hüzün candır yazar profili

"senin olduğun yerde yağmur var mı?
kar başladı mı?
yoksa göndereyim,
göndereyim sana gözyaşlarımı..."*

içimde biri var ki
yaptığımı yıkmak istiyor
can bedenden ayrılıp da
kaçmak istiyor
bir yandan prangalara
razı gönül
bir yandan martı misali
uçmak istiyor…*

sevgilim, işte eylül
ve işte senin usul usul seğiren yüzün.

zaman ki sonsuzdur
bitmemiş şiirler gibidir.

bazı hüzünleri
bazı nehirleri tutup anlatmak gibidir.

biz ki zamanı tırnak içine alıp yaşadık
(isteğin bulanık kıyısında).

bundan değil midir bizim aşkımızda
sürekli bir akşam hüznü vardır. *

ben birinin hiçbir şeyiyim,
en çok da bu koyuyor.
ortak tek bir fotoğrafımız bile yok.
bugünlerde ben adsız bir özlemim
yağmur yemiş bir deniz gibiyim…*

herkese merhaba,

bugün ayrılıktan dem vurmak istiyorum... hiç düşündünüz mü birini bir daha göremeyeceğinizi anladığınız anı... bu bazen bir hastane odasında gelir insana bazen de bir daha hiç öyle yoğun bir anlam yüklemeyeceğiniz bir tren garında... saat 23'te sözlük radyoda buluşalım...

her ayrılıkta kendine saplanan bir hançer
kendi sabrını deneyen taş,
kendi uykusuzluğunda yatak oldun.
kül koy şimdi yanına korunun
seni kavuran onu da yakmasın.
aşkla besle kendini, gül yetiştir,
sardunya çoğalt.
ki, sen aşktan ve ayrılıktan
başka ne anlıyorsun.*


biraz müzik biraz şiir biraz da laflarız işte...

giresunspor’un futbolun doğrularını yaparak 0-1 kazandığı karşılaşmadır. ne kadar yetenekli ayaklarınız olursa olsun futbol 11 kişilik bir takım oyunudur.

selamlar sevgili sözlük ahalisi...

bugünden itibaren sözlük radyoda hüzün kovan kuşu radyo programıyla sizlerle birlikte olacağım. bol sohbetli, bol şiirli keyifle vakit geçireceğimiz bir program olmasını ümit ediyorum. ilk bölümde birçoğumuz gibi benim de severek dinlediğim feridun düzağaç şarkılarıyla dolu bir program olacak. sizin de dinlemek istediğiniz veyahut bir anınız olan şarkıları varsa paylaşabilirsiniz dinleriz, konuşuruz...

hüzün kovan kuşu ilk bölümüyle bu akşam 23'te sözlük radyoda...

yağmurdan sonra toprak kokusu yüzün
dokunsam da özlesem de
aynı hüzün aynı hüzün...

o benim gözlerime niye öyle,
neden öyle,
hangi öyle,
nasıl öyle bakmıştı ki,
ben sağ elimle kalbimi yoklamıştım. *

gayet iyiyiz şu sıra…

saat 22.00 civarı şarkılı, türkülü ve bolca şiirli sohbet muhabbetle yapacağım yayındır. dinlemek isteyenleri beklerim...

yattığı yer incitmesin…

ayrılıkların da sonu var
bir gün çıkıp geleceksin

bir gün bu kapıdan sen gireceksin
biliyorum
er geç bu bekleyişin bir sonu gelecek
yıllarca sonra
öldüğüm gün bile gelsen
bütün bu bekleyişlerimi ve öldüğümü unutup
çocuklar gibi sevineceğim
kalkıp sarılacağım ellerine
uzun uzun ağlayacağım... *

