aşacağız zamanla yazar profili

t: benim uydurduğum bir şey. biz bir şeyleri hatırlamasak da hislerimizin hatırlaması durumu.

bu sene de her sene olduğu gibi 12 ekimde inanılmaz derecede kötü hissediyorum. ortada bir neden yok. üzerine düşününce daha sonra fark ettim tarihi. geçen sene de böyle olmuştu. ınsan 7 sene üst üste hep aynı tarihte acı çekince kendisi unutsa da hisleri unutmuyormuş. bugün onun doğum günü. 7 sene boyunda ağlamaktan kustuğum tarih. sonra unuttun geçti bitti sanıyorum ama böyle zamanlar gelince ben fark etmesem de hislerimin hatırası her şeyi hatırlıyor. ne zaman son bulacak allahım?

gürültü genel olarak rahatsız edici tabi, benim meslek de ekstra gürültülü. eve geliyorum sessizlik istiyorum aile evinde pek mümkün değil tabi. ama erkekler ekstra gürültülü varlıklar ve bazen buna tahammül edemiyorum. babamı çok seviyorum aramız da çok iyi ama baya gürültülü. ne bileyim yemek yerken, meyve yerken, yedikten sonra dişlerini temizlemesi, şekeri emerken nırç nırç sesi, dizi izlerken durup durup oyyy allah diye bağırması, ilgisini cekmeyen bi film/diziyse sarki mirildanmasi vs vs. bunlar bazen gün boyu yaşadıklarımın üstüne beni inanılmaz derecede rahatsız ediyor. babamı çok seviyorum ve aramız çok iyi maşallah o yüzden onun hakkında böyle hissetmek de ekstra üzüyor beni. bi de diyorum ki babama bile böyleysem biriyle evlenince ona nasıl tahammül edicem. bunlar beni düşündürüyor. ama babamı çok seviyorum kurban olurum ona oy pamuğum benim.

edit: kadınlar da yapıyordur muhakkak mesela annem de aşırı gürültülü sakız çiğner. ama genelde erkekler her şeyi daha da gürültülü yapıyolar.

duygularını bastıran biri olarak yaşamak çok zor. bugün kardeşim üniversite için evden ayrıldı hiçbir şey hissetmedim. ama kendimi biliyorum bu aslında baş edemeyeceğim kadar çok şey hissettiğim anlamına geliyor. ben genelde hayatımdaki problemleri rüyalarımda onarırım. neyse uyudum rüyamda kardeşim gittiği için o kadar ağladım ki. uyanınca dayak yemiş gibiydim. yine de ağlayamadım. bu özelliğimden nefret ediyorum.

merhaba arkadaşlar biraz araştırma yaptım ama beni tatmin edecek bir cevap bulamadım o yüzden sizlere sormak istediğim bir soru var, evlendikten sonra kadının kütüğü neden değişir?

birikmiş şeyler.
ben eskiden beri hic kolay şeyler yaşamadım. şimdi bunları anlatmicam ama gerçekten çok çok zor şeyler yaşadım. küçükken farkında değildim maskeleyebiliyodum ama artık yapamıyorum. ama nasıl anlatayım ki birine 4. sınıfta intihar etmeme ramak kala acısından korkup vazgeçtiğimi? senelerce aileme yük olmayayım, aman üzülmesinler, bir dert de ben eklemeyeyim diye diye içime attım. hep neşeli ve konuşkan biriydim. eskiden bunu karakterim sanıyordum ama şimdi anlıyorum ki acılarımı gölgelemekten başka bir şey değilmiş. son 1 senede yaşadığım şeyler beni öyle bi hale getirdi ki yemek yiyemez oldum. tedaviye başladım falan filan. ama en zoru ne biliyor musunuz, annemin beni anlamaması. hiç anlamayacak biri olsa umrumda olmaz affedebilirim onu ama senelerce depresyondan kurtulmaya çalışmış tedavi görmüş biri kendisiyle aynı durumdaki birini hele kızını nasıl anlamaz? ölmek için dua etmediğim gece yok yaşadığım her şeyi de biliyor, nefes almak bile canımı yakıyor ama bugün bir ton nasihat dinledim suratımı asmamalıymışım. atamamı buraya verdiğim güne lanet olsun. ben artık yapamıyorum

bize nasip olmaz. 2 doz ilaç alıp yine de bu saate kadar uyuyamamak da öyle her babayiğidin harcı değil he.
rabbim bana acı

bugün bir ortamda yürümekten nefret ettiğimden bahsedildi, hatırlıyor musun seninle yaz güneşinin altında 4 saat yürümüştük.

