ilkciranta yazar profili

paptircem'in albümünde deniz tekin'le birlikte yaptığı düet. büyüklere ninniler albümünde. sesleri o kadar tatlı ki ninni olmuş evet.

hepimizin içine dokunur gibi. kendime şefkatle sarılmak isteği uyandırdı.

kendisi şurda

sözleri ;

"çizelim biri, istediğin gibi
bir evi, bir işi ve hayalleri
silelim onun, kötü hissini
korkmasın hiç, dokunmasın biri

renklerinde siyah olmasa
savrulup savrulup durmasa karanlığa
ah başını biri okşasa
kandırıp kandırıp durmasa bir daha

olamam ki ben istediğin gibi
hep yalnız ağlayan sorunsuz biri
silelim bu öyküden kötü ismimi
korkmadan hiç dokunmadı biri

renklerimde siyah olmasa
savrulup savrulup durmasam karanlığa
ah başımı biri okşasa
kandırıp kandırıp durmasa bir daha

tutuşturmuşuz ellerimizi
aynı göğün altında bebek mavisi
sığdırmışız bak hepimizi
korkularımız bırakmış peşimizi

çizelim biri
tanışır gibi kendinle en başından"

bir karanlıktan geldik bir karanlığa gidiyoruz ama iyi ki geldik dünyaya
(bkz: yaşar kemal)

"karanlıktan güçlüydü hep aydınlık
uzakta parlayan sımsıcak ışık"

ve bazıları aydınlıktan hep uzakta kalacak.

bundan sonra kendime daha özenli davranacağım ve planlı.
yarın yeni planımı uygulamaya başlıyorum. eski ben geri dönüyor. bu kadar dağılmışlık yeter!

yakın eğitim adli hakimlik dersi dinliyorum.

bir zamanlar anadolu'da
özellikle doktorun gecenin bir vakti yer gösterme sırasında söylediği "şairin dediği gibi gene yıllar geçecek ve geride benden bir iz kalmayacak. yorgun ruhumu karanlık ve soğuk kuşatacak."

yolladım
varmadı mektubum ona
geçerim hayat çölünden
buna kendinden sürgün denir
doğmadı
doğmadı bir güneş daha

aşkım gülüm

niye sana yazmıyorum ki diye düşündüm. cevabını da vermem çok uzun sürmedi. yazdım zaten! hahhaha... durup durup "yine ben, gitmedim hâlâ burdayım!" dedim.

bu ara aklımda zamanında okuduğum bir paragraf dönüyor. nermin yıldırım'ın ev kitabından. sırf burdan biri kalkıp da "aoo oylo bo şoy yok uydurma" demesin diye doğru yazabilmek için kalktım ne kadar işaretlediğim yer varsa okudum. sonunda buldum. kimse bilmez ama ben sabırlı insanımdır, yine sabrettim ve muradıma erdim! neyse dur bak yazıyorum; " eskiden hikâyemi garipsemez, sağından solundan fışkıran garabeti teşhis edemezdim. insan, içine serpildiği hakikati, başkaları için ne kadar tuhaf olursa olsun tabii sanıyor. ben de sudan çıkmış balık, denizde doğmuş köstebektim ve bütün köstebeklerin suda, bütün balıkların karada yaşadığında inanıyordum; nefesim kesildiğinde, herkesin nefesi kesilir, solumanın tabiatı böyledir zannediyordum. " aklımda daha farklı kalmış ama kolay buldum. sen hiç nermin yıldırım okumadın. okusaydın da hiç sevmezdin. sen o sıkıcı kitaplarını okuyabilirsin. tabii gerçekten okuyorsan! çünkü hâlâ inanamıyorum senin okuduğuna.

nermin yıldırım okumaya ben unutma dersleri ile başladım. adı çok havalı geldi. terk edilen biri için bence çok doğru bir kitap ismiydi. kitaba başladım ve doğal olarak vuruldum. seninle tanıştığımda da elimde bir kitap vardı. ordan sana uzuuuun uzuuun okumalar yaptım. karakterlerden birinin adı da senin diğer adındı. hitap edilmesini istemediğin adın. bu tesadüf beni kitaba bağladı ve seninle sohbetlerimiz de zevke dönüştü. zevk diyince bir gülme geldi.

ben aslında bu ara yazmaktan da çok sıkılıyorum . anlaşılmaz cümleler konuşurken hoş karşılanıyorum da yazarken çok güzel olmuyor. hızlı hızlı gülerek, sesleri yuttuğumu, cümlenin sonuna geldiğimde de sesim kısılarak konuştuğumu kimseye anlatamıyorum böyle. kimseye de bir şey anlattığım yok aslında. şimdi de kendimi sabote ediyorum. ne diyorsam bir sonraki cümleyle çelişkiler oluşturup kendimi gömüyorum.
neyse başa dönmek istiyorum.

