apricity yazar profili

“başkalarının verdiği imkanla ışık saçan biri olma, başkalarının yardımıyla elde edilecek sükunete ihtiyaç duyma. özetle bir adamın kendi başına dik durması gerekir, dik tutulması değil.”

zaaflarına bir gece, hatalarına bir nilüfer, sevgisizliğine bir kalp verdim…

gittim işte, şimdi tamamen gittim, kayboldum hayatından, benden tek bir iz bile bulamayacaksın. ne adım geçecek ne de beni göreceksin. bu sefer ben yok oluyorum, sen dayanabilecek misin bakalım?

insanların içinde fazlasıyla çiğ kalıyorum ve bunu artık iliklerime kadar hissediyorum. ben bu zamanın şartlarına ayak uydurmakta çok zorlanıyorum. hızlı tüketilen ilişkilerden, duyguları yok saymalardan, kalıpların içine sığmaktan yoruldum, tükendim. ben aynı anda on kişiyle konuşup, içlerinden 5 kişiyle sohbeti devam ettirip, 2-3’e indirip sonra da biriyle bir şeyler yaşayıp bitirmek istemiyorum. biriyle tanışıp 2 gün sonra buluşup “olmaz be bundan” ya da “bir gece sevişeyim yeter” deyip sıralamak istemiyorum insanları, yapamam da zaten. ben istiyorum ki karşılıklı konuşalım, gününü merak ederek dinleyeyim, o beni dinlesin, birbirimizi arzulayalım, sarılıp film izleyelim, tüm gün koltukta pinekleyip birbirimizin saçını okşayalım. ben istiyorum ki kokusunu içine çekip öpebileyim, geçici olmadığını bileyim ya da ikimiz de onun için yola çıkmış olalım. ama yok yok yok! herkes sıradaki moduna bağlamış, hiç mi durup düşünmüyorsunuz, hiç mi yorulmuyorsunuz?

ben çok yoruldum ve ayak uyduramıyorum sizlere…

çok istedim, çok diledim kader seni tekrar tekrar karşıma çıkarsın diye. ne yalan söyleyeyim hislerime güvenirsem eğer çıkacağını seziyorum ama gerçekleşmesini diliyorum. böyle de bir acizlik işte yaşadığım…

"mükemmel, mümkünün düşmanıdır."

(bkz: bu ilişkiyi konuşmalıyız)

"yürüyerek gidiyorum,
hiç acelem yok ayrılığa.
seninkisi bitmiş olabilir,
benim duygum bir bela."

ne güzel söylüyor hande yener

çocukluğumun en kıymetli hatırası, babalar günün kutlu olsun!
her zaman benimle birlikte, isminle yaşıyorsun, en kısa zamanda çiçeklerine çiçekler eklemeye geleceğim babacım.

dean lewis tarafından yazılan ve 2022'de çıkan şarkısıdır.
dean bu şarkısını 3 yıldır kanserle mücadele eden babasını kaybedeceğini düşünerek yazmış ve şanslı ki hoşça kal demek zorunda kalmamış. şarkıyı dinlerken gözlerin dolmaması imkansız, hele bir de kaybı olanlar için...

how do i say goodbye

"so how do i say goodbye
to someone who's been with me for my whole damn life?
you gave me my name and the colour of your eyes
i see your face when i look at mine
so how do i, how do i, how do i say goodbye?"

elimden gelse seni sarıp sarmalar bitip yok olmana engel olurdun, elimden de gelirdi aslında ama o eli iten kimdi bil bakalım? en az benim kadar canının yanmasını, parçalanmanı istiyorum; bunu inkar edecek halim yok ama bunu görmek de üzüyor. neyse zaten o kadar şeye tanık oldum ki, bunu da kaldırırım ama sen nelere cesaret edemediğini böyle yana yakıla gör ki adalet bu dünyada tecelli etsin, benim içim rahatlasın.

düşünmeden önce şu podcast bölümünü dinlemenizi tavsiye ederim.

çok basit çözümü var, dinleme!
bunu gıcıklık olsun diye demiyorum, rahat edin diye tavsiye ediyorum. zira bana da serdar ortaç’ın sesi öyle geliyor ve dinlemek çok rahatsız ediyordu. ben de nerdeyse 15 senedir dinlemiyorum, denk gelince de kapatıyorum. şimdi beni rahatsız etmiyor.

dakota johnson ile 8 yıllık ilişkisi bittikten sonra sparks şarkısını nasıl da daha anlamlı söylüyor.

"yes, i will!" ve "everybody okay?" dediği anlar!
değiliz abicim, iyi falan değiliz, anlıyoruz seni!

“bir derdim var, bin dermana değişmem.”

barabar’ın da harika söylediği bir türküdür.

“yüzün görsem tutulur dilim lal olur”

naber dergisinin 14.sayısında şöyle bir tanıma denk geldim ve hak vermeden geçemedim:

“depresyon, bir insanın halen gelecekten beklentisi olması ama o gelecekte kendisinin olmaması demektir. depresyonu olan insanın halen umudu vardır gelecekten.”

psikiyatrist gülcan özer’in yenal bilgici ile söyleşisinden yazılmış bir kitaptır. kitabın konusu da ilişkiler ve konuşmadıklarımız.

bir insan neden birini ister? arzuladığı için mi yoksa ihtiyacı olduğu için? birine ihtiyaç olmak normal mi peki? ya da ilişki için sağlıklı mıdır? kendinizi sizden başkası tamamlayamaz, ihtiyaçlarınızı başkası karşılayamaz mı gibi bir sürü soruların cevabı bu kitapta.
hem verilen örnekler hem de yazım dili hoşuma giden, akıcı bir kitap.

“her ilişkinin bir ömrü vardır,” diyebilen, evlenilen yahut sevgili olunan, boşanılacak ise helalleşen, ayrılmayı bilen, yaşadıklarından öğrenen, flörtün çok mühim olduğunu unutmayan, kendi ile tanışık, her rüzgârda savrulmayan kişilerden olabilme umuduyla…

ay bugün ne güzel bir gün, ne izlesem ne dinlesem bir yerde karşıma çıkıyor ki başka insanlar da izliyor, dinliyor! boşuna değiş aklıma düşüşler!

üstteki yazarın söylediği gibi eda baba o kadar güzel söylemiş ki, bir candan erçetin’den bir eda’dan dinliyorum sabahtan beri!

her şeyi o kadar görüyor ve hissediyorum ki! iki ayrı evde, iki ayrı yatakta ama aynı özlemle yaşıyoruz, aynı özlemle kavruluyoruz! sarılmayı, sıkıca kavramayı, öylece kalmayı ve dinlemeyi özledim. biliyorum ki sarılmayı, sarmayı, saatlerce anlatmayı özledin. hatta bugün sadece eve gelmeyi istediğini de biliyorum; yine hiçbir şey yapmak istemedin. öyle evde otururken birden usulca bana sarılmayı, göğsüme yatmayı ve öylece kalmayı istedin; böyle olsun çok isterdin. hepsini o kadar hissediyorum ki, uyuyamıyorum, boğazımda bir yumru, gözümde bir damla yaş birike birike bekliyor ucunda.

çok özledim!

ne yapıyor? gün içinde, akşamları, hafta sonu ne yapıyor?