boykot içecek

arkadaşlar burası cehennemden önceki durak ha haberiniz olsun. ya rabbi bu nasıl bir sıcak

ben mal mıyım üzeyim kendimi durduk yere ya, ben üzmüyorum siz üzüyorsunuz. asıl siz üzmeyin beni

(bkz: monachopsis (yazar))

yaşamak istemiyorum

daha kötülerine şeriat mıyım ne yani

onarılamaz bir yara. ömür boyu sürecek bir sancı. insanı öyle bir değiştiriyor ki bu his olmadan önce nasıl biri olduğunuzu unutturuyor.

ben neredeyse doğduğumdan beri acı çekiyorum, yaşamak istediğim çok nadir zamanlar olmuştur. sanırım doğum günümün kutlanması beni hep rahatsız etmiştir o yüzden. ama lise 2de bir şey oldu. lise 2de çok sevdiğim kalabalık bir arkadaş grubum ve bir de hoşlandığım bir çocuk vardı okulda. bu arkadaş grubunda benimle beraber 3 kişinin doğum günü aynı aydaydı ve bir iki gün ara vardı hepsinde. bana x'in; x'e y'nin; y'ye aşacağız zamanlanın doğum gününü kutlayacağız dediler böylelikle tamamen sürpriz ve kalabalık bir ortak doğum günü partisi yaptılar. okulda bi sınıfta yaptık ve her şey o kadar güzeldi ki, pasta savaşı bile yapmıştık. sonraki gün doğum günümdü sevdiğim çocuk da kutlamıştı ve bizim asla muhabbetimiz yoktu çocukla. hayatımda ilk defa doğum günümde mutluydum ya, ilk defa rahatsız olmamıştım. o kadar şükretmiştim ki o gece. insan böyle işte, 10 gün sonrasını bilmeden bugüne şükrediyor. 10 gün sonra sevdiğim çocuk öldü. detayları geçiyorum çok oldu bunun üzerine konuşmayalı ve eski hislerimle yüzleşmek istemiyorum. ama zordu yani. böylelikle hayatımın ilk ve son iyi doğum gün oldu. sonrasında "iyi ki doğdun " lafı küfür gibi gelmeye başladı. keşke ben de o gün onunla ölseydim dedim hep. gel zaman git zaman geçti tabi, hayatıma birileri girdi vs vs. ama ben yine de hiçbir doğum günümü sevmedim ondan sonra. inşallah öyle bir zaman gelir ki ben doğum günümde ardında hüzün olmayan bi mutlulukla dolup taşarım.

#3662047
bidebayilistersen hxmxbxbxb
teşekkür ederim

balkona bi gergedan böceği geldi dün benim görmeyi en çok istediğim böceklerdendi kendisi. o kadar heyecanlandım ki yerimde duramadım fotoğrafını falan çektim, o gidene kadar aklım ondaydı. o kadar sevindim ki saçma sapan. sonra biriyle paylaşmak istedim bu sevincimi ve fotoğrafı. öyle herhangi biriyle değil işte onunla. sevincimi bir daha asla onunla paylaşamayacak olmak üzüyor beni. neyse, sözlük arkadaşlarıma atayım fotoğrafını bari.

bir sürü şey vardı yapılacak ama nasip olmayınca cidden olmuyor. tatildeyken kaza yaptık döndükten 2 hafta sonra ilk maaşımı aldım neredeyse hepsi arabaya gitti. rabbim beterinden korusun tabii.

insan gibi ayrılalım dedikten sonra eski sevgilime armağan ettiğim bir siyam şarkısı. buradan

çok üzgün ve kırgınım ya. yani sevilecek biri değilim peki hadi bunu kabullendim diyelim, niye her seferinde tam oldu derken neden dağılıyor her şey? çok üzgünüm ya çok.