bu yazıyı da tüm gelgitlerimle bu şekilde bırakıcam kime ne? uzun uzun (bana göre) yazmam illa bir şeyler anlatmak zorunda olduğum anlamına mı gelir? başlarken duygusal olur sandım ama yine olmadı. zaten ben üzüldüğü zamanlar duygusal olabilen biri olmadım. bir an hariç. neyse çok yakın bir arkadaşım var sadece üzgün zamanlarımızda bir araya geliyoruz. ve hep dertlerimizle dalga geçip kahkahalar atıyoruz. bizi dışarıdan biri görse delirdiğimizi düşünür. bizim de üzülme şeklimiz bu. orta okuldan beri aynı sınıftayız. ikimiz de hep çalışkan öğrenciler olduk. o yüzden yaptığımız her şeye müsamaha gösterildi. bir gün beden eğitimi dersinde takla atanlarla dalga geçtik. dalga geçtik dediğim sınıfın ortasında insanların takla atmasına kahkahalarla gülmekti bizi sorarsan biz hiç takla atmadık. hoca kudurana kadar "aaa ben hazır değilim" diyip sırayı bizden sonrakine verip kahkalarla yerlere yatmaya devam ettik. o gün o derste hoca bize sinirden kızaran gözleriyle "adam gibi takla atıyorsanız atın yoksa sizi bırakıcam" dedi. ben şımarık bi insan olduğumdan umursamadım. beni bırakmadı da. hatta o zaman notuma 5 vermişti. ama arkadaşımın notu 4 oldu. sanırım tüm ülkede beden eğitimi dersinden not yükseltme sınavına giren tek kendisidir. yine 5 olmadı notu. işte o zaman kıyameti koparmıştı okulda ama sonra yine okul bahçesinde takla atanları hatırlayıp kahkahalarla gülmüştük. hala çok gülüyorum. bugün o güne dönmeyi çok isterdim. bir de senin bana mesaj yazdığın tarihe. o zaman sana 38 yaşında olduğunu biliyorum derdim.

her zamanki gibi boş boş konuşmayı, konuşmanın hiçbir ana fikrinin olmamasını çok seviyorum.
sen de uyumayı seviyorsun. iyi uykular.

umudu hiçbir zaman kaybetmemek (umutsuz yaşanmıyor) ve hayaller kurup hedefler belirlemek.

bebeklerin ölmesine, öldürülmesine engel olsan olmaz mıydı?

bir aşk şarkısına benzese de aslında peygamberimize ithaf edildiğini söyler melek hiç hanım.

bir kızıl goncaya benzer dudağın

sağlığa zararlı insandır.

bıkkınlık
her şeyden bıktığım bir zamandayım.

merhabalar sözlük arkadaşlarım

aydem sma tip 2 hastası. artık hepimiz biliyoruz ülkemizde uygulanan tedavi malesef kalıcı değil. ülkemizde sağlık bakanlığınca zolgensma tedavisinin kabul görmemesi nedeniyle aydem'in zolgensma tedavisinin uygulandığı ülkede tedaviye ihtiyacı var.

aydem'in az zamanı kaldı. kampanyasında henüz %5'e ulaşamadık. gerilerdeyiz. burada birçok duyarlı, yardımsever arkadaşım var. yardımlarınızı ve desteklerinizi esirgemeyeceğini biliyorum. maddi destek sağlayamayacak olan arkadaşlarımdan tek isteğim sosyal medyalarında kampanyamızı paylaşmaları...

unutmayın her desteğiniz aydem'in hayatta kalması için atılmış bir adım.



instagram linki

haber başlığı

yakın zamanda çok sevdiğim canım arkadaşımın önerisi ile can gürses'in okuduğum ve çok beğendiğim kitabı. kitabı doğal olarak çok beğendim. tabii bunda öneren kişinin çok katkısı var:) önceden ben önerip "influence" ediyordum. ama osman'dan sonra işler değişti. artık o öneriyor ben okuyorum. onun önerileri dışında da okuduklarım var ama onun önerdikleri nedense daha çok ilgimi çekiyor :) doğru listelerden doğru kitaplar koyuyor önüme, beğendiklerine bakarak zevkine güveniyorum :) demek ki benden daha iyi bir okur...

kitabı okurken dilini çok beğendim. yazarın diğer kitaplarını da aldım ancak henüz başlamadım eminim onda da güzel cümlelerle kurulmuş iyi hikayeler vardır. ancak yazarın bir röportajını dinledikten sonra kitaplarına karşı heyecanım yok oldu. uzun uzun düşünerek kelime kelime kurduğu cümleleri uzun aralıklarla söylemeye başlayınca cümlenin sonunu ve başını kaçtı haliyle. röportajı ısrarla dinlemek istesem de içime hafakanlar bastı. bu etki kaybolduğunda tabii yine okumak isterim.

birkaç alıntısı da şu şekilde

ayşe kulin köprü kitabı
ben kendimi bildim bileli okurum ama kitaplara sıkı sıkı sarılmamı bu kitap sağladı.
ayşe kulin yeni başlayanlar için her zaman iyi bir seçim olmuştur.

söyle bana ahın göklere vardı mı
söyle bana yittim mi yoksa kaldım mı
söyle bana tutuldukların aldı mı yerimi

buradan

oysa bir hayatı hayat diye, sorgusuz sualsiz yaşayanlar için akşam saatlerinde böyle bir felaket ve sıkıntı karışımı bir duygu olamazdı. hayatı hep aynı biçimde ve mutlu yaşayanlar; mutfaklarını ve odalarını hep derli toplu tutarlardı. her şeyi yerli yerine koymaya özen gösterirlerdi, kolay olan hayatlarını, daha da kolaylaştırmak için. yalnız mutfakta değil, başka odalarda da abajurların ya da avizelerin kırıp yumuşattıkları ışıklar; böyle insanlara kendilerini göstermezlerdi. onları kırar, eğer, büker ve onlar tatlı ışıkların yarattığı kendilerini; mutlu, neşeli, sevecen bulurlardı. bence yaşayıp giden insanlar çiğ ve keskin ışıklardan nefret ediyor, kendilerini bu sarsıcı ışığın altında görmeye dayanamıyor olmalıydılar.

(bkz: ayfer tunç)
(bkz: mağara arkadaşları)
(bkz: ses tutsağı)

şiddet hiçbir şeyin çözüm değil. bu yüzden hiçkimseyi dövmeden ölmek şiddetten uzak kalmak ve aslında güçsüz ve yalnızca kas gücüne güvenen insanlar gibi olmamaktır.