dostlarımızla geleceğiz yazar profili

kendini gizlemeye çalışmak...
onlardan farklı gözükmemeye çalışmak.
sadece çalışmak.
ama öyle zor ki...
anlaşılmasından endişe ediyorsun, istemiyorsun.
insanların çektiğin dert ve sıkıntıları yüzünden okumasını istemiyorsun.
insanların tebessümlerine, gülen gözlerine işlemiş olan o ruhun sende eksik olduğunu, sende yaşamadığını bildiğin halde onlara eşlik etmek görevini kendine yüklüyorsun. gülmeye çalışırken gülemediğini en başta kendin hissediyorsun.
karşı taraf kendi duygusunu tanıyor.
eğer görebiliyorsa sendeki tuhaflığı da.

aslında derdin gülememek değil...
neden ben de onlar gibi olamıyorum,
ya da neden eskiden olduğu gibi değilim?
diye sormuyorsun bile kendine..
derdin, neden tamamen hissettiğin gibi ve kendin gibi davranamadığın oluyor..
karşında tebessüm eden birine kendi ruhunu ortaya koyarak karşılık verememek..
zorlandığın ya da kendini zorladığın bir durumla kendi gerçekliğini örtmenin, baskılamanın ıstırabı...

çok değiştiğin, bambaşka bir insan olduğun gerçeğiyle yüzleşmişsin ve bunu kabul de etmişsin.
o duyguları yitirmek değil seni üzen, artık o duygularla yaşamadığını (o duyguların sende bir karşılığının bulunmadığını) gösterememek..
anlatamamak..

eskiden jöle diye bir şey satılırdı bakkallarda. löp diye yutardık. renkli renkli olurdu. minicik kutular içinde satılırdı. bir gün küçük memeli kadın memesi gördüm. gördüğüm şeyi ilk olarak çocukken yediğimiz jöleye benzettim.
çocuktum... bazı kızların memesi neden küçük oluyor? diye çok sordum kendime. önceleri çok yadırgadım.
fakat zaman içinde küçük memenin daha güzel olduğuna inandım.
ergen olduğum yıllarda da çok gariptim ben. ileride zenci, iri yarı bir kadınla evleneceğim, diye söz vermiştim kendime. serana williams gibi kadınlardan çok hoşlanıyordum o zamanlar.
sonra her şey değişti tabi. meme konusuna bakışım da öyle.

belki de büyük memeli kadınlardaki memem var özgüvenine bir meydan okumaydı bu bendeki.
küçük memeli bir kadını sevmeliydim.
büyük meme sanki bir fazlalıktı.
meme ne kadar küçükse iki bedenin birbirine kenetlenmesi, geçmesi o kadar kolay olabilirdi.
küçük memeli kadınların memelerini taşımak gibi dertleri de olamazdı. rahatlıkla yüz üstü yatabilirlerdi. koşabilirlerdi. yüksüz ve dertsiz olurlardı sanki. uzun ve gür saçlı kızların da her zaman kısa saç tercih etmesini doğru bulurum.. çünkü onlara bakarken ben yorulurum. o saçlarla yaşamak hammallık değil de nedir?
neyse konumuza dönelim.
küçük ve küçücük memeli kadınlara sütyen daha çok yakışır. böyle biraz da dantel detaylı olursa... hem küçük meme başka güzellikleri gölgeleyemez.

kısacası küçük memeli kadınlar keşfedilmeyi bekleyen birer hazinedir.
bilmiyorum, daha doğrusu düşük bir olasılık..
bir gün evlenirsem, küçük olsun dilerim.

salaş kıyafetlerimizle, dünyaya boşvermişliğimizle el ele verip gün batımını izleyecek miyiz küçük memelim?
güneş battığında içimizde hüzün mü mutluluk mu olacak?
gidene üzülmek yerine geleni kucaklayacağız seninle.
küçük memelim.
küçük memelim...

bu müseddes şiiri üstat mustafa doğan dikmen her pazartesi akşamı saat 22.00'de trt nağme'de yayınlanan klasik türk müziği saati programında icra ederken kendisi için şöyle yorumladığını ifade etmiştir;

çaresiz zaman denilen bu sürede sürüp giden hayatta her şey geçer gider.
en geçmeyecek sanılan gönülden ve sevgiliden dahi vazgeçilir de, onlar da geçer gider.
sadece günübirlik çağırılır bir kapıdan, ve bu davetin bir devamı olmaz.
akşam olunca, yol üzerinde kimi hayattan bitkin kimi hayata küskün geçer
pek tabidir ki harman yeri, yani hasat zamanı buğdayın sapıyla tanesinin birbirinden ayırıldığı çalışma yeri var ya,
o da hep durduğu gibi durmaz, er geç dağılır. mevsimi gelince bağlar da bozulur.
hatta, bülbülde güle aşkını söylemek için nefes kalsa ve hala şakıyor olsa bile, yazık ki son bahar gelir ve gül bahçeleri solar.
bülbülün aşkı için şakıdığı güller var ya, onların da mevsimi geçer...

eserin güftesini ve güzel bir icrasını buraya bırakıyorum


her şey bu zamân evinde nâçâr geçer
en geçmeyecek gönül geçer yâr geçer

yalnız günübirlik çağırır bir kapıdan
akşam kimi bitkin kimi bîzâr geçer

harman yeri er geç dağılır bağ bozulur
bülbülde nefes kalsa da gülzâr geçer

güfte : cemal ethem yeşil
beste : suphi ziya özbekkan
usul : aksak
makam : uşşak

18 nisan 2016 tarihli radyo yayınından, üstat mustafa doğan dikmen'in kendi ağzından olduğu gibi aktarıyorum.

