bana_göre - en çok favorilenen tanımları (1. sayfa)

bugün iliklerime kadar hissettiğim duygudur. saat çok geç değil, yürüdüğüm yolun kalabalığa yakın olmasına dikkat ediyorum. bir şey olursa sesim hızlı duyulsun diye. yanıma biber gazı almadım diye üzülüyorum. neden peki? neden ben kafam esince yürüyüşe, nerden yürüdüğüme nasıl yürüdüğüme dikkat etmeden çıkamıyorum. neden ben çıkmadan önce evdekilere haber verip ne giydiğime dikkat etmelerini istiyorum. ne giydiğim önemli çünkü olurda eve dönemezsem yol kenarında ki cesetin ben olduğumu anlasınlar diye. psikopatça düşünüyorum bunları çünkü bunları tek düşünen ben olmadığım için. ben yürüyüşe ölme taciz, tecavüz edilme ihtimalini düşünerek çıkıyorum, ben yanımda araba yavaşladığında korkudan titreyerek telefonumu sıkıyorum, ben yürürken sürekli arkama dönüyorum olurda takip ediliyorsam farkına varıp hızlanayım diye. ben niye bunu yaşıyorum, çok mu korkağım, çok mu stres yapıyorum, çok mu etkileniyorum gündemden. ben niye böyleyim biliyor musunuz, çünkü bana değebilecek ellerin korktuğu bir adalet yok. çünkü bu ülkede hayalleri alınıp yerine adalet bile konulamamış onlarca kadın, çocuk var. bana bir saatlik bir yürüyüşte bile bunu hissettiren bir sistem var.

mahallemizin maskotu

güzel anılar gibi hüzünlü
hüzünlü şarkılar gibi güzel...
cemal süreya - fotoğraf

tüm insani ilişkilerimizde bir çıkar olduğunu düşünüyorum. bu ilişkilere anne, baba, ailevi ilişkilerde dahil.
yetişkin birey neden bir çocuğunun olmasını ister? soy devamı, aile kurumunun tamamlanması, bazen evliliğin kurtarılması, sevmek, yaşlılık hayatındaki bakımı garantiye almak… bunların hepsi bireyin çıkarı. aslında karşımızdakine sevgiyi bile geri ödemeli veriyoruz. her şeyi kendi çıkarımız için yapıyoruz.
biz karşımızdakini çıkarımız olmadan sevemiyoruz bile.

açılın ben geldim. çok doğru tavsiyeler veririm, çok güzel yol gösteririm. objektifimdir bir kere kimin neyi ne amaçla düşündüğünü hemen anlarım. kaç ilişki kurtardım kaç tane kırgınlığı önledim kaç sorun çözdüm…
terzi kendi söküğünü dikemez hesabından kendi hayatımda dut yemiş bülbüle dönerim. bır bır bır tavsiye veren ne istediğini bilen kız gider yerine acabalar gelir. sonra batırırım işte. batırmakta güzelde çıkarmak zor sonrasında. bir de o tavsiye verdiğin hayatında yardım ettiklerin senin bu başarısız ilişki deneyimini görünce hop yapıştırırlar etiketi “ hani en iyi sen biliyordun?” diye. “hala en iyi ben biliyorum sadece pratikte zayıfım” diyemezsin işte.

bilinmeyen numaradan gelen ‘beni hatırladın mı?’ mesajı. sanırım ulvi güçlerimle bu mesajından onu hatırlamamı bekledi.

her şeyi düşünüyorum. gece yatmadan veya sabah kalkmadan önce tüm günün planını kafamda yapıyorum. ama bu kabataslak bir plan değil. o gün ne giyeceğim, arkdaşlarımla ne zaman ve hangi konuyu konuşacağım, kahvaltıda ne yiyeceğim, gideceğim yere hangi yoldan gideceğim, kaç dakikada işlerimi halletmem gerektiği, kime ne zaman ne mesaj atacağım, hangi şarkıyı ne zaman dinleyeceğim, okuduğum kitapta sayfa kaça geleceğim bazen o gün hangi konuyu düşünmem gerektiğini bile hazırlıyorum. o yüzden midir bilmem sürprizleri sevmiyorum. bana bir sürpriz yapılacaksa öncesinde anlayıp planıma ekliyorum. biraz manyakça ama sadece bunları düşünmek on dakikamı alıyor ve tüm gün seçim yaparken veya konuşurken extra düşünmeme gerek kalmıyor. tabi planda aksilikler çıkabiliyor hop anında bir plan daha. bunu kimseye söylemememin sebebi beni takıntılı olarak tanımlarını istememem.

