beni bana anlat - tüm tanımları (2. sayfa)

maksim gorki'nin başyapıtı olarak düşündüğüm eseri. eser 1905 yılında rusya'dan kaçtıktan sonra abd'de yazılmıştır. ve gorki eseri gerçekte yaşamış insanların hayatlarından esinlenerek kaleme almıştır. hikayenin geçtiği yerden tutunda, karakterlere, fabrikaya kadar aşağı yukarı hikayenin çatısını oluşturan ne varsa yaşanmıştır. hikayenin kahramanı olan pavel ismi bile gerçek pavel'e aittir.

  gelelim kitaba :

---spoiler--

  eser çarlık rusya'sının son dönemlerini anlatmakta, zaten çökmekte olan rejimin insanların değişen fikir ve hayat biçimlerine etki etmekte yetersiz kaldığına dem vurmaktadır. özellikle avrupada patlayan ihtilalden sonra tüm kıtayı ve çarpanları işe birlikte dünyayı esir alan düşüncelerin bir yansıması rusya'yıda etkilemişti. ve artık geriye dönüşsüz bir düzen arayışı başlamıştı. kitbın değindiği nokta tamda burasıdır. rua işçi sımıfını ve onları uyandırmayı hedef almıştır.

    kocası yüzünden sürekli dayak yiyen ve o öldükten sonra geride kalan oğlunun düşünce ve ideolojisini anlayıp onların peşine düşen bir kadının hikayesidir bu. ve ana bu kişidir. aslında bir metafordan ibarettir kanımca. yani her şeyi bir kadında hemde cahil bir kadında toplamak belki de gorki'nin rus köylüsünün ve işçi sınıfının tüm özelliklerini nir çırpıda yansıtmak istemesi ile ilintilidir.
    başlangıçta oğluna, onun kitpları be arkadaşlarına karşı çıksa da sonunda en az onlar kadar ateşli bir şekilde devrimci olmuş hatta oğlunun mahkemede yaptığı konuşmasını bildiri haline getirip dağıtmaya götürürken yakalanmıştır.


--spoiler - -

  dönemi anlamak ve bu engin kalemi iliklerinize kadar hissetmek için kesinlikle okunması gereken bir kitaptır.

iyi değilim aşkım.
umutsuzca uyanıyorum sabahları.
güneş yüzüme vurdukça daha bir karanlık oluyor günlerim.
kahvaltı saatlerimi hep kaçırıyorum.
bilirsin sigara iştahımı kesiyor.
öyle pek özenmiyorum üstüme başıma…
ne geçerse elime giyiyorum.
sen yoksun ya ”güzel görünüyorsun” demesinler istiyorum.
yine en arka koltuğunda oturuyorum minibüsün yine camda oluyor gözlerim.
sen tutmuyorsun ya elimi cebimden hiç çıkartmıyorum.

iyi değilim aşkım.
herkes sana benziyor sanki…
”saçı az daha kısa olsa biraz daha içten gülse…”
daha çok benzeyecek olanları ayırıyorum.
yoksun ya yokluğun da yepyeni senler arıyorum.
en zor geceler oluyor.
izlediğimizi izlemiyorum, senin uyuduğun saatlerde uyumuyorum.
olur ya bir rüyada karşılaşma ihtimali…

iyi değilim aşkım.
unutuyor gibi yapıyorum.
biriken yaralarımı acıtmasınlar diye hiç kanatmıyorum.
seni de kan tutardı hani…
bak görüyorsun bunu bile hatırlamıyorum.

iyi değilim aşkım.
artık, artık şiirlerimde yok süslü kelimelerle sana seslenmek.
adının geçmediği cümlede “o gitti” diyerek, sevgiyi anlatmak çok zor oluyor çünkü.
kağıda kaleme dokununca kömür değil, gözyaşım dökülüyor ya, ziyan oluyor sayfalarım.
bir de, bir de pazar günleri var.
hiç buluşmadığımız bir yerde, hiç bilmediğin bir saatte seni bekliyorum.
gelmen pek de anlam ifade etmiyor.
ben seni beklemeyi hala çok seviyorum…

iyi değilim aşkım, iyi değilim…
daha bencil oldu duygularım.
daha çok ben demeyi, daha çok sabretmeyi öğrendim.
sayısız yalanlarla ”çok özledim” seni demeyecek kadar…
yokluğunla aramda inanılmaz bir dostluk başladı.
kimseyi almıyoruz aramıza…
bak benden başka sen, senden başkada düşüncem yok satırlarımda…

iyi değilim aşkım.
hiç iyi değilim…
bu saatten sonra sana ”dön” mü yoksa ”hoşça kal” mı demeliyim?

bir bisiklet. evet. bir bisiklet istiyordum kırmızı renkte. ama köyde buna sahip olmak kolay değildi. ailemin durumu da hiç müsait olmadı zaten.

şu an 35 yaşındayım. bazen küçük bir çocuğu bisiklet sürerken görürüm sokaklarda. o gözden kaybolana kadar durur, onu izlerim. sonra da gözlerimi silerim...