayalım; ölsek bile habersiz kalalım ki kabullenelim artık. ama olacaksa, bitmemişse henüz, ne olur artık uzamasın bu süreç. benim ne gücüm kaldı ne de sabrım; şu an birlikte bir şeyler izleyip kahvaltı hazırlamak varken acaba bugün bir yerde denk gelir miyiz diye düşünmekten yoruldum. içim kıpır kıpır, bittiğine inandıramıyorum kalbimi ama yan yana olmayınca gücümü toplayamıyorum. ya olsun ya da ölelim birbirimizin hayatında!

doyasıya sarılıp öpmeyi diliyorum!

allah’ım öyle güzel şeyler yaşat ki son 10 aydır yaşadığım özlemi hafifletsin; olmaz diye baktığım her şeyi oldur, bu özlemi yan yana getirerek bitir. bana nasıl “ne olursa olsun peşinden git” cesareti verdiysen ona da “ne olursa olsun senin yanındayım” kararlılığı ver! bir telefon, bir görüşme, bir karşılaşma ile ömür boyu bir arada tut bizi!

her sabah keyifle dinlediğim kişidir. bir kere kendine has tarzı var ve kendi tecrübeleri ile yorumluyor gündemi. benim ufkumu açıyor bazı konularda, o yüzden her sabah kesin kulak veriyorum kendisine.

özellikle genco erkal var diye izlemek istediğim bir türk dizisiydi ve hazır bayram tatili gelmişken başladım. öncelikle sadece 7 bölümlük dizi olmasına çok üzüldüm, çünkü her bölümü farklı bir temayı anlatıp düşündürüyor hem de birbirinden kıymetli ve iyi oyuncular var bünyesinde.

ilk etkilendiğim bölüm 2.bölüm oldu. ikili ilişkilere, takıntılara, vazgeçişlere, vazgeçişlerden sonra dönüşlere değinilmiş. çoğu noktada benzerlikler fark ettiğimden belki de sevdim.

fakat en etkilendiğim 5.bölüm oldu! bunda genco erkal'a olan hayranlığım da çok etkili sanırım. kendisini canlı izlemiş biri olarak, bu bölüme de kalbimi bıraktım. bir de bu bölüm benim için çok manidar, çünkü kendini yalnızlaştıran birine karşı savaşıyordum ve genco erkal'ın canlandırdığı kişiliği gördükçe içim acıdı!

şöyle açıklayabilirim, tüm ömrüm boykotla geçmiş zaten. şimdi paylaşılan markalara gezi'den beri zaten para kazandımadım, 1 lira bile! bundan sonra da kazandırmaya niyetim yok. onun dışında da yandaş olduklarını bildiğim markalara da para harcamıyordum, bir tanesi hariç. o da yıllardır tutkuyla bağlı olduğum bir ilgi alanımdı, onunla ilgili uygun fiyata dergi alıyordum ama artık o da yok hayatımda! alternatifi var, çok çok pahalı ama ona para kazandırırım daha iyi. alternatifi olmasa da internet var, kitaplar var; ölecek değilim ya.

katır inadı deyince de ben! artık ölene kadar benden para kazanamayacaklar. belki seneye unutulur ve insanlar tekrar alışverişe başlarlar bu markalardan ama ben bir kere listemden çıkarınca bir daha almam.

bu sabah tam olarak yaşadığım durumdur.
bir telefon gelir, kaza olduğunu öğrenirsin gecenin bir saatinde ve kocaman araçta 2 kişinin öldüğünü, bunlardan birinin de yakının olduğunu söylerler. öylece kalırsın, çaresizce. bilirsin ki yapılacak hiçbir şey yok; üzülürsün, ailesini düşünürsün, dualar edersin ama öğrenmişsindir işte ne yapsan da değiştiremeyeceksin yaşananları. öyle çaresiz beklersin ki zaman aksın, acılar hafiflesin.

kendimle o kadar savaşlar verdim ki, artık yoruldum. umut etmekten, hayal kırıklığına uğramaktan, imkansızlıklardan, olabilecekken olmayanlardan, haber alamamaktan, elimin kolumun bağlı olmasından yoruldum! benim artık savaşacak en ufak gücüm kalmadı. yollarımız kesişsin diye uğraşamayacağım, gittiğim yerlerde denk geliriz diye oraya buraya bakıp heyecanlanmayacağım, yazdıklarını okumayacağım ama en önemlisi senin hayatından kendimi çıkaracağım; hatta çıkardım. artık tek bir haber alabilmek için çırpınan ben olmayacağım, ulaşmak isteyen ben olmayacağım, her zor durumda koşan, kollarını açan, her şeyi affeden o kişi ben olmayacağım. dahası artık savaşan kişi ben olmayacağım! ben yoruldum, tükendim, bittim… kalmadı benden geriye bir şey, bırakmadılar. artık bir şeyleri yoluna koymak için çırpınan o kişi ben olmayacağım!