- birimize bir şey olursa ne yaparız?
+ kalanlar ölenler için şiirler yazar. *

zaman can çekişiyor şimdi
göçüğü altında eski aşkların
yüzün derin bir kılıç izi aklımda
daralır kör akrebin parantezi kadar
sürgit yanılsamadır
dönüp geldiğim
kimin kıyısında dursam artık
bir rengin usul usul dağılışı gibiyim
unutma, kırmızı olur aşkbatımları…*

cüzzamlının, vebalının bir rengi vardır.
irinin bir rengi…
ölünün bile bir rengi vardır ama derimin rengi yoktu.
belki çürüyen bir kentin rengiydi bu.
çürüyen bir dünyanın…
adımdan gayrısını bilmiyorum.*

aşktır, yırtıldı yırtılacak bir anı gibi
eski sesli haziranın tam ortasından,
tam duyuldu duyulacak derken yalnızlığın
sesi aşktır, açılır bir şiirin her yerinde:
-yalnızlık kokuyorsun demiş miydi edip bey,
öyleyse haziran kokuyorsun demiştir
bir de şunu:
bir anıya bir başka anıdan ne kalır,
elbet aşkın ortasında haziran kalır! *

kabul etmek bazen bir haksızlığı bazen bir ayrılığı…

uğradığımız haksızlıklar, hak etmediğimiz halde karşılaştığımız olumsuz durumlar ya da çok emek verdiğiniz bir insanın bu emeğin zerresine bile değmeyecek karakterde biri olduğunu gördüğünüzde bununla savaşmak karşınızdaki kötüyü iyi biri yapmayacağı gibi zaten değmeyen çabaya bir halka daha eklemekten öteye gitmez. bu noktada yapılacak tek şey bu durumu kabullenmektir. neden, niçin, nasıl demeden ona bu yakışıyordu buna yapabileceğim bir şey yok diyerek ilerlemek. kabullenen hafifler…

git gide azalıyorsun içimde. eskiden daha çok özlerdim seni, gözlerim dolardı hatırladıkça. unutuyor muyum, alışıyor muyum bilmiyorum. kırgın da değilim artık. kızgınlığım yalnızca kendime. ne vardı da böyle çok sevdim sanki seni. hiç kurmasaydım o hayalleri, silip atsaydım bendeki resimlerini. sen her “gidiyorum,” dediğinde, bu kadar küçük düşürmeseydim kendimi. ama bu sefer farklı. git gide azalıyorsun içimde. sahiden unutuyor muyum, uyutuyor muyum yüreğimi bilmiyorum. bildiğim bir şey varsa, yalnızca yüzünü unutmaktan korkuyorum. gel diye yazmıyorum bunları sana. sadece seni böylesine çok sevmem neyine yetmedi onu merak ediyorum. sana böylesine bağlanacağım aklımın ucundan bile geçmezken, nasıl oldu da kalbimin içini deldi geçti. bunca acıyı çekmeme rağmen, sana hiç dokunamayacak olmam yakıyor canımı. ama bir başkası, bunların hiç birini yaşamadığı halde sana sahip olacak. neden?

ah benim sesimle
söylesem de, inanmazlar
benzemiyor çünkü bir dile.
döndüğüm, döndüğüm ama döndüğüm
döndüğüm bu sema sensin.
dönnnnnnnnn
düğüm.
sen benim kara ömrüme vuran
suyumu harelendiren sevincimdin.
onu sevebileceğinin en yücesiyle sevdin.
titreme daha fazla kalbim.
bağışla kendini artık onu da
bırak gitsin.
bırak gitsin.
o senin en ezel gününden kaderin
sen onu nasılsa bin kere daha
seveceksin.*

en zor zamanlarında yanında olduğunuz insanlar, onların o zor zamanlardaki haline şahit oldunuz diye sizi hayatlarında istemezler genelde. omuzunuzda ağlayanlar; gülerken zor günlerinde, yüzlerine bakmayan insanları tercih ederler. çünkü siz onlara o zor zamanları anımsatırsınız. eski bir sözdür, “körün gözü açılınca yapacağı ilk iş bastonunu kırmak olur.” derler ya hani. tam olarak öyle. kime neyi ne kadar vermesi gerektiğini kestirebilmeli insan. aşırı iyiliğin ardından maraz doğduğuna şahit olmadan, bunun farkına varmalısınız. çünkü pişmanlık ağırdır.*