ağlanılan en ilginç yer

üniversitede bölümle ilgili çok önemli bir derste "ben bu mesleği nası yapıcam yaa" diye ağlamaya başlamıştım durduk yere. neyse ki arka sıralardaydım da kimse görmedi.

sevişirken..

bi keresinde uçak kaçırmıştım.
havaistte giderken uçağımın kaçacağını anlamıştım yolda geri de dönemediğim için bikaç çinlinin yanında hüngür hüngür ağlamıştım gece gece ne yapıcam ben orda diye. sonra son bi gayret check ine gidip beni alın diye görevliye yalvarmıştım, o da alamam diyince valizimle çöküp tekrar ağlamıştım*, gelen giden de bana bakmıştı noldu acaba kıza diye.*

okul yemekhanesinde ağlamıştım geçen sene. ama nasıl diyim aşırı mantıklı bi sebeptendi ve çok komikti ağlarken gülmüştüm falan.

okulum son dakika golüyle staj ayarlamayacağını duyurmuştu. sonra kapı kapı gezip staj başvurusu yapmaya çalışırken 3 tane adamın önünde "mezun olamıycam ühüü" diye ağlamıştım. sonra adam peçete falan verdi gözyaşımı sileyim diye. sonra ağlaya ağlaya kapıdan çıkıp gitmiştim. hâlâ oradan geçerken travmalarım coşar.*

erkekler ağlamaz.

iş yerinden çok sevdiğim bir arkadaşım ile tartışıp, konunun içinden çıkamayınca gündüz vakti ofisten yanıma çanta vs almadan çıkıp çiftehavuzlar-caddebostan migros arası sahilde deli gibi yürümüştüm, yağmur yağıyordu, ben ağlıyordum. ıslandım, ağladım, sakinledim, geri döndüm. iyi gelmişti...

market kapısının önünde şakır şakır ağlamıştım. çok garipti millet deli sanıp korkmuştu.

binamızın bodrum katında, affedersiniz kedi pisliğinin yanına çöküp ağlamıştım.

çok kötü bir gündü, kendimi berbat hissediyordum ve o an kimseyi çekecek halim yoktu. bu nedenle yaptığımda mantık aramayınız. *

tuvalette klozetin üstüne çöküp ağlamışlığım var. napıyım insanların içinde ağlamayı sevmediğimden imkanlar çok kısıtlı.

öğretmenliğimin ilk yılı. bir öğrenci beni baya çileden çıkarmıştı, karşımda zincir sallayıp üstüme yürüyecek kadar. çocuğu tutup dışarı attım ama sinirden titriyorum. o sırada bir arkadaşa denk gelip sınıfa bakmasını rica ettim. yangın merdivenine çıkıp sigara yaktım, ağlaya ağlaya içtim.

askerde kamu spotu izliyorduk bütün bölükler yemekhanede. ışıklar falan da kapalı tabur komutanı da var. filmin sonunda emre aydın’ın bir şarkısı çıktı nasıl oldu ne oldu işte öyle oldu.

yks sınavı çıkışı sınava girdiğim okulun merdivenleri.

başlığı görünce aklıma bu geldi. öyle yazayım dedim.

--- alıntı ---

bir sefer mutfakta tencere tava arasında ağlarken görmüştüm onu. alakasız yerlerde ıstırap çekmek ıstırabı ikiye katlar. bir mezar başında ağlamak çok daha makuldür, kimse neden diye sormaz.

--- alıntı ---

askerliğimi yaparken.
karakol komutanımın makam odasında onunla kibarca tartışırken ağlamıştım. sinirimi anca o şekilde boşaltabilmiştim. bilenler bilir, askeriyedeki ast-üst ilişkisi köle-sahip ilişkisi gibidir. karşı gelmek söz konusu değildir.
adam kıdemli üsteğmen. ben ksd er. ya ne olacağdı.
adama diyorum ki; ben, sen bu karakola atanmadan önceki karakol komutanıyla anlaştım. ilçede gerçekleşecek yıllık panayırda, yakın illerden gelecek destek jandarma ekipleri için kantin kuracaktım, yanıma bir çırak alıp yerlerde sürünerek uyuyup 3 gün kantin hizmeti verecektim ve panayır sona erdikten sonra geçici kantini kaldırıp işleri tamamladığımda iznimi kullanacaktım. memleketime gidip tatil yapıp havamı değiştirip enerjik bir şekilde geri dönecektim. yani işin aslı, benim yarın izne çıkmam gerekiyor. asıl sen piyangodan çıkıp başımıza geldin, yürüyen işe çomak sokuyorsun. beni anla lütfen. ben bu kadar asker malının içinde sırf bu izin gününe ulaşmak için yaşadım, direndim, dayandım. sen diyorsun ki bana, bu gün gidemezsin anca şu gün gönderirim. neden peki! sırf yeni geldiğin ve komutanın kim olduğunu göstermek, erkeklik yapmak için planlanmış işleri bozuyorsun. senin ben alüminyum. (tabiki içimden diyorum bunu. dışımdan diyemediğim için de gözlerimden, damlasına kıyamadığım gözyaşlarım sel olup akıyor. çenem titriyor, gözlerim dönüyor. o, omzunda yıldızlarla dolaşan kendini erkek sanan herif korkudan geri geri gidiyor)
ama, emir demiri keser. o hangi gün dediyse ben o gün izine gittim.

odamdan başka bir yerde ağlayamam maalesef. sade evde yüzüm asık. dışarda sempatik takıldım.

ankara - kırıkkale karayolunun 45. kilometresi.

ocak ayında kavuna sarıldım, ağladım da ağladım.

bulaşık makinesindeki bulaşıkları boşaltırken ağlarım bazen. tutamam kendimi.

dersin ortasında. durup dururken.

yaptığım bi hata namazda aklıma gelince kendimi tutamayıp ağladığım olmuştur.