hanende hacı arif bey'in, güftesi mehmet sadi bey'e ait hicaz aksak şarkısı,
müseddes formda yazılmış bir şiir, yani altı mısralı. güfteyi önce bugünki lisan ile yorumlayalım;

yarimi, bana ilgisiz kalan sevgilimi kendi üzüntülerimi anlatarak biraz rahatsız edeyim,
ve içinde bulunduğum halimi göstererek, üzüntümü ve kırgınlığımı da ağzımla söyleyerek onu bu halime inandırayım.
aşkıyla gönlüm yıkıldı, canım yandı, tenim mahvoldu.
beni bu zayıf düşmüş bedenim ve zavallı görünümümle kim görse korkar doğrusu...
allah'ı seversen ey sevgili, benden uzaklaşma,
beni bu halimle bir başıma bırakma ki, gel de benim dertlerime, üzüntü ve sıkıntılarıma ortak ol.


tasdi edeyim yari biraz da sühanimle
ifham ederek halimi fekk-i dehenimle
mahveyledi aşkın dilimi can-ü tenimle
korkar beni kim görse bu zafı bedenimle
allah için ey şuh uzaklaşma benimle
gel müşterek ol sen dahi derd-ü mihenimle



son olarak eklemem gerekirse, programın kaydı elimde bulunduğu halde, şarkıları ayrı ayrı video haline getirmediğim için yayındaki icrayı değil, üstat bekir sıtkı sezgin'in icrasını paylaşabildim sizlerle.

ey dil heves-i vuslat-ı cânân sana düşmez
üftâdesin ol sâye-i hûbân sana düşmez
gerçi o güzel cevr ü cefâ-pîşedir amma
fâzıl bu kadar nâlîş ü efgân sana düşmez

osman nuri özpekel'in çalışmasından, bugün ki lisan ile aktaralım,

ey gönül, sevgiliye bu kadar kavuşma isteği sana uygun değil,
sen ona aşıksın ama o güzelin gölgesine bile layık değilsin
o her ne kadar sana eziyet ve sıkıntı verse de
ey fazıl bu kadar ağlama ve inlemene gerek yoktur.

güfte: hüseyin fâzıl bey
beste: küçük mehmed ağa
makam: sûzinâk makamı
usûl: yürük semâî usûlü

musikide, şiirde, duyguları besleyen, duyguları dile getiren her şeyde. bazen yalnızlıkta bazen beraberlikte.
çünkü yaşamak budur. gerisi ölüm olur.

ne zaman gelse hayâlin bu harâbâta senin,
onu yalnız buluyor hep, duyuyor sâde enîn,
beni timsâline döndürdü efendim kederin,
korusun âlemi rabbim olayım son eserin.

beste: suphi ziyâ özbekkan
güfte: meçhul
makam: uşşak

bir zamanlar yapmış oldukları radyo programlarından birinde, sayın mustafa doğan dikmen şarkının sözleri her ne kadar açık, anlaşılır olsa da güfteyi kendisi için şöyle yorumladığını, bu şarkıyı söylerken şarkının kendisine düşündürdüklerini şu şekilde paylaşmıştı,
ben de sizlerle paylaşayım istedim..

--senin aşkınla harap olmuş, perişan olmuş bu gönlümle ne zaman seni düşünsem, ne zaman aklıma gelsen, gönlüme düşsen
yani senin gönlümü ziyaret eden hayalin onu hep yalnız başına ve inleyerek ağlarken buluyor.
senin aşkınla çektiğim dertler beni serapa -yani baştan ayağa üzüntü, dert ve keder resmine- bürüdü.
allah bu alemi korusun ki dünya durdukça ben seni seveyim, sen de beni sev.
ben senin ve hep seveceğin sevgilin olarak hayat süreyim. zira ben senin sevginle yaşarım.
bana merhamet et ki senin sebebinle senin eserin olarak yaşayabileyim.--

seninle ilgili olan her şeye duyduğum bu yakınlık ve bu yoğun sevgi sanki sen hayatıma girdin gireli değil de ezelden beridir benimle berabermiş gibi...
varlığım ancak senin varlığının bir parçası olarak kabul görürse huzur bulabilir.
senin dizlerinin dibinde geçecek olan hayat benim için cennettir...
işte her kadına mahsus olmayan bir yücelik, bir büyüklük vardır.
ahmed arif de diyor ya,
ben senin mecburunum - başkaca yokum.

ve şunu da diyor bir yerde,
kimselere mecbur olmadım, olmam da. yiğitliğim ve rivayet olunan erkekliğim, bundandır... ama senin mecburun olmak, beni hiç mi hiç küçültmüyor. aksine yüceltiyorsun, insan ediyorsun, yaşatıyorsun...

ve yine bir şarkıda da şöyle geçer;


sevdiğim gözlerinin billâhi ben meftûnuyum
sen güzeller şahısın ben senin mecbûrunum
şahit olsun ki felek ben hüsnünün meclûbuyum
sen güzeller şahısın ben senin mecbûrunum

aşkın ile gündüz gece giryânım efendim
bülbül gibi gül rûyine hâyranım efendim
beyhûde imiş eylediğim mihr ü vefâlar
ettiklerime şimdi peşimânım efendim

naçizane güftenin bana ne anlattığı üzerinden kendime göre yorumladım,

aşkın ile gündüz gece ağlarım efendim,
bülbülün güle hayran olduğu gibi ben de senin gül yüzüne hayranım efendim
bilmezdim seni çok sevmiş olmakla kendimi ateşe attığımı,
seni sevmiş ve sana bağlanmış olmak bana mutluluk yerine gözyaşı getirdi,
bu sevginin sönmek bilmeyen ateşi içinde yanmak yanıma kar kaldı.
bu yüzdendir ki seni sevdiğime de pişman oldum efendim..