ben iflah olmam. yaşadıklarımdan gram ders çıkarmıyorum. hata yapma fetişim var. bile bile hataya yürüyorum ve daha çok üzüleceğiminde farkındayım. ama tutamıyorum kendimi.

ağlatan şarkı yoktur ağlatan his vardır.

bugün bunu yaşadım. yaşar yaşamaz başlığa denk gelmek garip hissettirdi. cidden korkunç bir durum . kendini açıklayamıyorsun ve bu korkunç bir duygu. bir hata yapılmışsa, yalan dolanla birinin birilerinin üstüne atmak ne kadar doğru? cidden berbat hissediyorum. suçsuz olduğum halde bir de zorbalığa uğruyorum. berbat

bu yağmurlu havalar, beni de sana hatırlatmıyor mu?
-ahmet hamdi tanpınar

insanlar bilmiyorlar, duyguları yaşamayı bilmiyorlar. mutluluğu kahkahasız, üzüntüyü ağlamadan geçiriyorlar. yas tutamıyoruz, dans edemiyoruz, insan içinde ağlayamıyoruz, tebessümle karşılık veremiyoruz birbirimize… insan mıyız biz şimdi yoksa duyguları bedeninden çekip alınmış birer hurda yığını mı? ayırt etmesi çok zor. bakma sana dert yandığıma içimdeki son insan damlalarını tüketiyorum. yok olmak üzereymişim gibi, insanların aynam olmasından korkuyorum… yalnızlıktan değil olamamaktan korkuyorum

genelleme yapılması hiç hoş değil. bir türk kadını olarak gram evlenmek istemiyorum. hiç gelinlik hayali kurmadım. huzuru evlilikte değil kendimde arıyorum. anne olmak için de can atmıyorum. ya da şuan eksik hissedip evlenince tamamlanacağımı da düşünmüyorum. hayatımı yaşamak için bir hayat arkadaşına da ihtiyacım yok. hatta bir bakıma saçma buluyorum. yani türk kadınları şöyledir diye genelleme yaparken biraz dikkatli olmakta fayda var. çünkü savunduğunuz şeylerin tam zıttını yaşayan insanları tanımamanız onların var olmadığı anlamına gelmiyor. saygılar.

çocukların üstüne bombalar yağmayacak. umudum var gözyaşı dinecek.

“şu anda çekilmez bir haldeyim.yorgunum, uykusuz, hüzünlüyüm.sanki bir şey beni engelliyor ve özgürleşemiyorum..”

franz kafka / günlükler

şu an taktığım hiçbir şey gelecek ayın sorunu olmayacak.

‘güzel günler göreceğiz çocuklar
motorları maviliklere süreceğiz
çocuklar inanın inanın çocuklar
güzel günler göreceğiz güneşli günler’

truman show

insanlığımı yitirirken

zamanı yoktur ya da belki enerjisi. her ne kadar kabul etmekte güçlük çeksekte birilerini duygusal anlamda hayatımıza almak çok yorucu. mutlu olmak mutlu etmek için ciddi bir emek, mesai istiyor.
değer görmek için değer vermelisin sonra karşılığını beklemelisin. iyi hissettirmelisin ki iyi hissedebilesin. güven duysun istiyorsan güvenmelisin. güvenmek için zaman vermelisin.
hep bir şeyler vermelisin. bana göre ilişki istemeyen insan biraz cimridir. bazen zaman bazen güven bazen de sevgi vermek istemez. tümünü kendine saklar yahut zaten hali hazırda hayatında, tüm bunları verdiği insanlara.